Η Γνώση των Ξωτικών

Το όραμα

Η όμορφη Ιρίθιελ είχε πάει στο σπίτι του Φαλάελ και του Έλνταρ και χαιρόταν που έβλεπε ότι ο μικρός αδερφός του Φαλάελ ήταν ξανά υγιής και δυνατός. 

«Δόξα να έχουν οι Θεοί! Σε βοήθησαν» είπε στον Έλνταρ. 

«Δόξα να έχεις και εσύ Ιρίθιελ μου» απάντησε ο ξωτικός.

Η κοπέλα χαμογέλασε ταπεινά. 

«Σκέφτομαι να πάω το απόγευμα στην λειτουργία του ναού μας για να ευχαριστήσω τους Θεούς που σε γιάτρεψαν αδερφέ μου. Θα ήθελες να έρθεις;» ρώτησε ο Φαλάελ τον Έλνταρ. 

«Ναι!» απάντησε εκείνος. 

«Και εγώ θα έρθω μαζί σας. Να συναντηθούμε στον ναό μόλις ο ήλιος χαθεί πίσω από τα βουνά» αποκρίθηκε η Ιρίθιελ. 

«Εντάξει» είπαν τα δύο αδέρφια και η ξωτικιά αποχώρησε από το σπίτι. 

Ο Φαλάελ για ακόμη μια φορά αγκάλιασε τον αδερφό του βουρκωμένος. Από την ώρα που είχε σηκωθεί ο Έλνταρ από το κρεβάτι, ο μεγάλος του αδερφός τον είχε σφίξει στην αγκαλιά του αμέτρητες φορές. 

«Εδώ είμαι Φαλάελ! Είμαι καλά αδερφέ μου» 

«Δεν ξέρεις πόσο τρόμαξα! Ας είναι καλά η Ιρίθιελ και δοξασμένοι να είναι οι Θεοί» 

«Δεν ξέρω αν πρέπει να τους δοξάζουμε αν είναι να μας φέρουν μεγάλη συμφορά» 

«Έλνταρ τι εννοείς;» 

«Το όνειρο! Ήταν προφητικό» 

«Έλνταρ για όνομα! Δεν είσαι μάντης! Ήταν απλά ένας εφιάλτης» 

«Εγώ πιστεύω ότι ήταν κάτι παραπάνω» 

«Αδερφέ μου πάντα σε στήριζα, αλλά αυτό που λες δεν έχει λογική βάση. Ας μην το αναφέρουμε ξανά» 

«Μα, Φαλάελ...» 

«Μίλησα» αποκρίθηκε σε αυστηρό τόνο ο άλλος και ο Έλνταρ σώπασε! 

****

Τα δύο αδέρφια και η Ιρίθιελ είχαν πάει στον ναό να ακούσουν τις ψαλμωδίες προς τιμή των Θεών! 

Και άλλα ξωτικά βρίσκονταν στον ναό και άκουγαν με ευλάβεια τους ψαλμούς. 

Ο Έλνταρ ξαφνικά άρχισε να μην αισθάνεται καλά! Κρύος ιδρώτας τον έλουσε και τα πόδια του δεν άντεχαν το βάρος του. Σωριάστηκε στο πάτωμα και τότε σαν και τότε στο όνειρο του, πέρασαν εικόνες τρόμου από μπροστά του. Η θάλασσα είχε βγει στην ξηρά και έπνιξε τους συγχωριανούς του! Το χωριό του σβήστηκε από τον χάρτη δια παντός και το τσουνάμι  άφησε πίσω πληθώρα από νεκρούς.