Ateş parçası

2.

Umarım beğenirsiniz oy vermeyi unutmayın lütfen🎀🎀

⭐️[DÜZENLENİYOR]⭐️

Bir ay sonra

Artık birbirimizi sürekli görür olmuştuk ve birbirimizden hoşlanmadıgımız aşikardı.
Bu sefer yine dışarda Alev ile beraberdim zamanın nasıl geçtigimi anlamadan saat 11 olmuştu. Alevi evine bırakıp eve gittim abim içerdeydi yine ben sesizce odama gittim. Bi süre sonra ayak sesleri duydum.

Abim geldi "Ne oldu abi?" diye ayağa kalktıgımda beni kolumdan tutup yere fırlattı. "Bıktım lan senden! Seninle mi uğraşıcam ben saat kaç saat! Sokaklardan mı topliyicam lan ben seni?!" Bağırarak bunları sayarken bi yandan da beni sarsıyor kollarıma vuruyordu. "Abi, Alevleydin dur canım yanıyor." dedim.

Durdu sinirle telefonunu çıkarttı. "Selamınaleyüm" Dedi, durdu. "Mustafa senin kardeşine kız arıyordunuz dimi." dedi bi an durdum abime bakıyordum. "Tamam kardeşim gelin bizim kızı isteyin." dediğinde donakaldım. Abime bakıyordum. abim bişeyler daha söyledi ama o cümleden sonra algımı yitirmiştim. Abim telefonu kapatıp bana baktı. "Hazırlan yarın seni istemeye geliyorlar." ağlamaktan gözlerim şişmişti. "Abi yapma nolur bidaha evden çıkmam. Ben daha 22 yaşındayım abi lütfen yapma hayatımı daha da karartma nolur." yalvarırken beni geriye doğru itmesiyle sarsıldım. "Yeter lan! Kes seseini dediğimi yap."

-

Kendime gelince telefonumu çıkartık sevgilimi aradım. "Alo Emre?"
"Efendim aşkım?"diye açtı telefonu
"Emre abim beni evlendiricek." dedim. Ses gelmedi. Bi süre sonra, "Ne?" diye bişey duydum. "Kaçalım gidelim buralardan lütfen. Emre ben seni hiç bırakmam. Tanımadığım birisiyle evlenemem." dedim. "Kardelen özür dilerim ama ben yapamam." dediğinde başımdan aşağı kaynar sular indi. Tek kurtuluş çaremdi ama o elimi tutmuyordu. "Emre yapma. Evlenicem diyorum yarın beni istemeye geliyolar."
Dedim ağlayarak. "Üzgünüm kardelen umarım bi yolunu bulursun." dedi ve telefonu kapattı.

Saat ilerlemişti gece üç e geldiginde abim uyuyordu. iyi hissetmiyordum. Anahtarımı alıp evden çıktım. Bizim evin yakılarındaki parka oturdum. Karanlıktı. Kapkaranlık. Sesizce ağlıyordum sadece. Sonra yanımda bi hareketlişik hissedince, kafamı kaldırdım. Ateş ayakta durmuş bana bakıyordu tekrardan önüme döndüm. O da yanıma oturdu. "İyi değilsin." Dedi. "Degilim." Dedim sadece. "Sorun ne Kardelen? Kafamda oturmayan taşlar var çözemiyorum. Hep mutsuzsun ama hep gülümsüyorsun. Fakat o gülümsemenin altın bi burukluk var. Bunu hissediyorum ama çözemiyorum. Kardelen. Ne oluyo-"

"Ateş ben evleniyorum." Pat diye söylediğim şeyle dondu. Ona ilk defa Ateş demiştim. Abi demeden. "Ne?" Dedi sadece. Olanları anlattım. "Yarın beni istemeye geliyorlar. Adamı daha bir kere görmedim. Adını bile bilmiyorum ve yarın beni isteme gelecekler." Dedim. "Kaç o zaman. Sana yardımcı olurum." Dedi

"Kaçamam. Bulur beni. Hem nereye kadar gidebilirim ki?" dedim. "Bi yolu olmalı."
"Yok. Hiçbir yolu yok." Dedim. "Bizimkilerin yanına gidelim. Belki onlardan bi fikir çıkar."

Gece gece tanımadıgım birilerinin evindeydim. Ateş Alev, Mert ve Kaan a olanları anlatmıştık. "O nasıl abi öyle ya?" Dedi Mert anlattıklarımdan sonra. "Üzülme bulucaz bi çaresini." dedi Alev. Ateş sadece oturmuş bana bakıyordu. "Kızım annene babana falan söylesene. Haberleri yok mu?" dedi Mert. Artık gizliyicek bişeyim kalmamıştı. "Babam yok. Öldü annemde onun yokluğunda bize 1 sene daha katlandı. Sonra gitti." Herkes şok içinde bana bakarken yine gözlerim doluyordu.

"Kardelen ben bilmiyodum özür dilerim."
"Özür dileme. Nerden bilebilirdin ki zaten hem alıştım artık. Yokluğu o kadar koymuyor." Dedim gülümsemeye çalışarak. "Aslında benim bi fikrim var." Dedi Kaan. Hepimiz ona döndük. "Şimdi sen dedin ya kaçarsam yine bulur beni diye." kafamı salladım. "Eğer birisiyle evlenirsen seni bulsa da yanına alamaz." dedi.