Bir tek ruhum çürüdüğünde
Gider elim kaleme
Sahnelenen aynı oyun
Şehir değişse de gökyüzü aynı kalır
Maskelerimiz biraz daha çirkinleşir
Seslerimiz tizleşir ve
Kemirgenler sessizleşir
Tren rayları
Yön veriyor hayatıma
Burnumda bakır kokusu
Toprak güneş görmemiş,
Nemli.
Şans eseri atılır zarlar
Tutarsa tutar
Tutmazsa tutmaz
Sahnelenen aynı oyun
Maskelerimiz yüzümüze yapışık
Maskelenen aynı oyun
Kanlı eller savaşır.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşadığım Kadarıyla
De TodoKimseden medet ummuyorum. İçimdeki karanlığın sahibi yalnızlığıma ortak oldu. Bir gün yazıyorum, sonraki gün tekrar yazıyorum. Sonu olmayan bir maratonda, sadece yazıyorum...
