Duha Ezzelin babasının zoruyla başka bir evrene gönderilen güçlü bir Komutan'dı ama gittiği evrende karşılaştığı görsel ikizi kendisinin tam tersiydi. O naifti, güzeldi ve artık ölüydü.
Ve onun ölümüne katlanamayacak kadar çok seven bir adam vardı...
Hepinize iyi günler, iyi akşamlar ve iyi geceler dilerim.
Umarım bol bol yorum yaparsınız. Şimdiden keyifli okumalar dilerim.
"Karanlık ruhlar vardı ve o ruhların karartığı aydınlık ruhlar..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Komutan Emir Kuvay Satina Yeni Dünya'nın kurucusu ve hâkimi
Yeni Dünya'nın sizin için başlangıç tarihini yazar mısınız ?
I. BÖLÜM KAPI
Savaş ne zaman bitecek? Birisi kazandığında...
Babamın dudaklarından çıkan bu sözleri ilk duyduğumda umursamamıştım. Öylesine söylediği sözlerden biri yerine koymuştum ve bunun pişmanlığıyla yanıp tutuşmuştum. Yangınım sadece benimle kalmamıştı, tüm dünyayı sarmıştı. Dünya acının sönmediği, kalplerin yakıldığı, ölümün kurtuluş olduğu bir yer haline gelmişti. Babamın sözü bu gelişmeler sonucunda anlam kazanmıştı. Savaş bitmemişti çünkü savaşı kimse kazanamamıştı.
Her iki taraf da son güçlerine kadar savaşmalarına rağmen birbirlerine karşı üstünlük sağlayamamıştı. İki taraftan birinin kazanmasını sağlayacak ana güç ise babamdı ama o tarafsız kalmayı seçti. Tüm dünyayı kurtarmak varken o sessiz kalmayı seçmişti.
Babam sessiz kaldıkça insanların sesi daha da yoğunlaştı.
Dünya nüfusu her saniye biraz daha azalırken babam için onlarca can aldım. İnsanlar babama yaşam için yalvarırken babam bu yalvarışlara gözlerini kapattı. Dünya liderleri kapısına gelip, ayaklarına kapanırken babamın dudaklarından tek bir söz çıktı.
"Her şey için çok geç, savaşı sonlandıracak kişi öldü."
Dünya babamı acımasız olarak adlandırdı. Savaşı başlatanların üzerinde olan tüm öfke babama yüklendi. Babam yine de sessiz kaldı sadece bana ve yapay zekâsı olan Mokita'ya konuştu. Bana bile Mokita'ya söylediklerini söylemedi, gizledi. Nedenini sorduğumda ise ne kadar az şey bilirsem o kadar mutlu olacağımı söyledi. Sorgulamadım, meraktan çatlasam bile emirlerine karşı gelmedim ve beklemeye devam ettim.
Ve günün birinde babamın bana her şeyi anlatmasını bekleyerek ömrümü geçirdim. Dünyanın en nefret edilen ve en zeki bilim adamı bir gün dudaklarına hiç yerleştirmediği bir gülümseme ile bana geldi. Ellerimi sıkıca tutarak "Buldum." Dedi.
"Neyi buldunuz?"
"Savaşın olmadığı evreni, dünyanın kurtarıldığı evreni..." dedi ve dudaklarında acı bir tebessüm ile derin bir nefes aldı. "İnsanların ölmediği evreni buldum güzel kızım."
