Chapter 14

20K 345 11
                                    

I woke up with a massive headache. I don't feel like getting out of my bed. Wala na si Kavius sa higaan at mukhang pumasok na sa opisina.

"Naku! Ma'am Cream, nilalagnat ka!" tili ng isang kasambahay nang hatiran ako nito ng pagkain sa kwarto.

"Please, don't state the obvious. Can you please go get me some meds? Nasa trabaho na ba si Kavius?" marahang tanong ko. Parang bumabaliktad ang sikmura ko habang nakatingin sa mga pagkaing dinala ng kasambahay. I pushed it to the side. "Lugaw na lang ang kakainin ko."

"Umalis po ng bahay si Sir  kasama si Von." Anito at kinuha ang tray.

"Okay. Pakikuha ako ng gamot at talagang masakit ang ulo ko," sabi ko na lang.

Mainit na malamig ang nararamdaman ko. Halo-halo at nasusuka rin ako.

"Ma'am, dumating po si Sir Kavius at hinahanap kayo. Akala siguro ni Sir ay bumaba kayo," anito pagbalik.

"Tell him I won't be able to go outside."

"Sige po."

I helped myself up even though my world is turning upside down. Para akong lantang gulay. Naiiyak pa ako habang hinihipan ang mainit na lugaw na nasa harap ko. Sa tabi nito ay tubig at biogesic. Wala pang ilang segundo akong kumakain ay marahas na bumukas ang pintuan ng kwarto. Kavius walked towards me with worry visible in his non-earthly handsome face. Sinapo niya ang aking mukha ngunit agad ring lumayo na parang napapaso.

"Damn it, wife, you have a high fever. Shit! Von!" he hissed.

"This is... normal," ani ko ngunit hindi na napigilan ang sarili sa pag-iyak. I cried like a baby in front of him. Naging masuyo ang tingin niya sa 'kin at pinunasan ang luha ko.

"No, this is clearly not. Was I too..."

"Tangina mo manahimik ka!" agad na napalitan ng inis ang nararamdaman ko.

"Alright, wife, I'm sorry. Von! Tumawag ka ng ambulansya. May sakit ang asawa ko, pupunta tayo sa ospital."

I didn't even argue. I hate hospitals but with this state, I think I really should go and admit myself there. Tumalima si Von at agad na may tinawagan. Kavius scooped my hair and tied it into a bun. Saan ba kasi galing iyang mga pangtali niya?!

"Bakit ka bumalik?" I hoarsely asked.

"You're sick. What do you want me to do, hm, wife? Stay at the office and be crazy looking... thinking about you?"

"I'm okay, though. I can live."

"I wasn't planning to go work today. I want to stay in bed with you..."

"Nope, you shouldn't. I'll get mad."

"Yeah? And now you're in pain because of me."

"Sira!"

He let out a soft chuckle. "The ambulance is coming. I'm sorry."

"You shouldn't be."

"I feel like it."

Minutes later, we heard the loud siren of the ambulance. Pinangko ako nito at agad na tinakbo palabas ng kwarto. I feel like puking because of the shaking. Naaalog ang utak ko at mas lalo akong nasusuka.

"Kavius, please slow down. Nasusuka ako."

"I'm sorry, wife. I'm sorry."

Isinakay ako sa ambulansya. Napapaigik na lang ako sa sakit sa tuwing may malubak na daan kaming nadadaanan. Kavius never let go of my hand nor take his eyes off me. Even for a second, he didn't. He's sitting next to my stretcher with a worried face. I gave him a comforting smile to tell him I'm okay but he shakes his head, as if telling me doesn't agree.

The Great Pretender's ObsessionTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon