LOMEO | zhanyi - COMPLETE

09

" මල්ලි , එයාල නැති වෙලා.."

"නෑ..."

"එන්නකො යන්න.."

ස්ටේෂන් එකෙන් ටිකක් දුර ආවම මිතුන් අයියා මාව නතර කරල කිව්ව දේ මට ඇහුනේ යන්තමින්, එයා ඒ තරම් හෙමින් කිව්වේ... මට දෙන්න පුලුවන් වුණ එකම උත්තරය උනේ නෑ කියන එක.. ගෑස් ලීක් එකක්..පොඩි කරදරයක් කිව්ව දේ මෙච්චර ලොකු දෙයක් කියලා මම කොහොමද විශ්වාස කරන්නෙ.

අපි ත්‍රීවීල් එකක හොස්පිටල් එකට ආවා.අයියා එතන යන තැනින් ඇහුවේ ගෑස් ලීක් එකෙන් ආව තාත්තයි දුවයි කියලා. එයාලා කිව්ව විදිහට අපි ගියා..

ඒ වෙනකොට එයාල සුදු රෙදි දෙකකින් වහලා හිටියේ.. අදාළ වෝඩ් එකේ ඩොක්ටර් අයියට මොනවදෝ  කියනව ඇහුනා. මම හිටියෙ මොලේ හිරිවැටිල වගේ හැඟීමකින්..

"ඇත්තටම දැන් එයාලා මැරිලද.." මම අයියගෙන් ඇහුවා.අයියා මගෙ උරහිසට තට්ටුවක් දැම්මා.

"එන්නකෝ වාඩි වෙන්න..."

".... ඉක්මනට අවසන් කටයුතු කරන්න වෙනවනේ මල්ලි. මට..මෙහෙම කියන්න වෙන එකට සමාවෙන්න..ඒත් වෙන කියන්න කෙනෙක්වත් මෙයාලව බාරගන්න කෙනෙක් වත් තවම ඇවිත් නැතිනිසා ඔයාට කියන්න වෙනවනේ..නේද.."

මම අහගෙන හිටියා.. කවුරුත් නැත්තේ ඇයි.. එයාලා පණිවිඩේ දන්නේ නැතුව ඇති..එහෙම හිතලා තත්පර ගානක් යන්න ඇති.. නැන්දා තව කට්ටියක් එක්ක අඩාගෙන ආවා.

"කොල්ලො.. මොකද දෙයියනේ වුණේ.. මගෙ මල්ලි..මගෙ කෙලිපොඩ්ඩ.. අනේ..මගෙ.." නැන්දා මාව හොලව හොලවා අඩනවා..එයා ඇවිත් තිබුනේ මාමායි තව කවුරුහරි එක්ක.

".. එයාල කෝ පුතාලා.." මාමා මගෙ දිහයි මිතුන් අයියා දිහයි බලලා ඇහුවා.

"අර ඉන්නේ අංකල්.." අයියා හෙමින් කිව්වා. මාමා ත් මගෙ උරහිසට තට්ටුවක් දැම්ම.ඒ පොඩි තට්ටුවෙනුත් මම ඕනෑවට වඩා හෙලවෙනවා.

"අනෙ..මගෙ එකා.. පොඩි එකා... " 

"එක්ස්කියුස් මී..." නැන්දගෙ වේදනාව එක්ක න'ස් කෙනෙක් මාමාට කතා කරාම මම ඒ පැත්තට ගියා.

"අම්ම.. කෝ පුතේ ඒ ගෑනි..." 

"ම්...මං.. කිව්වේ නෑ නැන්දා."