No Limits

κεφάλαιο 29

ΑΛΕΞ/ΝΑΝΤΙΑ

ΑΛΕΞ 

<<Νάντια..>> την πλησιάζω νωχελικά <<Άσε με επιτέλους>>μονολογεί και την γυρίζω απότομα προς το μέρος μου για να την βλέπω. <<Αυτό μικρή μου αποκλείεται, μου είναι αδύνατον να σε αφήσω...>> κουνάει το κεφάλι της και με κοιτάζει άγρια <<Τι θες από εμένα επιτέλους Άλεξ, πες μου; γιατί δεν με αφήνεις ήσυχη; Δεν μπορείς να παίζεις μαζί μου, να έχει και τις δυο μας, δεν μπορώ, δεν το αντέχω άλλο να σε σκέφτομαι μαζί της τι δεν καταλαβαίνεις...>> χαμηλώνει το βλέμμα της και την αρπάζω από την μέση τραβώντας την πάνω μου. 

<<Δεν ξέρεις πόσα χρόνια περίμενα την στιγμή που θα σε έβρισκα Νάντια, τα χείλη σου, τα μάτια σου, το κορμί σου είχαν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου... >> αξίζω απαλά τα χείλη της με τα δάχτυλα μου και τα χαϊδεύω, <<Δεν θέλω την Βίβιαν, αλλά εσένα μωρό μου. Χθες ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου, που σκέφτηκα πόσο εύκολα μπορώ να σκοτώσω κάποιον... και θα το κάνω εάν τολμήσει και σε αγγίξει ξανά ο Γουίλ. Μου ανήκεις μικρή μου, είσαι δικιά μου και μόνο...>> με κοιτάζει με τα καστανά μάτια της να προσπαθούν να εισχωρήσουν στα δικά μου. <<Χθες ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πόσο εύκολα μπορώ να πεθάνω για κάποιον.... και θα το κάνω, εάν ποτέ χρειαστεί για να σε προστατεύσω.... είσαι ο αέρας που αναπνέω Νάντια, το φως, και ότι υπέροχο υπάρχει γύρω μου. Δεν έχω ιδέα πως ήταν η ζωή μου πριν από εσένα, δεν υπήρχε ζωή πριν από εσένα, νόμιζα ότι ζούσα, αλλά έκανα λάθος. Εσύ με σκότωσες την ημέρα που έφυγες από εμένα, μαζί με τα συναισθήματα μου και με ανέστησες ξανά μόλις σε βρήκα και ένοιωσα τι σημαίνει να ζεις ξανά...>> με κοιτάζει και ανοιγοκλείνει τα μάτια της σαν να μην πιστεύει όσα ακούει να βγαίνουν από το στόμα μου. Εγώ όμως εννοώ την κάθε λέξη... την αγαπώ... πάντα το έκανα...

<<Και η Βίβιαν; είναι η γυναίκα σου, κοιμάσαι και ξυπνάς δίπλα της...>> χαϊδεύω απαλά την πλάτη της, και κοιτάζω τα βρεμένα μαλλιά της που κολλάνε πάνω στο σώμα της. <<Όχι για πολύ ακόμα, ψάχνω έναν τρόπο για να την χωρίσω>> ακόμα και αν ο Κάρτερ δεν καταφέρει να βρει κάτι για τον πατέρα της, έχω πάρει την απόφαση μου να διαλύσω αυτόν τον γάμο όσο είναι καιρός. Ας πάν να γαμηθούν τα πέντε εκατομμύρια της συμφωνίας μας....

<<Γιατί, δεν μπορείς να την χωρίσεις; το συμβόλαιο δεν σας δεσμεύει;>> την κοιτάζω και χαμογελάω απαλά είναι τόσο όμορφη κάτω από την βροχή, τόσο αθώα... Δεν θέλω να της αποκαλύψω την συμφωνία μου, με τον πατέρα της Βίβιαν, μόνο εγώ αυτή και ο μπαμπάς της την γνωρίζουμε. Εάν μάθει η Νάντια για αυτό και τα λεφτά που θα χάσω ίσως... κάνει πίσω και δεν θέλω να την χάσω...