Bozdağlar|Abilerim

13. Bölüm

Yazılılardan önce ki son bölüm 2 haftalık ara vereceğim. Umarım bölümü beğenirsinizz. Kitabımı arkadaşlarınıza önerirseniz çok mutlu olurummm.

İlahi Bakış

O gün Naz zaten duyduklarını hazmedemeyecek kadar yorgundu. Anlık sinir patlaması yaşayarak bağırmaya başladı. "SEN HARBİ GERİZEKALISIN YA. SABAH CEVABINI ALMADIN MI SEN!? HA YOK DAHA DEMİN NEREDE OLDUĞUMU SORARSAN MERAK ETME YİNE BİRİLERİNİN ALTINDA SÜRTÜYORDUM. YANİ TAHMİNLERİN DOĞRU! DÜN NEREDE OLDUĞUMU SORARSAN YİNE VE YİNE MERAK ETME ÇÜNKÜ DÜNDE BİRİLERİNİN ALTINDA SÜRTÜYORDUM. TAMAM MI!?" dedikten sonra kahkaha atmaya başladı.

Naz dışarıya karşı zaten hep başka bir insan olmuştu. Bu sefer duygularını açıkça ifade etse bir şey olmazdı. Bir süre sonra yüzünü ellerinin arasına alıp ağlamaya başladı. Kriz geçiriyordu. Bunu oda biliyordu, ilaçlarını alması gerekiyordu fakat konuşacak gücü kalmamıştı.

Demir ve Karan onun bu halini görünce hemen yanına koştular ama nafile... Kardeşlerini her ne kadar dürtselerde artık Naz çoktan bilincini kaybetmişti... Demir yaptığından çok pişman olmuştu. Gözleri doluyordu ama bir şey yapamıyordu. Karan kardeşi uyansa ona bir daha psikolojik baskı yapmayacağına yemin ediyordu ama Naz duymuyordu.

"Naz uyan lütfen... Bak gerçekten bir daha bir şey yapmayacağım..." Diyordu ama yok uyanmıyordu... Naz bir anda Demir'in kolları arasına yığıldı. Demir bağırmaya başlamıştı. Bağırışı kendineydi.

"Abi bağırmayı kes artık Nazı hastaneye götürmeliyiz!" Dedi Karan ama abisi kendinde değildi. O sırada kapı çaldı. Karan kardeşini hemen kucakladı. Kapının oraya hızlı adımlarla gitti.

Kapıyı açar açmaz gördüğü kişiyle duraksadı. Allah ikisininde belasını versindi. Kapının önünde abisi duruyordu. Evet Karanın bir abisi daha vardı. Zamanında Hazal'ın hataları yüzünden evden giden bir abisi vardı...

Karan, abisine bakıyordu bir şey diyemiyordu. 7 sene sonra neden gelmişti? Abisini gözlerinden tanımıştı. Ama abisi onu tanımış mıydı?

"Karan?" Dedi abisi sonra gözleri Karanın kucağında sessizce ölmeyi bekleyen Naz'a kaydı. Naz'ın burnundan artık kan geliyordu. Acilen hastaneye gitmeleri gerekiyordu. Eğer biraz daha burada kalırlarsa Naz için çok geç olabilirdi...

İyiki abisi sağlık eğitimi almıştı. Alaz acilen Naz'ı kucağına aldı. Naz'ın kendi kardeşi olduğunu biliyordu. Naz o eve geldiği ilk gün Alaz, Naz'ı araştırmıştı. Alaz koşarak bodrum kata iniyordu.

Bodrum kata gelince koridorda hemen beyaz renkli kapıyı açtı. Naz'ı koşarak hastane yatağına yatırdı. Karan abisinin arkasından koşarak gelmişti. "KARAN NE YAPTINIZ KARDEŞİNİZE!?" diye bağırdı.

"Abi ..." Dedi ve sustu hemen olan bitenin üstünden geçmişti. Alaz Karana sinirle bakarken bir yandanda sakinleştirici serumu takıyordu. "Git Naz'ın odasından ilaçlarını getir!" Dedi Alaz. Naz'ın ilaçlarını biliyordu. Naz'ı araştırırken ilacada rastlamıştı.

Alaz Naz'ın koluna çoktan serumu takmıştı. Kalp atış hızını ölçüyordu. Aklına bir ay öncesi gelince kendine çok kızmıştı. 1 ay önce onunla zaten karşılaşmışlardı. Neden onu yanına almamıştıda bu kız bunları çekmişti.

Bir lisenin önünden geçerken bir kız ona çarpmıştı, kız ağlıyordu. Ve annesine çok benziyordu. Ama kabullenmek istememişti. Bunca yılın yalan olmasını istemiyordu. O gün kısa bir araştırma yapmıştı ama yinede kabullenememişti.

Kalp atış hızını ölçtükten sonra diğer değerlerinide ölçtü. Çok şükür ki kardeşi iyiydi.

Karan koşarak odanın içine girdi. "Abi getirdim, bunlar mı?" Dedi Karan. Alaz sadece başını sallamakla yetindi. Karanın elinden ilaçları alıp bir bardak su ile birlikte Naz'ın ağzına ilacı verdi. Bir süre sonra Naz ilacı refleksen yutmuştu.