(Love and War Serisinin 2. Kitabı)
Kuni, kader bu sefer yüzümüze güldü. Bize 2. bir şans verdi.
Sevgilim...
Sana söz veriyorum bu sefer o acı dolu hayatı yaşamana izin vermeyeceğim. Seni, yuvamı koruyacağım.
Çiftler: KazuScara, XiaoVen, ZhongChi, E...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ── 🌄🍁☂️🌌 ── ⋆⋅☆⋅⋆ ───
Işık... Işık kapalı gözlerimi geçip karanlığa teslim olmuş ruhumu delip geçiyordu. Işıktan kurtulmak için gözlerimi daha sıkı bir şekilde kapattım ama faydasızdı. Işık beni rahatsız etmeye devam ediyordu.
Işıktan kurtulamayacağımı anladığımda gözlerimi araladım. Sanki bilerek uyanmam için tepeme kocaman beyaz ışıklardan biri takılmıştı.
Işığa alışmam biraz zaman aldı. Neden bayıldığımı bir türlü hatırlayamıyordum. Biraz doğruldum ve sırtımı yatağın başlığına dayadım. Kolumda bir sızı vardı. Bakışlarımı hemen koluma çevirdim. Serum bağlanmıştı. Sonra gözlerimi odada gezdirdim. Hastane odasına benzer bir yerdeydim ama daha samimi ve sıcaktı. Etrafta bir kaç makine vardı. O makineleri en son Scara yoğun bakımda yatarken görmüştüm...
Scara... Bu ismi anmamla bayılmadan önce tüm yaşananlar gözümün önünde canlandı. O kanlı canlı karşımda durmuştu. O yaşıyordu. Yanlış görmemiştim. Scara ordaydı...
İçimde bir korku vardı. Herşeyin bir rüya ya da halüsinasyon olma korkusu. Hayır hayır! O gerçekten ölmüştü. Kalbi durmuştu. Cenazesi olmuştu. Toprağa verilmişti. Yaşıyor olamazdı. Ben delirmiştim.
Gördüklerimi sindiremiyordum. Her taraf dönüyordu. Nefesim kesiliyordu. Kalp atışlarım kulağımda yankılanıyordu. Ben gerçekten delirmiştim. Onun yaşama ihtimali yoktu. O gitmişti, tamamen gitmişti.
"Kazuha?!"
Bayan Yae'nin sesini duymuştum ama o tarafa bakamadım. Herşey şu an bana rüya gibi geliyordu ama içten içe olmadığının farkındaydım. Sadece nasıl bir durumun içinde olduğumu anlayamıyordum. Bunların bir rüyası olması herşeyi daha basit kılardı ama değildi işte.
Bayan Yae endişeli bir şekilde yanıma oturdu. Bir elinide omzuma koymuştu. Ona sormak istiyordum. Bunun nasıl olduğunu? Ama alacağım tüm cevaplardan korkuyordum. Eğer öldüyse bu delirdim demektir ama eğer ölmediyse... Nasıl? Nasıl yaşıyor? Neden bize öldü dendi? Neden bize yalan söylediler?!
"Yae... Ben hayal görmedim değil mi? Scara... O... "
Cümlemin devamını getiremedim. Scara yaşıyor diyemedim. Onun öldüğüne o kadar çok inanmıştık ki... Bu cümle sadece kendimi avutmak için söylediğim bir cümle gibi geliyordu.
"Kazuha sana herşeyi anlatacağım ama önce biraz sakinleşmen lazım. Bu kafayla şu an sana birşey anlatamam."
Transa geçmiş gibiydim. Hiçbir şeyi anlamlandıramıyordum. Kafamda sürekli aynı sorular dönüp duruyordu. Hiçbirine cevap bulamıyordum. Bulsamda başka bir soru ortaya çıkıyordu. Kendi içimde bir döngüye girmiştim.
