Yeniden yazılıyor
🥀
Ama bazen yeniden başlamak lazım;
O hayatta yaşama sevinci olmayanlardandı. Tek dayanağı abisi olmuştu, annesi'nin sadece öldüğünü biliyordu. Mezarını bile görmemiş yaralı kızdı.
ASMİN;
Babası'nın onu sevmemesi ile onun hep bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne kadının haberi olacak adamdannede adam kadının kalbinde yer edinecek
Bastığım yer senin için döktüğüm göz yaşlar ile yeşerecek, Nihayet biz birbirimizin olunca gökyüzü aydınlığa kavuşacak bugün
Ezaman Baran ASLANZADE...
Dışarı da kötü değil, bulutlar arasından ara sıra gözüken güneş ile beraber güzel bir hava vardı ve ben yanıma hiç birşey almamış öylece çıkmıştım. Toprağa bastığım anda çamurlar ayakkabımı batırıyordu ama bu benim umrumda bile değildi; Çamur ayağımı kirli bir hale getirmişti, çamurdan hiç hoşnut etmesemde şuan çamur bile umrumda olmamıştı.
Tam karşımda ki sandalyede boynu yerde her yeri sandalyeye bağlı bir adam vardı. Bu kez, hiç kimse yoktu ve sadece o kişi ve ben başbaşaydım. İhanet edildikten sonra kabul etmemiştim elbette ki. Eğer ben bunu yapmasaydım, onu affetseydim kendi hapishanem de kendim cezalı olurdum.
Saçlarımın arasından anlı'ma terler damlıyordu. Üşüdüğümü bilsemde ihanet içimde ki bu ateşi harlıyordu. Zatten diğer odada ki sıcaklığı hissedebiliyordum, bu benim hiç bile umursamadım bile daha.
Bu biraz da olsa iyiydi.
Kapının ardından gelmeye başlayan sesleri duyuyordum. Hızlı adım sesleri, küçük bir konuşma; hepsi bu ihaneti konuşuyordu. Şimdi kimse duymamıştı, yıllarca yanım da gezdirdiğim adamın ihaneti tüm topraklara yayılacaktı.
Derin bir nefes alıp yutkundugum anda boğazımda ki adem elması inip çıkmıştı, sonrasında başını hafif kaldırmaya çalışan karşımda ki iplere bağlı adama bakmıştım; kapı ardında duran sandalyeyi çekmiş ellerimi önümde birleştirmiş karşımda ki kardeş dediğim adama bakıyrodum.
Yeni uyanmış Sinan kozdaray'a bakıyorum.
Karşımda gözlerini gözlerime dikmiş adam, yıllarca kardeş dediğim adam çıkması acı bir durumdu, yüzünde ki o pis gülüş eksilmemisti bu gülüş de canımı oldukça sıkıyordu oturduğum sandalye'yi ayağım ile itlemiştim.
"Sevgili kardeşim,"diye yorgun sesi ile mırıldandı, ruhumdan yayılan sinir beni oldukça rahatisiz ediyor onu ise sevindiriyor gibiydi."Kardeş mi?"
"Çocuk."dedim elimde duran zinciri çekiştirerek. Ortada duran eşyaları ortaya yaydım."Ne çocuğu kardeşim?"
"Ulan o kız evladı nerde,"diye sordum ama yine yüzünü çevirmiş yüzüme bakmamıştı. Oratalikta ki eşyaları belli bir düzene sokarak."Nerde dedim?"bir kez daha sordum ve bir kez daha cevap vermedi. Bir anda elim ile çenesinden tutup gözlerine bakmıştım. Gözleri gözlerime kenetlenmişti, yüzü havada kalmıştı.
