Küçük Bir Çocuğun Acınası Hikayesi

O kadar sevmiş miydim seni? Sevmiştim.

O kadar sevmiş mıydım seni? Sabah kalkacağın saati bilip bekler mıydım seni? Beklerdim, bekledim. Mesela uykunda izler miydim yanımda yatan masum seni? İzlerdim. En savunmasız, masum olduğun zamanı beklerdim izlemek için seni. Dağılmış dikkatine oradan oraya koştururken buluşurdu gözlerim bedeninle. Yüzündeki benleri sayacak kadar bakmış mıydım yüzüne? Sahi sevmiş mıydım yüzünü ezberleyecek kadar seni? Sevmiştim. Dudağının hemen altında biten ben'i öpmek için dudak kenarlarının kıvrımını görmek için bana sevgi dolu bakman için ezberlemiştim belki de. Gülüşünü kendimden daha iyi bilecek kadar, metreler öteden kahkahanı işitecek kadar sevmiş miydim seni? Sevmiştim. Dudakların gülerken nasıl kıvrılır, nasıl sevinçle kahkaha atarsın, gözlerin nasıl kahkahalarınla eşdeğer zamanla kısıldığını, yüzünü narin ellerinle nasıl kapattığını bilirdim. Bilirdim de söyleyemezdim ne kadar güzel olduğunu. Sahi yüzündeki bütün benlere teker teker öpücük konduracak kadar ezberleyebilmiş, sevmiş miydim seni? Sevmiştim, sanki bir şiir ezberler gibi ezberlemiştim yüzündeki bütün benleri. Şiire yeni mısralar eklercesine dikkatlice öpmüştüm bütün sen'leri. Dudağının altındaki minik noktaya aşık olacak kadar sevmiş miydim seni? Sevmiştim. Saçının her bir teline bambaşka değerler verip tek bir tel dahi yere düşse ortalığı ayaklanıracak, yakacak belki yıkacak kadar sevmiştim. Seni ezberlemiştim. Öyle seviyordum ki bu ezberimi; Her gün tekrardan ezberleyeceğim için can atıyor, bir çocuk gibi seviniyorum. Bir sonraki ezberimi iple çekiyorum.