KARANLIK

1. BÖLÜM

Hava kararmaya başlamıştı. Elimdeki sigarayı söndürüp odama doğru yöneldim. Babam şehirdeki en iyi mekanın sahibiydi. Bir bar işletiyordu. Dışarıda yağmur yağarken içimi hüzün kapladı. Son 1-2 yıldır başıma gelen olayları düşündüm. Tam 2 gün sonra annemin ölmesinin üzerinden 1 yıl geçecekti. Onu kaybettiğimiz zaman babamla ben yıkılmıştık. Aslında bir de erkek kardeşim vardı. Ama o her zaman bize uzak olmuştu. Onu en son annemin cenazesinde görmüştüm. Üstümdeki elbiseye bir kez aynada baktıktan sonra saçımı ve makyajımı yaptım. Annemi çok seviyordum. Onu kaybettikten sonra kendimi içmeye vermiştim. Çoğu aksam hep barda başlıyordum. Sonunda kendimi farklı yatak odalarında buluyordum. Dışarıdan bakanlar bana belkide hatta büyük ihtimal orospu diyorlardı ama gerçekte ne yaşadığımı kimse bilmiyordu. Babamla kimseye anlatmamaya karar vermiştik. Herkesin bize acıyan gozlerle bakacağını biliyorduk. Bu nedenle acimizi kendi içimizde yaşadık hep. Babami seviyordum. Çünkü ondan başka artık kimsem yoktu. Arabayı barın önüne park ettim ve içeri girdim. Her zamanki gibi yine dikkat çekmeyi başarmıştım. Ustumdeki elbise erkeklerin bana bakıp bastan aşağı suzmesini sağlıyordu. Açık giymeyi ve vücudumu göstermeyi seviyordum. Barmen arkadaşımdı ama ona pek güvenmiyordum. Elinde olsa beni ilk fırsatta altına almak isteyeceğini biliyordum. Ona selam verdikten sonra babamın odasına çıktım. Onu 3 gündür görmüyordum. Özlemiştim. Sabırsızlıkla yukarı doğru cikarken merdivende bir kan izi gördüm. Bu kalbimin daha da hızlı çarpmasına sebep oldu.Belki de babamla alakalı degildir diye kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Ama adimlarim hızlanmıştı. Kapının açık olduğunu fark ettim. İçeri bakınca babamin koltuğunda olmadığını fark ettim. Çok korkmaya başlamıştım. Elime telefonumu alıp tam numarayı tuslayacaktim ki yerde bir yazı dikkatimi çekti. Eğilip aldigimda üstündeki yazı nefes nefese kalmama sebep oldu.
"Baban yanımızda güvende küçük hanım. Bunu tersine çevirmek istemiyorsan telefonunu açık tut ve bekle."