geçmişin izleri

6. bölüm (bebeğimin ilk kokusu)

Evliliğimin ardından koskoca, bitmek bilmeyen çilelerimin ardından 2 yıl geçmişti. Ne babam, ne de ailemden bir haber vardı. Telefonla aradığımda ise annem babamın izin vermediğini söylüyordu. Ne zaman aliye memlekete gidip ailemi görmek isrediğimi söylesem bana hep hayır cevabını vermişti. Üstelediğimde ise bana bağırır ve siniri geçene kadar da döverdi. Yüzüm morluklar içerisinde olduğundan komşulara da gidemiyordum. Yaptığı rezillikler bir yana hem beni dövüyor hem de kısıtlayıp duruyordu. Hayatım bundan daha kötü olamazdı heralde..

2 ay sonra

Bu iki ay benim için çok zorlu geçmişti. Çünkü mide bulantılarım, baş dönmelerim sıklaşmıştı. Bir gün benim zorumlada olsa hastaneye gitmiştik aliyle. Doktor bir kaç test yaptı ve bana hayatımı dahada karartan o iki kelimeyi söyledi.

" Tebrikler hamilesiniz"

Doktor bu cümleyi söylediğinde her ne kadar bu bebeği istemesemde sanki içimde tarif bile edemediğim sevinç çığlıklarını burdan duyabiliyordum. 20 yaşındaydım ve çok gençtim. Bebeği istemediğimden ya da anne olmak istemediğimden degildi, ama çocuğumun ilerde ali gibi birine baba diyecek olması içimi parçalıyordu..

***

Aradan 3 ay geçmişti ve hastaneye gitmiştik. Doktor bebeğimizin erkek olduğunu söylemişti. Zaten ben biliyordum. Hissetmiştim oğlumun olucağını,ama bu beni biraz daha üzmüştü. Çünkü her erkek yada kız çocukları, istemeselerde anne ve babalarını örnek alırlardı ve bu gûlsümü oldukça tedirgin ediyordu. Sorunu kendinde aramıyordu gülsüm. Pekâla kendide yetiştirebilirdi çocuğunu. Sıkıntı gülsümde değil alideydi. Gülsüm ne kafar iyi niyetli ve yardımsever ise, alide bir o kadar kötü, ve insanlara yardım etmezdi. Neredeyse her gece eve içkili bir şekilde gelmesi ise cabasıydı. Gülsüm bu kötü insanların, bu kotü hayatın, ve bu kötü dünyanın içinde çocuğunu nasıl büyüteceğini bilmiyordu.