No Limits

κεφάλαιο 7

Πιάνω με την άκρη του ματιού μου το τραπέζι στο οποίο κάθονται οι φίλοι μου, αλλά εγώ συνεχίζω να προχωράω ανάμεσα στον κόσμο για να φτάσω στον Άλεξ και την Βίβιαν. Το βλέμμα του εντοπίζει πρώτα εμένα και ένα δευτερόλεπτο αργότερα τον φίλο του που με ακολουθεί. <<Νάντια>> η Βίβιαν με πλησιάζει αγκαλιάζοντας με και κολλάω ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου, φοράει ένα μαύρο φόρεμα και από το καπέλο που έχει στο κεφάλι της καταλαβαίνω ότι έχει ντυθεί κακιά μάγισσα. <<Είσαι κούκλα>> ψιθυρίζει καθώς απομακρύνεται από κοντά μου. <<Γουίλ δεν ήξερα ότι γνωρίζεστε>> κοιτάζει τον φίλο του Άλεξ και καταπίνω γαμώτο. 

<<Είχαμε γνωριστεί σε μια εκδήλωση παλιότερα>> απαντάει αδιάφορα και νοιώθω το βλέμμα του πίσω μου. Ουφ, τουλάχιστον δεν είπε ότι γνωριστήκαμε σε ένα μπαρ από το οποίο έφυγα με τον Άλεξ, με το οποίο φιλιόμουν έξω από το μαγαζί. Αναρωτιέμαι κατά πόσο μοιράζετε αυτές τις πληροφορίες ο Άλεξ με τον κολλητό του.  Ο Γουίλ έρχεται δίπλα μου και το βλέμμα του Άλεξ αγριεύει. Τέλεια, όσο πάει γίνεται καλύτερη η βραδιά...

<<Βότκα;>> κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου καθώς η Βίβιαν γεμίζει ένα ποτήρι και μου το δίνει. Πίνω μερικές γουλιές και ελπίζω να χαλαρώσω. <<Νάντια>> μια αντρική φωνή πίσω μου με κάνει να γυρίσω απότομα για να δω τον Μάικλ <<Τι κάνεις εδώ...;>> τον κοιτάζω και προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις. <<Είναι μαζί μας>> τα μάτια και των δύο μας εστιάζουν στην Βίβιαν. Τι σκατά κάνει, ποιος της έδωσε το δικαίωμα να επεμβαίνει. 

Ο Μάικλ σηκώνει το φρύδι του και με κοιτάζει εξεταστικά <<Βγήκες μαζί τους;>> ρωτάει λες και δεν είναι αυτονόητο. <<Γιατί υπάρχει πρόβλημα;>> αυτή την φορά ακούγετε η φωνή του Άλεξ και προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη. Ο Μάικλ δεν γυρίζει καν προς το μέρος του, αλλά κρατάει το βλέμμα του σταθερό σε εμένα <<Έχεις να βγεις επτά χρόνια στο Χαλλογουίν και σήμερα που αποφάσισες να βγεις, επιλέγεις αυτούς αντί για τους φίλους σου Νάντια>>. 

Ο τόνος της φωνής του είναι ειρωνικός και ξέρω ότι εν μέρη έχει δίκιο αλλά, δεν είχα άλλη επιλογή. <<Δεν είναι έτσι τα πράγματα Μάικλ, άλλωστε είμαστε όλοι εδώ μαζί. Η Μια γνώριζε πως θα έβγαινα απόψε, εγώ την έφερα στο μαγαζί. Απλώς είδα κάποιους γνωστούς και... θα έρθω να σας βρω σε λίγο...>> κάποιους γνωστούς, φωνάζει το υποσυνείδητο μου, τι σκατά λες Νάντια. 

Ο Μάικλ φεύγει χωρίς να πει άλλη κουβέντα και μετανιώνω για ακόμα μια φορά την απόφασή μου να βγω απόψε. <<Δεν σου αρέσει το Χαλλογουίν;>> ρωτάει η Βίβιαν και την κοιτάζω <<Ο φίλος σου είπε ότι είχες να βγεις επτά χρόνια...>> καταπίνω και νοιώθω δυο ζευγάρια αντρικά μάτια να με κοιτάζουν. <<Δεν μου αρέσει όλος αυτός ο χαμός που επικρατεί στους δρόμους, και νομίζω πως είναι περισσότερο για τα μικρά παιδιά και όχι για εμάς>> απαντάω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ χωρίς να κινήσω υποψίες.