Kahvaltımı yaptım. Oyuncağımı cebimden çıkarıp Kevin'a ihtar çekmem gerekiyordu. Oyuncağımı cebimden çıkardım. Günlük olan karmaşaları takip etmek için televizyonu açtım. 21 yaşındaki bir kadının yeni doğan bir bebeği apartman boşluğuna bırakması haberiyle başladık. Kaosun insanların içinde bir yerde saklandığını biliyordum. Sadece tezahür etmesi için bir işarete ihtiyaç duyuyordu. Kevin telefonu açtı.
- Alo! Kevin dosyaları imha ettiğimi söylemek için aradım. Bu arada nasılsın?
- İyiyim Max. Dosyaları bende imha ettim. Güç savaşında arada kalmak istemeyiz. Yakın bir zaman aralığında seninle görüşmek istiyorum. Mümkün müdür?
- Ben sana ulaşırım. Şimdilik görüşürüz.
Bir diğer habere geçiyordu televizyon. Bir an durup bu haberin haftalar boyunca yayınlanmasını isterdim. Eğitimin zayi ettiği bir bireyin hangi şekilde davranmasını bekleyebiliriz. Her insan kendinin öğretmeni değildir sonuçta. Başkanlık seçimleri öncesinde iktidar öğrencilerin devlete olan kredi borcundan feragat etmek kararı almış. Bu güzel bir haber mi? Vergilendirme yoluyla sırtımıza semer vuran hükumetin düşünen eşekleriyiz. Demokrasi eğitimi bir standarta bağlamış devletlerin yönetim biçimi olmalıdır. İnsanlara fiyat biçerek yönetimi ele almak bir manavcının meyve satması gibidir. Bu bir demokrasi değildir. Olsa olsa metanın yönetim biçimi şeklini almış halidir. Bir diğer habere gidiyoruz. Şimdiden midem isyan bayraklarını sallıyor. Devam etmek istemiyorum artık. Dünya'nın bu yüzünü görmek içimi ürpertiyor. Garip olansa insanların her gün bu yüzünü görüp hayatlarına hiçbir şey yokmuş gibi devam etmeleri. Bu bir çeşit psikolojik duyarsızlık olsa gerek. Dünya, tek tek yani bireyler olarak bizim canımızı yakmadıkça ses çıkarmanın bir çeşit hastalık olduğunu gösteriyor. Haberlere kaldığım yerden devam etmiyorum artık. Yapacak işlerim var. Yerimde oturarak dizimi dövmenin kimseye bir faydası olmadığını düşünüyorum. Carroll ile görüşmem gerekiyor. Numarasının rehberimde olmadığını fark ettim. Bulmak zor olmasa da onun beni bulmasını istiyorum. Bu bir çeşit kendi egomun başını okşamak gibi. İnsan kendinin başını okşamadan bir başkasının başına koşmamalı diye düşünüyorum. Etrafta garip bir sessizlik var. Sessizlik her zaman garibime gitmiştir. Ruhum hafifliyormuş gibi hissettim. Bilemiyorum, belki de böyle bir evrende yavaş yavaş çürüyordur. Karar veremedim. Kötülüğün zuhur etmesi ne kadar erkense iyiliğin tezahür etmesi o kadar geçtir. İyilik geç zuhur eden ve kolay unutulan bir metafor olsa gerek. Keşke iyilik ve kötülük sadece birer metafor olsaydı ve üzerinde bu kadar kafa yorulan kelimeler olmasaydı.. Bazı isteklerimin bu evrende mümkün olmadığını biliyorum. Garip bir bilgelik olsa gerek. Telefondan gelen sesle irkildim. Arayan Suzan'dı.
- Alo!
- Sana sormadan kiliseye geldim. Bu durumun senin için ne kadar önemsiz olduğunu fark ettim. Bu yüzden seni arayayım dedim.
- Seni merak etseydim bu seferde ben çocuk değilim diyecektin.
- Doğru.
- İstediklerini yapmana izin veriyorum. Hatta izin bile vermiyorum. Hayat senin, karar senin, zaman senin. Nasıl değerlendireceğine karar vereceğin yaşta olduğunu düşünüyorum.
- Sen bugün hep haklı tarafından kalkmışsın.
- Neyse, burada kalmanı istiyorum. Umarım, sende bu konuda benimle aynı fikirdesindir.
- Aynı fikirdeyim.
- Görüşürüz. Dikkat et kendine.
- Sende.
Telefon kapandı. Kız kısmen haklıydı. Ben neden onun hayatında onun karar mekanizması rolünü üstleneyim? Bir sokakta buldum onu. Bir sokakta kaybetmek istemiyordum sadece. Bir hiçlik içerisinde olan birinin hiç olmak dışında kaybedecek pek bir şeyi olmuyor. Ait olmadığı bir Dünya'ya ait olmayan insanlar var. Aidiyet bir çeşit kabul etme davranışı içerisinde olmaktır. Bir çeşit bağlılık, bir çeşit bağımlılık. Sonlu bir evrene sonsuz bir bağlılık durumunun sağlıklı bir durum olmadığını düşünüyorum. Bugün birden fazla insan tarafından rahatsız ediliyorum. Telefonum bir türlü susmuyor. Şimdiyse yanıtlamak zorunda olduğum bir arama beni bekliyordu. Victor, eski dost.
