Gënjeshtarja E Pafajshme

Sy per sy,e dhembe per dhembe

XII

E kur mendon se gjithcka e deshiruar po realizohet,ato rastesite e mallkuara,te sjellin humneren perpara kembeve,dhe pa e ditur ti ke shkelur,duke shkrire sebashku me qirinjte qe po japin driten e fundit...

Ditelindja e peste e princit te vogel Tian,nuk kishte si ti shpetonte nje feste,sidomos kur ne te do te mbaheshin lajmerime,e nje prezantim per gjithe mbreterite fqinje,se ne Meus,krenarisht kishte pasardhes,por se kush qe gjaku i tij i paster nuk kishte si ta dinte njeri,vec asaj...

Por perpara se te shkelte ne ate Mbreteri,ajo kishte mberthyer ate shpate,drejtuar atij mashkullit te gjunjezuar,e me majen prane fytyres.

-Deri ne cfare pike arrin qenia jote?-pyeti vrazhde,sa deri diku e la ate djale te stepur.

-Nuk kam ardhur per tju vrare...

-Atehere?-I nderpreu me te shpejte fjalet,dhe ja afroje me teper ate maje shpate.

-Kam nje amanet per te perfunduar.-ato fjale I dolen te vrara,dhe Atara e ndjeu,por nuk kishte ndermend te genjehej aq lehte,jo me.

-Cfare amaneti te paskan lene,qe paturpesisht me gjendesh perpara kembeve?-ju kthye e me peshe mbi pyetjen e bere.

-Me lejoni te jem ne dispozicjonin tuaj!-rrefeu,dhe perkulja e tij u thellua,sa Atara disi u cudit nga veprimi i tij.

-Te debuan nga Meusi e tani po kerkon lemosh tek une?-nuk kerkoje te tregonte ate meshiren e saj,aq me pak atij mashkulli.

-Vellai im vdiq per fajin e saj...-e Atara menjehere arriti te kuptonte,se per cfare e kishte fjalen.

-Cfare do te thuash?-pyeti serish,por toni I zerit ju zbut,por vigjilencen mbi te e mbante ende te shtrenguar.

-Ate nate,ai qe ju fali jeten e ju la te lire,ishte im vella,dhe une e shtiva ne dhe me duart e mia,per faj te saj,princeshes...-dhimbja e tij ndihej sa dhe ajo shpohej nga cdo fjale e nxjerr,ama nje gje kishte mesuar,kurre mos beso plotesisht.

-A ma siguron ndokush llafin tend,se je duke treguar te verteten?-tha Atara,dhe u gjunjezua perpara tij,e ta shihte ne sy:-Shiko,kam kaluar aq shume,sa dy llafe prekese nuk me bejne me efekt.

-Ishte kerkesa e tij,betohem per shpirt te tim vellai.-e perseri nje rrefim i dhimbshem,e perseri e ndjeu,e perseri nuk u sigurua.

-Dyshoj te kesh ardhur tek une kaq zbuluar vetem per kete arsye.-sepse vertet e dinte,se dikush si ai,skishte sesi te shfaqej vetem per ate lloje kerkese.

-Keni te drejte,nuk erdha tek ju vetem per kete,dua te hakemerrem.-nxori veten,e pikerisht kjo e bindi Ataren,jo fjalet,por syte e mbushur me urrejtje,syte e vrare qe dikur i mbarte vete te tille.

-E cfare do prej meje?-dhe ajo nxori te veten,per te ditur si te mendonte.

-Do tju mbroje me jete,vetem nese me siguroni hakemarrje.-tha.

Atara qeshi,e ai u habit nga reagimi i saj,e me pas e pa te ngrihej.

-Ketu po gabon rende,ne ndryshim nga dikush tjeter,une nuk vras.-rrefeu qete ajo,por kishte autoritetin e saj,qe ai mundi ta ndjente.

Hodhi shpaten tutje,shpaten e tij qe ja kishte rrembyer nga brezi,kur ndjeu se po e ndiqte,dhe u kthye per tu larguar,vetem kur degjoje ato te kerciturat e gjetheve,si ti tregonin se ai mashkull ishte ngritur ne kembe furrishem.

-E di qe nuk vrisni,por vetem sepse ishte deshira e tij e fundit,me lejoni tju siguroje jeten,me lejoni te kerkoje faljen tuaj ne kete menyre.-u shpreh,dhe serish buzet e saj u harkuan,ndoshta nga sinqeriteti i tij,e ne fund pa u kthyer nga ai,foli: