Ailenin sevilmeyen çocuğu olmak zordu, bilhassa gerçekleride biliyordum aslında. Yinede konduramadım hiç bir zaman...
Sevilmemek en çok küçükken acıtıyordu. Söylesenize, beni neden sevmediniz?
Odanın içinde volta atmaya başlarken ihtimalleri düşünüyordum. Yanılıyor olabilirdi, karıştırmış olabilirdi, her şey olabilirdi, ama biz..kardeş olamazdık!
O, kardeşleri ve ben...farklı dünyaların insanlarıydık. Cihan denen herif tekrar aklıma gelince yerimde titredim. O canavar herifin kardeşi olamazdım ben.
Ben, onların ait olduğu, silahlı kanlı hayata sahip değildim. Elimle dudağımda kabuk bağlamış yarayı kaşırken derin nefes aldım. Sonrasında ensemi kaşırken kendimi büyük bir çıkmazda gibi hissetmiştim. Gözlerimi sıkıca kapattım, bu konuşma hiç olmamış gibi yaparsak belki hayatımız daha kolay olurdu.
Yaşı ve kalıbı benden oldukça büyük olan adama baktım. Agâh yaslandığı yataktan ağrı hareketlerimi izliyordu. Huzursuzca nefesimi verip tekrar yatağının kenarına yaklaşıp oturdum.
"Bu konuşmayı yaşanmamış gibi yaparsak eğer-"
"Eğer?"
Agâh kaşlarını çatıp sabit bir şekilde suratıma baktığında irkildim. Karşımdaki adam dün bana içki ikram eden, arabasına alan adam değildi. Yutkunup konuşmaya devam ettim.
"E-eğer hayatımız daha...daha kolay-"
Ben konuştukça kararan gözleri sesimi kesmemi sağlarken tekrar yutkundum. Dünki barışçıl adam bu kişi olamazdı. Aurasını dalga dalga hissederken üzerimde baskınlık kurmuştu. Kuruyan dudaklarımı yalayıp belimi dikleştirmeye çalıştım. Ellerimi bacaklarımın arasına sokarken konuşmaya çalıştım.
"Bunca sene...yani hayatımız..olduğu gibi devam-"
Suratıma diktiği sabit bakışları nefes almamı zorlaştırırken ellerimi iç bacağıma bastırdım.
