TALBOT. Being me

PROLOG

Mój ojciec zawsze powtarzał, że my kobiety miałyśmy jedną, niepowtarzalną umiejętność, której nigdy nie posiadł żaden mężczyzna. Tą umiejętnością był kamuflaż. Jako powszechnie uznawana za słabszą, nasza płeć, mogła dokonywać rzeczy niemożliwych, zaskakujących, a nieraz - drastycznych. Potrafiłyśmy w bardzo prosty sposób uśpić czujność przeciwnika, kokietować go, zwodzić, a potem w najmniej oczekiwanym momencie, wbić mu nóż prosto w serce. To brzmiało jakby podziwiał kobiety, jakby był z nas dumny, ale nic bardziej mylnego.

Joseph Talbot nienawidził kobiet bardziej, niż rodzice nienawidzili pedofilów. Gardził nimi do tego stopnia, że nie był w stanie pokochać własnej córki. Był zawiedziony moimi narodzinami, tak samo jak mama, która z tego rozczarowania, postanowiła mnie porzucić. Wychowywał mnie sam, w przekonaniu, że życie jest poligonem wojennym, a ja każdego dnia musiałam walczyć. Był twardym, złym, okrutnym człowiekiem. Nie potrafił kochać i tej umiejętności pozbawił także mnie, a wszystkie jego nauki miały tylko jeden cel – zrobić ze mnie jeszcze większego potwora.

I swój cel osiągnął.

Nie uroniłam ani jednej łzy, kiedy znalazłam go wiszącego na drzewie. Nie poczułam kompletnie nic, gdy jego zimne, sine ciało kołysało się delikatnie na wietrze. To powinien być dla mnie bolesny i drastyczny widok, ale ja nie potrafiłam przestać myśleć tylko o tym, że nie zrobił tego sam. Takie bestie jak Joseph Talbot nie odbierały sobie życia, a już na pewno nie w tak banalny sposób.

I w tym przekonaniu utwierdził mnie list, wsunięty w lewą kieszeń jego jeansów. List, który miałam znaleźć, a który powiedział mi więcej, niż ojciec kiedykolwiek.

Śmierć nie jest końcem. A bestie nie żyją w bajkach.

Nie było żadnego podpisu, ale znałam charakter pisma taty, by wiedzieć, że to on napisał tych kilka słów. Zostały skierowane do mnie, jednak tak naprawdę, to nie Joseph był nadawcą.

Ktoś powiesił mojego ojca. I teraz polował też na mnie.