Gënjeshtarja E Pafajshme

E humbur Askund

XVIII

Te kerkuarit meshire ne nje bote mizore eshte njesoj si te kerkosh te devijosh ate rrugen ku ecin te gjithe njeri pas tjetrit,me shpresen se do te jesh ndryshe nga ata,kur ne fund ne krahet e tu nuk ka gje tjeter vecse mure te trashe,dhe ti je thjesht nje njeri njesoj me te gjithe,por ndryshe prej tyre,mban shpresa...

Dhe Atara e tille qe,ajo vajza qe jeta luajti me te,qe prej dites kur lindi ne ate vend te rrenuar,ku te vetmit njerez te gjalle ishte nena e saj,dhe babai.

Nje baba qe ju dorezua nje femre te dyte,momentin kur gjendej ne humneren me te thelle te tij,e teksa duhej te zbatonte cfare i ishte dhene.

Ne kufirin verior te mbreterise meusiane,gjendeshin gjithe te debuarit e vendit,mekataret e pastrehe te mbreterise,gati per tu larguar diku larg,e te mos ktheheshin kurre me.

Mes tyre qendronte dhe nje femer me teper,ajo e cila qe rebele e kokeforte kundrejt urdherit te pameshirshem te Mbretit.

Shume prej tyre ishin hajdut,ishin te ardhur te paemer e te pastrehe,sa per kete Mbreti Lusius nuk nguroje ti debonte.

Pikerisht nje hajdute ishte,vidhte cfare te mundte te shpetonte pak energji e te shuante urine,kur ne fund qe mberthyer prej rojeve sikunder pjesa tjeter,dhe per ti shpetuar jeten,ai i detyroje te largoheshin.

Nuk guxoje,tek shihte sesi te gjithe beheshin per tu futur brenda ne ate anije,ajo nuk guxoje te shkelte,ndaj u rebelua perseri,per tu kthyer e te perhumbej kudo te ishte,vetem te mos largohej prej andej,i vetmi vend ku mund te ishte e sigurt,te pakten ate mendonte.

E gjeti veten larg,shume larg mbreterise,ende ne vijen kufijetare te saj,por perhumbur nga pjesa tjeter e njerezve,aty ku rralle here shkelte dikush,derisa nje mbremje u has me dike,nje njeri,nje burre i cili qe plagosur,thelle madje,e per hir te meshires qe ndjeu kundrejt tij,vendosi ti jepte nje ndihme.

Qe plagosur nga ujqerit e gjendur verdalle,teksa i duhej te dorezonte nje leter ne kufi,i shpetuar per fije te perit,jeten e te ciles e pati mberthyer fort,kur e dinte se kishte njerez qe e prisnin gjalle.

Por kujt do tja merrte mendja,se pikerisht ai takim i tyre,do te ngjallte trazira jo vetem brenda zemrave,por edhe gjate gjithe rrugetimit te te tjereve.

Ajo dashuria qe ndjene,solli ne jete nje vajze,ku nuk e prinin,aq papritur e aq ne faj ndihej per cfare kishte bere,kur ne fund te dites,ajo femer nuk e dinte se ai ishte i martuar dhe kishte nje familje.

E takonte thuajse cdo dite,bente rruge te gjate per ta pare,dhe shpesh merrte guximin per ti rrefyer te verteten,por kur e shihte fytyren e saj te qeshur sapo ta shihte,e bente ate brengen e pasur te shtohej,e te mos guxonte te fliste.

Thuajse tete vite kishin kaluar e mesemiri ai ende nuk kishte bere ze,ende shtonte fajin sa nuk e dinte me a kishte nje te tille.

Sebashku me te bijen,per tete vite jetuan sikur te mos ishin te gjalla,dhe pa e ditur askush,qene te lumtura me njera-tjetren.

Por lumturia nuk zgjati,naten kur prej gojes se te emes doli gjak,e mjaftueshem per ti futur te bijes tmerrin,e te niste te qante prej frikes.

Ai zbuloje se ajo qe semure,dhe nuk mundi te bente dot asgje,tek i lutej te largoheshin ne qytet,por kerkesat e saj per te qendruar aty shtoheshin,per te shpetuar vajzen qe kishin.

Ate mbremje i rrefeu gjithcka,dhe si per ironi te fatit ajo e dinte se dicka nuk shkonte,e dinte se ai kishte nje familje,por mendimi i te pasurit dike prane,e bente te mekatonte e te mos mendonte se kishte prishur nje familje.

Gjithe ato vite te jetuara e vetme me te bijen,e bene te perhumbej ne boten e saj,e te harronte se nuk ishte nje enderr.

Dhe ai u tregua i sinqerte me familjen e tij,i tregoje gruas se vete gjithcka,deri tek vajza e cila qe tete vjece,e si ta dinte prej te shoqes mori vetem nje pellembe,e disa lot dhimbjeje.