Tumblr'dan Hikayeler

35

Onunla tanışalı tam 2 yıl oluyor neredeyse. Sıradan ve basit bir tanışmaydı aslında, twitter'dan tanışmıştık. Hiç anlayamadığım bir şekilde kanım ısınıverdi, çok mu güzeldi, evet. İlgimi çeken bu muydu pek bilmiyorum ilk zamanlar öyle olsa bile sonradan bunun bir önemi olmadığını anladım. Kısa bir süre sonra sevgili olmuştuk, bir insan mesafeden ne kadar sevebilirse o denli sevdim. İlk ciddili düşündüğüm kişiydi; Pelin. Ama bazı sorunlar vardı. Pelin'in babası, Pelin 2 yaşında iken terk etmiş ve annesi ise Pelin 5 yaşında iken felç geçirmişti. Geriye aileden sadece abisi kalmış ve onunla yaşıyordu. Belki de Pelin'e duyduğum o masum ilginin sebebi de bu idi. İçimden onu sonsuza dek sevip, mutlu olması için uğraşmak geliyordu. Ve bunları öğrendikten sonra bana bakire olmadığını açıklayıp buna rağmen beni sevebilir misin diye sordu. O an içimden hâlâ sevmek geçiyordu. Asla sorun olmayacağını söyledim. Düşünsenize anneniz yok babanız yok abinizle haftada bir kaç kez görüşüyorsunuz siz bu haldeyken hata üstüne hata yapmaz mısınız? Ve bunun ardından bana, benimle tanışmadan önce bir ameliyat olduğunu ve asla çocuğum olmayabilir dedi. Bir insan severken nasıl bu kadar kusursuz görebilirdi karşısındakini, hâlâ anlamış değilim. "Ne olacak yani, ben seni çocuk gibi de severim." deyip yine sorunun olmayacağını söyledim. Artık her geçen gün daha iyiye gidiyorduk " Ne zaman telefonda konuşsak ona çok güzel olduğunu söylerdim ve her söylemem de ağlardı. " bunun sebebini ilk zamanlar da anlayamamıştım. Haftalar sonra sebebini yeni yeni anladığım sebeplerden ötürü konuşmayı kestik, ona 3 ay boyunca hiç bir şekilde ulaşamadım. Sırra kadem basmıştı sanki. Ve bir gün dershanedeyken telefon geldi; " şuraya gel, abimle seni bekliyoruz. " diye. O anki heyecanımı size anlatmaya kalksam, 7 ciltlik bir roman çıkarabilirim. Onu gördüm, aylarca konuştuğum insan karşımdaydı hayatımda yaşadığım en tuhaf andı. Yarım saat boyunca oturduk konuştuk hem abisi ile hemde kendisi ile. Ama biraz garip hissediyordum kendimi, kendimi ona karşı yakın hissedemedim. Buraya gelmelerin sebebi vedalaşmakmış aslında, 1 yılı aşkın konuştuğum kişiye ilk merhabamı ve son vedamı 30 dakikaya sığdırdım. Eve gittim yaşadığım o boşluğu hâlâ kelimelerle ifade edemiyorum. Tam tamına 6 ay boyunca bu duruma alışmaya çalıştım ama yapamadım. Twitter adresini zor bela buldum ve eskisi gibi olmayı istedim. Ona konuşabilir miyiz diye sorduğumda bana " ben pelin değilim. " dedi. Nasıl yani dedim ve bana aslında 1 yıl kadar konuştuğum kişinin Emine olduğunu ve bu resmin Emine'ye ait olmadığını söyledi. Şaka yapıyor sandım ilkin, çünkü buluştuk yani gözümle gördüm bu nasıl olur ki? Ve bana olayı şu sözlerle açığa çıkarttı; Emine benim yakın bir arkadaşım ve şizofreni hastası teşhisi kondu, hastaneye yatırılmadan önce benden rica etti seninle buluşmam için ve bende onu o şekilde kıramadım. Seninle ilk konuşmaya başladığında benim fotoğraflarımı kullandı çünkü kendisini görmeni istemedi, istemezsin diye. O da bilemezdi olayların bu denli büyüyeceğini, üzgünüm. dedi. Ben hayatımda bu kadar büyük bir hayal kırıklığı yaşamamıştım, yaşayacağımı da sanmıyorum. O an her ne kadar Emine'nin fotoğrafını istesem de atmadı ve ben aylarca hiç görmediğim birini sevmişim. Canımı bile verebileceğim insan yanımdan geçse fark etmeyecek olmak, beni en çok acıtanda bu. Şimdi çok iyi anlıyorum telefonda konuşurken çok güzelsin dediğim de neden ağladığını. Belki de çirkindi, belki de onu sevmeyeceğimi düşündü. Ve ben görsem bile tanıyamacağım birini sevdim, hayatımda ilk kez. Ama ne olursa olsun, yüzü boyu kilosu ben her şekilde sevmeye razıyım. Beni böyle bir boşluğa düşüren insanı bile bilmiyorum, daha ne olsun. Bunca şeyden sonra ben bir insanın kendisini sevmiyor oluşunun nelere mâl olacağına tanık oldum. Nasıl olursanız olun, kendinizi sevin kim bilir bir gün sizin dış görünüşünüze değil de sadece varlığınıza aşık olan birisini bulabilirsiniz.

- romantikparis adlı kullanıcıdan alıntıdır.