Seslenişine karşı herhangi bir yanıt almamıştı. Kimin geldiğini anlamakta zorluk çekmemişti. Çiçekçiyi dolduran plak sesiyle ayaklanarak söylenmişti.
"Bu kadar rahat mısındır hep?"
İyi hissetmeyen, masalardan birinde gözleri kapalı şekilde otururken yeniden cevapsız bırakmıştı Wonbin'i.
Kollarını göğsünde birleştirmiş sinmişti bulunduğu sandalyeye. Çiçeklerin arasında yağmurlu ve esintili olan güne karışıp kaybolmak istermiş gibiydi hali.
Çatılmıştı kaşları ve tel tel yer edinmişti saç tutamları alnında. Duygusuzca kapanmıştı dudakları, nefes alıp verme işlevini yerine getiriyordu sadece.
Büyükanne gittikten ve Wonbin'den tohumlarını aldıktan sonra ilk uğrayışıydı huzur bulduğu tek yere.
Özlemiş ve canı yanmıştı. Gözlerini açmak istesede yapamamış, yalnızca plak susana dek her şeyin yolunda gitmesini dilemişti.
Hasta olduğundan iyi hissetmeye çalışmak dahi istemiyordu. Üzerine dünyanın yükü binmiş gibi ağırlaşmış bedenini çiçekçiye atabilmişti yalnızca.
Artık büyükanne olmadığından, çiçekleride gittiğinden pek az uğrar olmuştu. Tohumları ekme konusunda ise kendisine pek güveni yoktu. Hala cebindeydi tohum kutusu.
Bayan Park'ın çiçekleri ve mis kokularını özlemiş olsada Wonbin'den çekinmişti. Büyükannesiyle ettiği onca sohbetten sonra onu ne kadar iyi tanısada bu şekilde bir tanışma ve izlenim her ikisi içinde tuhaf bir mesafeye neden olmuştu.
Yinede dünyadan kaçmak istediğinde sığındığı yerde bulunması rahatsız hissettirmemişti. Tanıyordu çünkü onu. Büyükannesine yazdığı mektupları hep Seunghan okurdu Bayan Park'a.
Işıkların sönüşüyle irkilirken kapalı olan gözlerini açmıştı tedirgince. Şimdi yalnızca sokak lambasının zayıf turuncu ışığının aydınlattığı çiçekçide Wonbin'i aramıştı merakla.
"Buradayım."
Çiçekler için olan küçük aydınlatmaları yakarak sessiz olanın merakını giderdiğinde gözlerinin önüne düşen dağılmış uzun saç tutamlarına üfleyerek doğrulmuştu.
Büyük güzelim gözlerinde takılı kalmıştı Seunghan'ı n gözleri. Şimdi pekte aydınlık olmayan bu yerde parıldayan tek şey karşısındakinin gözleriymiş gibi bakakalmıştı öylece.
"Erken değil mi? Büyükanne daha geç kapatırdı hep. Gece yarısına kadar açık olurdu üstelik."
"Düşünmekten uyuyamadığını bildiği içindir o."
"Anlatmış mıydı?"
"Geçen sene yeni yıl için sana yazdığı online mektubu hatırlıyor musun?"
Seunghan'ı çatılan kaşlarıyla gülümsemiş ve çiçekçiyi toparlamaya devam ederken sürdürmüştü cevap beklemediği cümlesini.
"Bana yazdırmıştı."
"O halde hakkımda her şeyi biliyorsun? Büyükanne anlatmıştır."
"O kadar da ilgili değildim üzgünüm."
Seunghan kahkaha attığında, güzelim dudakları kıvrıldığında ve saç tutamları öne doğru savrulduğunda büyükannesinin bahsettiği gençlik güzelliğine şahit olmuştu. Beklemediği anda aldığı karşılık dengesini şaşırtsada iyi görünmediğine emin olduğu bedenin şimdi gülme sebebi olmaktan şikayetçi değildi.
Endişeliydi onun için. Büyükannesinden dinlediği kadarıyla hep neşe dolu olmuştu Seunghan. Kalbinde büyük bir sevgi barındıran, ilk gençliğinin tadını dilediği gibi çıkaran biri olmalıydı şimdi gözlerine bakan. Yalnızca güldüğünde değil, herzaman sevgi dolu bakmalıydı gözleri.
İşler yolunda gitmiyor gibiydi hayatında bu nedenle ne gördüğü vardı onu nede hayat dolu kimliğini.
"Neyse erkenden kapatacağım artık. Haberin olsun. Plağı sen çalıştırdığın için sen kapa."
Cebinden çıkardığı yedek anahtarı masanın üzerine bırakıp ellerini cebine atarken şemsiyesini kaparak ilk ayrılan kişi olmuştu çiçekçiden.
Yanında olup ne yapabileceğini bilmediğinden huzur bulduğu ortamla başbaşa bırakmayı tercih etmişti Seunghan'ı.
Güzelim gülüşü ise, bir saniye olsun silinmemişti zihninden.
~~~
03122023 Syglr Svglr
İnanılmaz hastayım dişim çok ağrıyor ve üç gündür sular yok yarına yetiştirmem gereken bir ödevim var ama ortada kağıt ve kalemim bile yok
Hanibanim çok güzel sadece. Seunghan'ımıda çok özledim. Riizeımıda çok seviyorum ve soheemin dostunu çabucak geri getirin acill
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
