No Limits

κεφάλαιο 10

Θα προτιμούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από το να ετοιμάζομαι για το χορό του Αλεξάντερ Έμερσον και της Βίβιαν Μίλερ. Τελειώνω το υπέροχο μακιγιάζ μου ενώ τα μακριά καστανά μαλλιά μου πέφτουν στην πλάτη μου σε σπαστές μπούκλες. Ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα με κάνει να βγω από το μπάνιο μου για να δω ποιος είναι, η Νίνα μπαίνει στο δωμάτιο κρατώντας στα χέρια της μια θήκη φορέματος την οποία αφήνει απαλά στο κρεβάτι μου.

<<Αυτό είναι το φόρεμα σου για απόψε>> αναστενάζω και την κοιτάζω άγρια <<Ένα ηλίθιο πάρτι είναι Νίνα, δεν είναι και ο γάμος του βασιλιά της Αγγλίας>> λέω ειρωνικά και ανοίγω την θήκη, όμως μένω έκπληκτη καθώς αντικρίζω το περιχεόμενο της. Ένα υπέροχο μακρύ, μαύρο σατέν φόρεμα βρίσκετε μπροστά μου, με μια διαμαντένια λεπτή ζώνη να το διακοσμεί ενώ απ' όσο μπορώ να καταλάβω αφήνει σχεδόν όλο το μπούστο ακάλυπτο. Οι δυο τιράντες που υπάρχουν είναι διακοσμημένες με πούπουλα.

Μπορεί η μητέρα μου να μου σπάει τα νεύρα αρκετές φορές, αλλά έχει υπέροχο γούστο στα ρούχα και σίγουρα αυτό που βρίσκετε μπροστά μου δεν θα περάσει απαρατήρητο. <<Σε μισή ώρα να είσαι κάτω>> λέει η Νίνα και πιάνω το φόρεμα για να ετοιμαστώ <<Α και ξέχασα να σου πω ότι θα είναι χορός μεταμφιεσμένων>> ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου από το σοκ. Ορίστε τελευταία στιγμή μου το λέει, τι σκατά θα κάνω τώρα, ποιος κάνει πάρτι μεταμφιεσμένων Χριστουγεννιάτικα, που θα βρω μάσκα για να φορέσω. Μια ανάμνηση περνάει από το μυαλό μου και κλείνω τα μάτια μου καθώς δυστυχώς είναι η μόνη λύση που έχω. Πηγαίνω στην ντουλάπα μου και βγάζω ένα κουτί από το κάτω μέρος της, το οποίο ανοίγω με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Ήλπιζα ότι δεν θα ξανά έβλεπα το περιεχόμενο αυτού του κουτιού ποτέ ξανά, αλλά απ' ότι φαίνεται έκανα λάθος, παραμερίζω την στολή και πιάνω στα χέρια μου ένα μικρότερο κουτάκι, μέσα βρίσκετε η μάσκα που φορούσα εκείνο το βράδυ, πριν από οκτώ χρόνια. Κλείνω το κουτί και το βάζω στην θέση του. Ανοίγω το συρτάρι με τα εσώρουχα μου και διαλέγω ένα μαύρο στρίνγκ με ασορτί ζαρτιέρες τις οποίες κουμπώνω πάνω στις μαύρες κάλτσες μου.

Κοιτάζομαι στον ολόσωμο καθρέφτη μου καθώς ανεβάζω το φερμουάρ του φορέματός μου το οποίο ακουμπάει στο πάτωμα ακόμα και με τα δεκαπεντάποντα, κόκκινα παπούτσια μου από Aquazzura. Φοράω τα κρεμαστά σκουλαρίκια μου με μικρές πέρλες πάνω τους και τέλος πιάνω την τσάντα και την μάσκα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από το δωμάτιο μου.