GÜNAHSIZ GÜNAHKAR

Ölümüm kurtuluşum

bölüm l- GİRİŞ

Yaşamına bile hükmedemez mi insan?

Yaşarken ölü olanlardandım ben.

Çok düşündüm kuruluşa teslim olmayı belki o zaman mutlu olurdum hatta benim varlığımdan rahatsız olanlar da benden kurtulunca mutlu olurlardı.

Hayatımı sonlandırmayı düşünmem sadece bir düşüncede kaldı.

Korktum çünkü...

Ailem için başarılı olmak istedim ve beceremedim belki de gerçekten annemin dediği gibi beceriksizin tekiyimdir.
Kim bilir belki de zorbalığa uğramayı hak ediyorumdur. Belki de insanların benden nefret edip tiksinmesi için bir çok sebep vardır da ben göremiyorumdur.

Gerçi bunların bir önemi yok artık...

Başım fena halde zonklarken ve görüşüm bulanık iken başımdan aşağıya doğru hafif bir sızı ve ıslaklık hissettim elimi kaldırıp dokunmaya çalıştım ama zar zor algıladığım ses bana durmamı söyledi.

"Hanımefendi hareket etmeyin birazdan ambulans gelecek" dedi tanımadığım kadın.

Ambulansa ne gerek vardı ki diye düşünürken vücudumun acısı yavaş yavaş kendini belli ediyordu. Kemiklerim mi kırılmıştı? aksi taktirde bu acının bir açıklaması olamazdı.

Etrafımda kalabalık oluşturan insanların sesleri buğulanıp azalınca hatırlamaya başladım. Bir anda arabanın biri bana çarpmıştı ve hemen kaçıp uzaklaşmıştı.

Adım gibi emindim kurtuluşum yoktu bu durumdan gerçi beni yaşatmayı başarırlar ise döneceğim yer benim cehennemimdi o yüzden belki böylesi daha iyidir.

Acaba annem , beni kuklası gibi oynatıp hayatıma yön verdiği için pişman olur mu?

Acaba babam o pek kıymetli işini bırakıp cenaze törenime katılır mı?

Benim için cenaze töreni yapacaklarını da zannetmiyorum ama kendi çevrelerine gösteriş olsun diye yalandan bir tören iki göz yaşı bir tutam da açgözlü bir şekilde ilgi odağı olma çabası.

Tek pişmanlığım kendi hayatımı istediğim gibi şekillendiremememiş olmam.
Canımı çok yakmasına rağmen insanların söylediklerine sağır muamelesi yapmam.

Acılar gece çözülür derler , kaç gece geçti uyudum uyandım hâlâ canım acıyor. Canımın açısının şu anla bir alakası yok ruhum yaralı benim ve suçluları da beni sevmesini beklediğim insanlar.

Sanırım buraya kadarmış her şey yine de son bir kez hiç sarılamadığım anneme sarılmak isterdim...

💫

[Yazardan]

Derin uykusundan uyanan genç kadın göz kapaklarını araladı.
Başının ağrısından dolayı akşamdan kalma olduğunu düşünüyordu ama içip içmediğini hatırlayamıyordu.

Gözlerini uykulu gibi kırparken yatakta yarı oturur pozisyona geldi ve parmaklarıyla gözlerini ovalamaya başladı.