Hayatta en güzel şey aşk değildir.Bazen ''KEŞKE AŞIK OLMASAYDIM'' dedirten insanlar da çıkar karşına.
Daha onun haberi bile yokken kendi çapında bir sürü yazılar yazarsın.Bir serzeniş,bekleyiş.Kaçma gibi bir lüksün olmaz çünkü nereye gitsen o da seninle gelecektir.
Aşkı buldum ama yanlış kişiyle.Doğru kişi olsaydı,bu kadar yakmazdı canımı,her gece düşündürmezdi.Ağlatmazdı.
Başkasına aşık ve bu acıtıyor.
Ben nerden buldum seni bilmiyorum.Ama artık bırakmak istemiyorum.Oysaki sen yokken daha mutluydum.Her gün düzenli olarak birbirimizin evinde toplaşıp dedikodu yapardık Ahsenlerle.O zaman böyle değildik tabi.Ne zaman ben aşık oldum,o zaman onlardan koptum.Öyle bir çatırdama oldu ki Yağmur bizimle arasına mesafe koydu.Yoksa biz böyle değildik.Senin yüzünden arkadaşlarımdan kaçtım.Sadece düşünmek istedim.Çünkü 18 yaşındayım ve çocukça hislerim yok.Kararlıyım ve kararım sensin.
Hastanede olduğunu öğrendiğim kişinin benim sevdiğim olduğunu tekrar algılayınca tüm anılarım gözümün önünden zaman tüneli gibi geçti.Ne yaşadığım,onu ilk ne zaman gördüğüm.Yağmur'a rica ettiğimde ilk başta duraksadı.Oraya gitmek çılgınca bir fikirdi ama burda böyle bekleyemezdim.O hastaneyi bana söke söke söyleyecekti.
''Bizim hastane'' dedi ağlamaklı ses tonunda.Ona inansam mı inanmasam mı bilemedim.Sonuçta gıcık bir tipti.Ama sırf benim için evime kadar gelmişti.
Üstüme aldığım montla yola koyuldum.
Odasını aramaya koyulduğumda tüm odalara teker teker baktım.Daha sonra Yağmur'un yoğun bakımda diyişi aklıma gelince yanaklarımda ıslaklık hissettim,ama durmadım.Ben o çocuğu görecektim.Ölmemeliydi çünkü ona açılması gereken bir kız vardı.O iğrenç filmdeki gibi mezarında söyleyemezdim bunu.Yemin ederim dayanamazdım.
En sonunda baktım olmuyor görevli kişiye ismini ve soy ismini söyledim.Bana hangi kısımda olduğunu tarif etti.
''Yoğun bakım yazıyor hanımefendi,giremezsiniz''
''Ne demek giremezsin?Önümden çekilmezsen ciddi söylüyorum hassas bölgene tekmeyi geçiririm.'' Sonuçta doğruydu.En hassas yerleri orasıydı.Sıkıştığım her an bunu kullanmalıydım.
''Lütfen ağzınızı toplayın,ama sizi kırmıycam sadece 2 dakika''
''2 saat diyosun tamam o da yeter'' diyerek içeri daldım.Eğer 2 dakika içinde çıkmazsam güvenlikle ve yahut başka bir şeylerle beni zorla çıkartacaklarını bildiğim için kendimi ona göre hazırladım.
Garip giysileri giydikten sonra yanına gittim.Bu gerçekten çok garipti.
Benim güçlü adamım orda öylece yatıyordu.Tekrar ağlamaya başlayınca konuşmaya çalıştım.Sonuçta benim şansım da buydu.Benim şansım,belki de ölüm döşeğindeki bir adama,kendi hayallerimi anlatmaktı.
''Çok garip.'' dedim yanağımdaki gözyaşımı silerek
''Bir şekilde karşılaşıyoruz,hatta konuşuyoruz ama ya sen ortada olmuyorsun ya da öyle....uyuyorsun işte'' dedim gülümsemeye çalışarak ''Ne var biliyor musun? Eğer bir daha tek başımıza kalırsak seninle konuşacaktım.Gerçekten yapıcaktım bunu.''
Bu zordu.Her ne kadar filmlerdeki gibi olsa da yutkunamadım.Tam boğazımın ortasında kaldı.
''Şimdi elini bile tutamıyorum çünkü çok çekiniyorum''
İçeri Şafak'ın fırlamasıyla bende fırladım.Bu çocuğu bir gün dövecektim.
''Senin ne işin var burda lan ?''
