HANDS ALL OVER

Chapter 9: surreal

Chapter 9: surreal

A/N: at dahil nahulaan mo, I dedicate this chappy to you. :)

--myrrh-mo!:)

(Amber’s POV)

Hindi ko alam kung ilang oras na kong nakatitig sa kawalan. Ni hindi ko nga malaman kung anung iisipin ko ngayon.

Napahawak ako sa ulo ko. Damang-dama ko pa rin yung hapdi ng pagkakasabunot sa akin ni Megan kanina. Ni hindi ko nga masuklay ng maayos to, ang hapdi kasi. Tinignan ko rin yung mga pasa ko sa kamay at sa braso. Nangingitim an yung iba, yung iba naman Violet na.

T___T anu na lang ang sasabihin ko pag nakita ito nila mama? Baka sabihin nila nakikipag-away ako.

Anung gagawin ko? May ballet audition pa ko bukas? Nalagot na!

Haist! >3<

“here, kainin mo…”

Napalingon ako sa nagsalita. It was Pierre. May iniaabot siya sa aking supot ng Mcdonald’s. kasama ko pa nga pala siya.

Tumingin lang ako sa kanya at sa supot na binibigay niya. Actually, kanina pa niya binili yan, nung madaanan namin sa may gasoline station kanina.

“ano? Tititigan mo lang ba o kakain ka?” singhal niya sa’kin. Halatang irritable siya.

Nagulat naman ako sa kanya. Nakaramdam na naman ako ng takot at ng panginginig ng katawan. Natrauma na nga ata ako.

Agad namang nagbago yung ekspresyon ng mukha ni Pierre.

Inilagay ni Pierre yung hawak niyang supot sa may dashboard ng sasakyan niya, at marahas itong napabuntong hininga. Andito lang kami sa loob ng kotse nya nakatingin sa overlooking na lugar ng San Ildefonso.

Hindi ko pa rin siya kinikibo simula nung iligtas niya ko kanina…

[flashback]

“…Yes Tita, opo andito po siya ngayon…sige po, isasabay ko na siya sa pag-uwi…” then with that he ended the phone call at tumingin siya sa akin at kila Megan.

Napatingin ako sa may pinto ng Girls locker, and I’ve seen my salvation there with all his rugged features.

“Pierre…” pabulong kong tawag sa pangalan niya.

Hindi siya nagsalita, nakatingin lang siya sa amin, more particularly kay Megan. Expressionless pa rin yung mga mata niya. Pero bakit ganon? May iba na naman sa titig niya. Pierre step closer sa lugar namin, na ikinabitaw at ikinaatras naman ng mga kasama ni Megan.

Megan was dumbfounded, at hindi na nakagalaw pa. tumingin ulit ako kay Pierre, still parang wala pa ring pakealam yung hitsura niya.

Ililigtas ba niya ko sa kamay ni Megan? O baka naman hindi. With that thought tears came falling down my eyes.

Dahil sa pag-iyak ko tila nagising sa pag-iisip itong si Megan.

“P-pierre…w-what are you doing here?” nasabi ni Megan na halatang gulat na gulat din pagkakita kay Pierre.

“may susunduin lang…” parang walang gana niyang tsagot dito.

 “w-well, I d-din’t r-remember that I asked you to pick me up today…” Megan said halatang kinakabahan. Then she flashed her flirting smile.

Deadma naman yung isa sa sinasabi niya. Tila wala nga itong pakialam kay Megan. Di ba mag-jowa tong dalawang to?

“hey brat!” narinig kong tawag ni Pierre. Napalingon ako sa kanya, sino ba yung tinutukoy niya.