Yanlızlığım(Gerçek Aile)

Bölüm_2

Umulmadık şeylerle karşı karşıya gelmek zorluğun başlangıcıdır.

  Bana instagram dan mesaj atan kişi bugünde mesaj atmıştı. Anlamıyordum bu kadar yalnız bir kıza kim bu kadar yakınlaşabilirdiki.

Bilinmeyen numara: selam o gün bana yazmak konusunda tavsiye vermiştin hatırladın mı?

Ben: Evet hatırladım.

Bilinmeyen numara: söylediklerini dinledim ve bende bir hikaye yazdım. Adı da " Umutsuz Aşk "

Ben: wattpad ten yazdıysan  okuyabilirim.

Bilinmeyen numara: evet ben oradan yazdım. Seni takip ediyorum zaten ama o kadar takipçi arasından beni bulabilirsen.

Ben: inan takipçilerimin çoğunu tanıyorum fakat seni bilmiyorum ama takip edicem

Bilinmeyen numara: şaka yaptım zaten bu kadar güzel bir yazarı takip etmek çok güzel.

Ben: teşekkür ederim bende seni takip edicem

Bilinmeyen numara: rica ederim okumaya başla ama okuduktan sonra yorumlarını bana yap.

Ben: olur ben okumaya gidiyorum

   Ona yazdıktan sonra hikâyesini okumaya başladım.  "Umutsuz Aşk" nasıl bir hikayeydi. Annem birden bağırmaya başladı. Odadan çıkıp yanına gittiğimde Sevil teyzede yanındaydı. Annemin yanına gittim. İçimde fırtınalar kopuyordu. Anneme ne olduğunu sorsam da hiç bir şey söylemiyordu. Sevil teyze " Kızım sakin ol babanı hastanede yoğun bakıma almışlar. Anneni hazırlayalım hemen gidelim. " Sevil teyzenin kocasıda babamla aynı yerde çalıştığı için biliyordu bunları. Montumu giyip çıktım.
   Hastaneye girdiğimde kapıda bizi Yaşar amca bekliyordu. Babam benim dünyadaki en değerli varlığımdı. Bir kızın babasını yalnız bırakması imkansız yani benim için böyle. Doktor koşarak bize doğru geldi. Ne olduğunu hiç birimiz anlayamıyorduk.  " Hastanın durumu kritik gerekli müdahale yapılmad ise ölebilir" diye bağırıyordu. Annem " Kocama ne oldu bize bir şeyler söyleyin lütfen " dedi zar zor. " Beyninden ağır bir darbe yediği için iç kanaması başlamış. Gerekli olan diğer bilgileri size vereceğiz. Fakat hazırlıklı olun"dedi doktor. Annem o son kelimeyi duyduğu anda çok kötü oldu. Seçil teyzemler annemi sakinleşebilmesi için serum olmaya götürdüler. O ameliyat kapısının önünde yalnız bir şekilde babamı -hayatımdaki adamı- bekledim. Tek başıma,yalnız ,kendi kendime ağlayarak babamı bekledim. Kimse yanımda yoktu. Telefonuma birden mesaj geldi. İlk başta ablamdan olduğunu anladım. Fakat mesaj instagramdan konuştuğum çocuktandı. Daha adını bilmediğim kişi beni yalnız bırakmazken ablam benim olduğumun farkında bile değildi.

Bilinmeyen numara: kitabımı okumadın heralde hani yorum atacaktın.

Ben: şuan okuyacak durumda değilim

Bilinmeyen numara: bi şey mi oldu kötü bir durum mu var.

Ben:babamı ameliyata aldılar onu bekliyorum.
Tanımadığım birine neden bu kadar güveniyordum.

Bilinmeyen numara: benim yapabileceğim bir şey var mı?

Ben: sen ordu'da mısın ki

Bilinmeyen numara: Hayır ben mardindeyim

Ben: o zaman bana nasıl yardım edebilirsin ki

Birden karşıdan ablam topuklu ayakkabılarıyla koştura koştura geliyordu. Bana gelip "babam babam nerede " dedi. Bende  " Neden şimdi aklına geldik biz. O kendilerine bakamayan arkadaşlarından fırsat bulabildinmide geldin. " dedim sinirle. Kalır mı ablam öyle "sanane bundan seni ne ilgilendiriyor. Arkadaşlarımla gezip toplam da seni ilgilendirmez. Annem nerede " Onunla uğraşamayacağım için " İlerideki koridorda sağdan üçüncü oda " dedim. Ablamın bana bu şekilde davranmasını hiç istemezdim. Ablamın beni kollayan biri olmasını isterdim.
     Doktor ameliyat haneden çıktı. Annemlerde çoktan gelmişti. Doktor      "bunu söylemek çok zor fakat bu bizim görevimiz. BAŞINIZ SAĞOLSUN" dedi. O an hepimizin yıkılışıydı. Babaannem " Her yaşadığın acı hayatında herkesten bir adım önce başlamanı sağlar. " derdi. Ama ben bu acının böyle bir şey olmasını istemezdim.

Sakın ölüm var kötü sonla biter demeyin. Sonunda daha güzel şeyler olacak.