Bazen birinde güvende hissetmek hem çok doğru hem de çok yanlış hissettirebiliyor. Şüphe ve korku...
O kişiyi iyi tanımaya çalışırken kendime yabancı kalmaktayım. Aslında kendimi bilirim lakin bir bilinmemezliğe sürüklenirken kendi elimden bir türlü tutamıyorum. Bedenim kayıp gidiyor yıldızlar arasına, dur diyemeden kayboluyorum gökyüzünde..
Kedileri severken onu düşünür şekilde buluyorum kendimi. Garip, olmaması gereken ama olağan dışı şeylerin olduğu, sürekliliği gelen bir zaman.
Sevmemem gereken bir kişiyi içten içe seviyor, dile getiremediğim için kendime saklıyorum. Düşünüyorum da kim seveceğim kişiyi belirliyor? Ben mi yoksa yazar mı? Yazar güzel bir son yazmış mıdır bana? Aklıma düşen, güvende hissettiren o kişiyle mutlu olabilecek miyim? Ya da olabilecek miyim? Yanlışlarımın arasındaki tek doğru gibi gelse de soruya şüpheli yaklaşıyorum.
Pandoranın bir kutusu hep kapalı mı kalacak dersiniz? Ben derim. Eğer kilidi paslanıp kendi düşmeyecekse, anahtarı bulunup açılmayacaksa bir ömür kapalı kalacak.
Ben kayboldum. Nerede bilmem. Bana bakmayan gözlerinde mi, gülüşünde açan çiçek bahçesinde mi, beni sarmayan kollarında mı, benden haberdarı olmayan yüreğinde mi bilmem ama kayboldum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bir Çocuğun Acınası Hikayesi
De TodoTüm benliğimle size geldim. Olmayan tüm benliğimle.
