Unicode......
"ငါ့ကိုမထိနဲ့"
လက်လှမ်းယုံသာရှိသေးသည့် ဂျောင်ကုလက်တစ်ဖက်သည်လေထဲမှာတွင်ရပ်တန့်လို့သွားကာ။
"Babyကိုယ်"
"မခေါ်နဲ့ "
မျက်လုံးစိမ်းဖြင့်ကြည့်ကာ အထိမခံသည့်Babyကြောင့် ဂျောင်ကုမနေသာတော့ မနက်ကြခုလိုဖြစ်မယ်ဆိုတာသိပေမယ့် တကယ်တမ်းကြ Babyရဲ့အခုလိုအကြည့်နဲ့အပြောတွေကိုဂျောင်ကုခံနိုင်ရည်ခြင်းမရှိသေး။
"ငါ့နာမည်က ကင်မ်ထယ်ယောင်း Babyမဟုတ်ဘူး မင်းကိုဘယ်သူကBabyလို့ခေါ်ခိုင်းလဲ လျှာရိုးမရှိတိုင်းငါ့ကိုအဲ့လိုလာမခေါ်နဲ့ မကြိုက်ဘူး အဓိကကအဲ့နာမ်စားကိုမင်းပါးစပ်ကခေါ်လို့ကိုမကြိုက်တာ နားလည်လားလူရမ်းကားကောင်!"
ထယ်ယောင်းနာကျင်မူနှင့်ရင်ထဲစို့နင့်လာသည့် ခံစားချက်တို့ကအထိန်းချုပ်မဲ့စွာ အရှေ့မှလူရမ်းကားအားတစ်စက်ကလေးမှမမြင်ချင်တော့။
"ထွက်သွား!!!!ငါ့အရှေ့ကအခုထွက်သွားလို့!!!"
ထယ်ယောင်းအနောက်မှခေါင်းအုန်းကိုယူကာ လူရမ်းကားအားရိုက်နှက်မိတော့သည်။
"ထွက်သွား!!ထွက်သွားလို့!!!"
ရိုက်နှက်နေသည့်ကြားက သူ့အားကြည့်နေသည့်မျက်ဝန်းတွေကိုထယ်ယောင်းသဘောမကျပါ ထိုအကြည့်တွေကသူ့အားအသနားခံနေသလို။
ဟင့်အင်း မသနားဘူး မင်းကိုငါမသနားဘူးလူရမ်းကားကောင်၊
ခေါင်းအုန်းကိုင်၍ထုရိုက်နေသည့် သူ့လက်ကိုဖမ်းဆုတ်ကိုင်လာတာမို့။
"မင်း!လွှတ်! ငါ့လက်ကိုအခုလွှတ်နော်"
"ကိုယ်ထွက်သွားပေးမယ်"
ထိုစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းသူ့လက်ကောက်ဝတ်အားကိုင်ထားသည့်လက်ထဲမှရုန်းကန်မူ့မပြုတော့ပဲ ငြိမ်နေမိဝောာ့။
"ယောင်းအရှေ့ကထွက်သွားပေးမယ် ဒါပေမယ့်ယောင်းဆိုလိုသလို ကိုယ်ကအပြီးပိုင်ထွက်သွားပေးမှာမဟုတ်ဘူး ခဏပဲ ယောင်းစိတ်ငြိမ်ဖို့ခဏပဲထွက်သွားပေးမှာ"
YOU ARE READING
𝚂𝙴𝚅𝙴𝙽 {𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎𝚍}
Fanfictionမင်း!မရမ်းကားနဲ့နော် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ဂျွန်ဂျောင်ကု! Warning!!!!
