Baklavalarını sevdim:)

hastane...

Bangchan'dan

Okuldan çıkmış Seumgmin ile kütüphaneye yürüyerek gidecektik. Kırmızı ışık yandığında tam karşıdan karşıya geçerken normal hızda olamasa bile gelen bir araç Seungmin'e çarptı.

Ne olduğunu anlamadım fakat hemen Seungmin'in yanına koştum. Titereyen elimle önce arabanın plakasının fotoğrafını çektim sonra hastaneyi aradım.

Ambulans yarım saat kısa bir sürede gelip Seungmin'i sedyeyle arabayı götürdü. bende ambulansa binip Seungmin'in yanına oturdum.

*Zaman atlama: Hastanedeler*

Bangchan'dan

Hastanede hepimiz beraber Seungmin'in yoğun bakımdan çıkması için bekliyorduk.

Doktor acilden çıktığında hepimiz onun yanında bitmiştik.

"Hasta kurtuldu. Fakat hastanede en fazla 5 gün kalması lazım. Onunla görüşmek istiyorsanız sadece birinizi alacağız. Uyanması için olumlu cümlelere ihtiyacı var, her ne kadar tıbbı bir mucize ile bile olsa bunun imkânı var. Yanına gitmek için karşılaştırın 5 dakikanız var."

Geri oturduğunuz yere döndük.

"Bangchan bence sen git."

Demişti Hyunjin Felix'e sarılarak onu susturmaya çalışırken.

Minho Jisung'a, Changbin ise Jeongin'e sarılıyordu. Ailesi gelmemişti. Babası
gelmezdi fakat annesi gelememesine rağmen sürekli mesaj atıyordu.

Herkes başı ile onaylayınca doktor geldi ve bende doktorla beraber acil odasına girdim.

Seungmin oradaki yatakta yatıyordu. Doktor çıkıp odayı terk edince kapı sesi ile ayılmıştım.

Onun saf yüzüne her salise bakabilir,
Onun saf tenini her salise sevebilir,
Onu üzmemek için kırk takla atabilir,
Onun yüzünü her salise izleyebilirim.
Ama ne 1 gün nede 1 saniye ondan uzak olabilirim...

By
Eylül Sıdıka Yaşar(hayalet Eyos)
(Ayol içimden şair çıktı 5 dakikada yazdım 🤭🤭)

Doktor içeri geldiğinde orada olduğunu gördü.

"Hasta fazla kan kaybetmiş kan grubunuz nedir?"

"A rh- neden ki?"

(İkisinin de kan grubunun farklı olduğunu biliyorum fakat watpadddeyiz herşey hayal ürünü fazla kafanıza takmayın.)

"Hastayla kanlarınız uyuşuyor o yüzden eğer isterseniz kan vereblirsiniz."

"Tamam o zaman veriyorum."

Doktorla beraber kan vermeye gittim.

Kanımı verdikten sonra tekrar onun yanına gittim. Pamuğu çöpe attım ve ona dikkatlice sarıldım

İçimden 'yapabilirsin uyanacaksın Seung'um' diyordum sürekli.

Bunu dışımdan söylemeye başladım. Ona bunu söylediğimde sanki kalp atışları hızlanmıştı yada ben boş bir hevese kapılmıştım. Ama sanki hızlanmıştı.

Ona sıkıca sarıldım. Ve hala o cümleme benzer şeyler tekrarlıyordum.

Onun seneler önceki çocukluk en yakın arkadaşım olduğunu yemekte anlamıştım ona kütüphanede söyleyecektim ama...

İyice akşam olmaya başladığı için odadan çıkıp arkadaşlarımın yanına ilerledim.

"Chan biz gidiyoruz hepimiz benim evdeyiz merak edersen veya kalmak istersen gelirsin."