Lost Memories Of Butterfly \\ Hyunlix

FİNAL- Kısım 1 // Sonsuza dek, birlikte

Oy ve yorumlarınızı unutmayınn🌸 iyi okumalar🐇
________________

Bir düğün masası. Ortam beyazlar içinde. Her yerde insanlar var ve hepsi beyaz giyimli.

Yanımda o oturuyor, hayatımın aşkı...

Bana gülümsüyor ve el sallıyor. Ellerimi tutuyor, gözleri parlıyor. O çok mutlu.

Ama bir anda yüzü nedense soluyor. Kendi üstüne bakıyor. Giydiği bembeyaz takımın üzerinde bir leke var. Kırmızı bir leke...

Leke git gide büyüyor. Ellerimle temizlemeye çalışsam bile kaybolmuyor. Felix'in beni tutan eli düşüyor ve yavaşça gözleri kapanıyor.

Yardım için bağırıyorum. Ama kimse ne sesimi duyuyor, nede olanları görüyor. Halbuki tam önlerinde değil miyiz?

Herkes bir anda ayağa kalkıp alkışlamaya başlıyor. Ama hayatım kollarımda soluyor. Onu sarsıyorum. Tepki vermiyor.

Hava soğumaya başlıyor. Ardından kar başıyor. Üşümemesi için ona sarılıyorum. Ne kadar ona sarıldım hatırlamıyorum. Ama bedeni çok soğuk... Uyanmıyor...

___________

~Felix

Yanımdaki kıpırtı ve Hyunjin'in derin nefes sesleriyle uyandım. Yerimden doğrulduğumda bana sıkıca sarıldı. Ter içindeydi ve titriyordu. Kalbi çok hızlıydı.

"Bebeğim iyi misi..-"

"Felix sen iyisin.. çok korktum"

Tekrar bir kabus görmüştü. Ona sarılmaya ve sırtını sıvazlamaya devam ettim. Hava henüz karanlıktı. Geçen bu yıllarda sıkça kabus görerek uyanırdı Hyunjin.

Bir an her şey iyi gidiyor gibiyken annesinin uçak kazasında ölümü onu çok sarsmıştı. Aslında en büyük acısı ona hatırladığını söyleyemeden ölmesiydi.

Bu olayın üzerinden yaklaşık 2 yıl geçmişti ve biz Kore'ye taşınmıştık. Avusturalyada artık bir yakınımız yoktu nasılsa... Herkes ona destek olmaya çalışıyordu ancak yaşadıkları çok ağırdı.

Sıkça kabuslarında birilerinin öldüğünü söylerdi. Belki buda o kabuslardan biriydi.

"Geçti.. yanındayım ve iyiyim, bak"

Ondan biraz ayrılıp ellerimi yanaklarına koydum ve göz yaşlarını sildim. Yatağın yanındaki çekmeceden ilacını ve suyunu alıp ona uzattım. İlacını hemen içti ve derin nefesler aldı.

Ben şahsen tanrıya inanmıyorum. Eğer tanrı gerçekten olsaydı, bu olanlara göz yummazdı. Tanrı neden bazı kullarına iyi bakarda bazılarını başıboş bırakır? 'Mutlu' olanlarla aramızdaki fark ne? Neden tanrı bizim birazcık mutlu olmamızı çok görüyor?

Dudaklarıma kendikilerini hafifçe bastırıp geri çekildi.

"Geriye dönemem, çünkü çok şey kaybettim. Tekrar olmaz. Bunu artık kaldıramam"

Ona terkar sarılıp siyah saçlarının kokusunu içime çektim. Birkaç öpücük kondurdum.

"Buradayım ve her zaman yanında olacağım. Seni asla bırakmam, tamam mı?"

Sırıtıp boynuma küçük bir öpücük kondurdu.

"Sen harikuladesin, bense seni seviyorum.. Sadece sen varsın. Nedenim sadece varlığın, Hwang Lix.."

"Hey, daha evlenmedik. Yarına kadar sabertmen gerek"

"Sabretmek istemiyorum. Soy adım sende çok güzel duruyor"