Hearts Series 3: Hearts in Chaos

Chapter Thirteen

Chapter Thirteen

Yes

And then it was like in the spur-of-the-moment how I gave my answer to Stephen that time. At that time when we went on a restaurant outside Metro Manila. Pagod pa kami pareho sa duty namin sa hospital, but he made an effort to drive all the way there. Because I once mentioned it to him that I've seen this famous resto on social media and I wanted to try their food kung totoo nga ba na masarap. Kagaya sa mga reviews na nabasa ko sa internet.

Kaya naman after working hours namin ay niyaya ako ni Stephen na pumunta doon. It's like now or never, dahil hindi naman talaga kami palaging nagkakapanahon sa mga ganitong bagay. Kaya kahit na hindi namin masyadong naplano ay tumuloy na kami at bumiyahe nang araw na iyon.

"Aren't you tired?" I asked him from the shotgun seat of his car.

Nagmamaneho pa kasi siya ngayon papunta sa pupuntahan namin after duty. Mukhang puyat pa nga siya. Ako man ay nakadalawang-beses na rin humikab dito sa loob ng sasakyan at kahit sinabihan na ako ni Stephen na pwede naman akong matulog muna at gigisingin na lang niya ako pagdating namin doon ay hindi ko naman magawa na tulugan siya habang nasa biyahe kami.

Umiling siya sa akin. "It's fine. I'm fine." He assured me and even smiled at me.

Napangiti na rin ako sa kaniya.

At pagdating naman namin doon sa pinuntahan ay nagising din ako lalo na at nalaman kong worth it din naman pala ang pinunta namin dito kahit na malayo. For both Stephen and I enjoyed the food and the view rin talaga!

Pagkatapos nga naming kumain ay hindi pa muna kami bumalik sa sasakyan. There's a good view of Taal volcano from the restaurant's wide windows. I smiled upon looking at it. Nasa tabi ko lang din si Stephen who's also appreciating the scene in front of us.

"I think I like it here." I said. "I didn't had much of my time to go and see even places like this before." I honestly told him. Dahil busy lang akong mag-aral noon. Masuwerte talaga iyong mga tao na matalino lang talaga kahit hindi pa sila gaanong mag-effort sa pag-aaral, kasi may mga ganoon naman talaga? Unlike me na halos patayin ko na rin noon ang sarili ko sa pag-aaral para lang maging doctor...

"We'll visit more places next time."

Bumaling ako kay Stephen sa sinabi niya. Tumingin din siya sa akin. "I, too, haven't gone to places like this before." He said.

At napangiti na rin ako sa kaniya.

And then I realized we've been doing this for quite a long time now... Tama na siguro ito. At nakikita ko naman ang efforts ni Stephen para sa akin. And I know that we're both now aware of our own feelings...

Bumaling muli ako sa kaniya pagkatapos ng ilang sandali. At naramdaman din niya siguro ang pagbaling ko sa kaniya sa tabi ko kaya binalingan na rin niya ako. He has a little questioning eyes for me because I was a bit staring too much at him now.

"Yes..." And then I just suddenly said this.

"Yes... What?"

Hinarap ko pa siya. "Yes. Sinasagot na kita sa panliligaw mo, Stephen." Hindi ko rin alam kung uso pa ba ngayon ang ligawan. Ang bilis na rin kasing magkaroon ng relasyon ng mga tao sa panahon ngayon. Iyong iba nga ay nagkausap na lang sa social media, and when they meet then decide to be together.

But I appreciate Stephen's effort na manligaw pa rin. At maghintay nitong pagsagot ko sa kaniya. It can be rare nowadays and maybe corny na rin para sa iba. But I still like it. I like the old-fashioned way of love...

Umawang pa ang labi niya at mukhang nagulat pa siya. Bahagya ko na lang natawanan din ang reaksyon sa mukha niya ngayon. But in the end I just looked at him still a bit stunned in front of me gently.

We've known each other since we were kids. I've known him and he was I think the only guy that I really got along with or that got real close to me. He was not just the son of a family friend, but he was also my best friend...

I could only talk to him before. Kahit pa minsan noon ay hindi rin maayos ang pakikitungo ko sa kaniya because of my personal issues. But he was patient with me. He tried to understand me... He was a good person to me, a good friend.

And also after knowing that his feelings for me never change over the years, it just made me fall for him for the most real... And now it's the real thing. Talagang pinapayagan ko na siya ngayon na maging parte na rin lalo ng buhay ko... And here I am trying to give back his feelings and the answer he deserves now.

"Seriously?" Napatanong pa siya sa akin. Na para bang hindi pa siya makapaniwala sa binibigay ko nang sagot sa kaniya.

Tumango naman ako sa kaniya. "Yes." I said it again.

Nakangiti pa ako at medyo nagulat lang nang masaya na rin akong yakapin ni Stephen pagkatapos. Ngumiti pa ako habang yakap niya at yumakap na rin ako sa kaniya pabalik.

"What did you like about me, anyway?" I asked him when I remember that I've been meaning to ask him this question, too. Kaya tinanong ko na rin siya pagkatapos niya akong pakawalan sa yakap.

I'm curious, too. Sa kung ano ba kaya ang nagustuhan ng lalaking ito sa akin.

May iba pang mga tao na customers sa restaurant and then staffs but this area in where we are right now was still kind of private for us to talk and hug like this. Hindi rin naman kasi punuan ang restaurant. At early morning pa rin talaga.

"I don't know..." He said.

Nagkatinginan kaming dalawa. Hanggang sa kumunot ang noo ko sa kaniya at sumimangot na ako.

Hindi ba niya sasabihin man lang na kasi maganda ako o sexy kaya niya nagustuhan? Nakakainis din talaga ang lalaki na 'to!

And then Stephen chuckled while looking at my face. "Seriously! Hindi ko rin alam ang eksaktong rason ko. I just really like you, Iris..." He said. "Ever since." And then he added that, that made my heart go in chaos inside...

The familiar disarray in my heart can be felt. And I only feel this kind of feeling towards him ever since.

Tiningnan ko pa siya at pinag-isipan ko pa muna ang sagot niya. Na may halo na ring pagbibiro ko na rin sa kaniya. And then I smiled happily. At pakiramdam ko ay kulang na ang mga salita ko ngayon kaya niyakap ko na lang siya muli. This time I initiated the hug. And Stephen returned it with his warm and comforting embrace.