အတန်းထဲဝင်ဝင်ချင်းဆော့ဂျင်ခုံပေါ်မှာတွေ့လိုက်ရတဲ့ချောကလက်နဲ့ပန်းစည်း။
"ဒါဘယ်သူလာထားသွားတာလဲ"
ချောကလက်နဲ့ပန်းစည်းကိုကိုင်ပြီးဆော့ဂျင်ကိုမေးလာတဲ့ဂျောင်ကု။
"ငါဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲမင်းနဲ့တူတူအခုမှကျောင်းကိုရောက်တဲ့ဟာ"
"သေချာလားမင်းမသိဘူးဆိုတာ"
"သေချာတယ်"
"သေချာရင်ပြီးရော"
"အဲ့တာဘယ်ယူသွားမလို့လဲ"
"လွှင့်ပစ်မလို့လေ မင်းမှမသိတာ"
"နှမြောစရာကြီးကိုဘာလို့ပစ်မှာလဲ"
"မင်းကဘာတွေနှမြောနေတာလဲ"
"ဟာ...ပန်းစည်းကအိမ်မှာအလှထားလို့ရတယ်လေချောကလက်ကလဲစားလို့ရနေတာကို"
"ဘယ်သူပေးမှန်းမသိတဲ့ချောကလက်ကိုမင်းကစားမယ် ဒီချောကလက်ထဲတစ်ခုခုထည့်ထားရင်မင်းဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ထည့်တော့မထည့်ထားလောက်ပါဘူး"
"မင်းမြင်လား"
"မြင်တော့မမြင်ဘူးလေ"
"အဲ့တာဆိုမစားနဲ့ မင်းအဲ့လောက်တောင်ချောကလက်စားချင်နေရင်အပြန်ကျငါကိုယ်တိုင်ဝယ်ကျွေးမယ်အဲ့တော့မှအဝစား"
"ချောကလက်ကမင်းဝယ်မကျွေးလဲငါ့ဘာသာဝယ်စားနိုင်ပါတယ်"
"အဲ့တာဆိုဘာလို့လာနှမြောနေသေးလဲ"
"သူများကစားစေချင်လို့တကူတကဝယ်လာပြီးငါ့ကိုလာပေးတာကိုမစားပဲလွင့်ပစ်လိုက်ရမှာကိုနှမြောတာပါ"
"နှမြောစရာမလိုဘူး ဘယ်သူပေးမှန်းမသိတဲ့ဟာတွေယူထားစရာလဲမလိုသလိုစားစရာလဲမလိုဘူး"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့အမှိုက်တောင်းထဲရောက်သွားတဲ့ပန်းစည်းနဲ့ချောကလက်။
"ဟာ...သွားပါပြီသွားပါပြီကွာ ဘာလို့လွင့်ပစ်လိုက်ရတာလဲ"
သူတို့ဆီအပြေးရောက်လာတဲ့ကင်မ်ထယ်ယောင်း။
"ဘယ်သူပေးမှန်းမသိလို့လွင့်ပစ်လိုက်တာလေဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘယ်သူပေးမှန်းမသိတာနဲ့ပဲလွင့်ပစ်စရာလား"
YOU ARE READING
Parallelogram
Romancejungkookနဲ့jinဆိုတာမျဥ်းပြိုင်တွေလိုပဲဘယ်လိုမှပေါင်းစပ်လို့မရနိုင်ဘူး
