Till we meet again

Episode-21(Final)

[Unicode]

လက်ထဲမှငါးပေါင်မုန့်အားတချက်ကိုက်လိုက်တော့ လျှာပေါ်တွင်ခံစားရသည်က ရင်းနှီးနေသောအရသာလေးပါပဲ။

"မင်းသိပ်ကြိုက်တာလေLee Heeseung"

နာကျင်မှုများကြားမှ ခါးသီးစွာရေရွတ်လိုက်သော်ငြား ပုံမှန်ကြားရနေကျတုန့်ပြန်စကားသံကိုတော့ မကြားရတော့။

"မင်းလည်းကြိုက်တာပဲ"

နာကျင်စွာပင်တယောက်တည်း ထပ်မံရေရွတ်လိုက်မိသည်က ပိုင်ရှင်မဲ့အဖြေစကားလေး။ ပိုင်ရှင်မရှိလေတော့ သက်မဲ့စကားသံတောင်ခြောက်ကပ်ကပ်သာ။

ထိုစဉ် သူ့ရှေ့သို့ရောက်လာသောခြေဖမိုးခပ်ဖွေးဖွေးလေးကြောင့် Ni-Kiခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်ပါသည်။ သူထင်သည့်အတိုင်းSunoo။

"ပြီးသွားပြီလား"

"အင်း"

နာကျည်းစွာမေးမိတော့ ပြန်ဖြေလာသံကလည်းတိုးလျလျသာ။ Heeseung၏နောက်ဆုံးခရီးအား Ni-Kiဆုံးဖြတ်ထားသည့်အတိုင်း ယောင်၍ပင်မသွားခဲ့။

အခုတော့Heeseungအမှန်တကယ်ပင် ဤလောကကြီးထဲမှ အပြီးတိုင်ထွက်ခွာသွားပြီပဲ။

"Heeseungမျက်နှာကနောက်ဆုံးအချိန်ထိတောင် ပြုံးယောင်သန်းနေသလိုပဲ။ သူ့နောက်ဆုံးအချိန်တွေကို မင်းနဲ့အတူကုန်ဆုံးနိုင်ခဲ့လို့ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"

"အဲ့ကောင်ကမျက်နှာရူးမလို့ပါ"

"ဟုတ်တယ်နော်...အမြဲပြုံးဖြီးနေတတ်တာ"

ပြုံးနေသောနှုတ်ခမ်းများနှင့်ဆန့်ကျင်စွာ သူတို့မျက်လုံးတွေသည်တော့ ရီမနေခဲ့ကြ။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ခက်ခဲသောအချိန်များကို နာကျင်စွာပဲဖြတ်ကျော်နေရသည်လေ။

သူတို့အတွက်အချိန်တွေသည်အထီးကျန်ဆန်နေဆဲပါပဲ။

***************************

အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် သူကုတင်ပေါ်ပစ်လှဲလိုက်မိသည်။ တဖက်ဘေးသို့လှည့်၍ လက်လှမ်းလိုက်မိသည်က ပြာနုနုစောင်ကလေးဆီသို့။ ထိုစောင်လေးဆီမျက်နှာအပ်ထားလိုက်မိတော့ ရင်းနှီးနေသောကိုယ်ငွေ့လေးကနွေးနွေးလေး။ မျက်ရည်များကမရည်ရွယ်ပါပဲစီးကျလာပြန်သည်။ ဒီရက်များအတွင်း မရည်ရွယ်ပါပဲကျနေမိသောမျက်ရည်များ ဘယ်နှစ်ခေါက်တောင်ရှိပြီလဲမမှတ်မိတော့။