Kurbanımın yanından geldiğimde öğrendiğim şeyler benim hayatımın dönüm noktası olacağını, bir savaşa gireceğimi nereden bilecektim.
Avcı lakabıyla tanınan bir seri katil. Öldürmeye gittiği yeni kurbanının karşısına çıktığında orada yanlız olmadığın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bırakın adalet yerini bulsun, istersen kıyamet kopsun
****
Karşımda sallanan adamı izledikçe zevk alıyordum. İşlediğim cinayet bana tatminlik duygusu veriyordu. Daha çok kan istiyordum. Doyumsuzdum, asla doymuyordum. Kan kokusu bende artık bağımlılık yapıyordu. Uyuşturucu gibiydi. Onu bırakmak istiyordum ama onsuz da yapamıyordum. Alışmıştım artık bu duyguya, direnmek yerine teslim olmayı seçtim.
İşlediğim cinayetin en zevkli kısmı öldürdükten sonra oluyordu, cesedin kanının tadına bakmak. Evet öldürüldüğüm kişilerin en son kanının tadına bakardım. Sırf bu yüzden bile adam öldürebilirdim.
İpte sallanan adamı yere indirdim. Boynundaki halatı çıkarıp yere yatırdım. Adamın boynunda ip izleri vardı. Kızarmıştı. Kırmızı renk beni kendisine çekiyordu. Boynundaki kızarıkları gördükçe heycanlanmaya başladım. Saçımda ki ucu sivri ve keskin olan tokamı çıkardım. Adamın yanına eğilip elimdeki bıçağı boynuna dayadım. Soğuk metali ilk önce boğazında gezdirmeye başladım. Yavaşça tokamın ucunu boynuna batırarak sola doğru hızla çektim. Adamın boğazını kesmiştim. Öldüğü için fazla kan çıkmasada yinede biraz kan aktı. Elimi adamın boynunda gezdirip akan kanı elime buladım ve tadına baktım. Zevk aldığım tek şeydi kan. O metalik tadı damağımda bırakıyordu.
Eğildiğim yerden kalkıp üstümü başımı düzelttim. Artık gitmem lazımdı. Yapmam gereken son birşey kalmıştı. Hemen adamın üstüne eğilip ondan alacağımı alıp ormanlık alandan çıkmak üzere ordan ayrıldım. Ormanın çıkışında motorumu park etmiştim. Aceleyle oraya doğru koşmaya başladım. Çok vakit kaybetmiştim ama ormanda olmak bana mekan ve zaman ayrımını unutturuyordu. Ağaçların arasında koşmak bana huzur veriyordu. Tüm gerçeklikten sıyrımılmamı sağlıyordu.
Motorumun yanına geldiğimde üzerine atlayıp hemen ordan uzaklaştım. Bildiğim yollardan sürmeye başladım. Aklım işlediğim cinayetteydi. Gram pişman değildim. O adamın yaptıkları yanında benim onu öldürmem onun için mükafat bile olmuştu. Hayvanların iç organlarını alıp bebeğin organlarıyla değiştiriyordu cani herif. Yeni doğan bebekleri narkozsuz ameliyat edip onlara işkence çektiriyordu. Acıya dayanamayan bebeklerde ölüyor, cesetlerini de hayvanlara yedirtiyordu. Aklıma gelen şeylerle biraz daha gaza bastım.
Dosya bana gönderildiğinde yanında flaş bellekte beraber gelmişti. Belleği bilgisayara takıp açtığımda. Karşıma bir video çıktı. İçinde bebeklerin cesetlerini köpeğe yediriken ki görüntüleri vardı. Görüntüleri görünce hiç dosyaya bile bakmadan işi kabul ettim. Gördüğüm şeyler bana yeterdi. Böyle bir mahlukatın nefes almasına izin vermeyecektim. Böyle insanlar yaşamayı hak etmiyordu. Kaç tane masumun kanına girmişti kim bilir.
Eve geldiğimi fark edip düşüncelerimden sıyrıldım. Motordan inip evimin kapısına doğru yürüdüm. Bahçeye girdiğimde evimin ışıklarının ve kapısının açık olduğunu görünce yavaşça sırıttım. Aptal ihtiyardan başkası bunu yapmazdı. Ne zaman eve gelsem giriş kapısı açık oluyordu. Adam benim ayarlarımla oynamaya bayılıyordu.
