Küçük Bir Çocuğun Acınası Hikayesi

Sanırım artık bende yoksun.

Sanırım artık bende yoksun. Seni düşünmekten uyuyamadığım geceler bir hayli azalmış hatta hiç kalmamış gibi. Gözlerine yazdığım sözler bir yıldız gibi kayıp aşağılayıcı sözlerinin arasında yok olmuş gibi. Bilmem hala hatırlar mısın ismimi? Bilmem hatırlar mısın gözlerimin rengini? Bilmem aylar geçmesine rağmen bir yerde adımı gördüğünde hayıflanıp yoluna devam eder misin? Hala sevdiğin çiçek aynı mı mesela ya da hala kravat takmayı sever misin? Hala sana hevesle yaptığım kolyeyi takar, mektupları okur musun? Hala sevdiğin renk aynı mı? Yoksa onun gözlerinin rengi daha mı çok etkiledi seni? Bilmiyorum. Senden sonra kendimi bir hayli berbat bir hayli derbeder hissettim.  Aramalarımı açmayacağını bildiğim halde milyonlarca kez aradım, sesini duymak ümidiyle bekledim. Mektuplarıma cevap vermeyeceğini bildiğim halde hala daha sana bir çok mektup gönderdim. Artık bunların pek bir önemi kalmamış gibi. Hatta 317 gündür bunların pek bir önemi kalmamış gibiydi. Kendimi boşuna yıpratmış, boşuna yeminler etmişim. Hala duygularımı alıp götürnüşsün gibi hissediyorum. Hayatımda ne heyecan ne heves ne de umut var. Bütün hepsini alıp götüren sen miydin yoksa bavuluna duygularımı poşetleyip atan ben miydim? Bilmiyorum. Her zaman terk edilişimin acısını yaşıyorum. Senden öncesi ve senden sonrası enkazın altında kalıp çırpınmak gibiydi. Sürekli bir şeylere en çok ben çabalamışım sürekli en çok kendinden ben vermişim gibiydi. Senin bana kattığın tek şey sanırım sevgiydi. Gidişinden sonra bir hayli sevgi eksikliği yaşamadım değil.. Bunları okumayacaksın bilirim. Bilmeme rağmen hala yazmaya devem ettiğim mektuplar misali yazmaya devam ediyorum. Biraz da olsa değiştim. Bu sefer senin için değil az biraz kendim için. Artık ne zambakları ne çiçekleri ne de seni sevmiyorum, sevemiyorum. Her zaman iyi olmanı diliyor ve bu yazıyı da burada bitiriyorum.