Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hava alanından çıktım. Ve evet buradayım Japonya'da. Mükemmel bir yer olduğunu düşürdüm taki etrafa saçılan kanları ve bir ceset ile baş başa kalana dek.
Evet şu anda karşımda duran cesede korku içinde bakıyordum. Markete gitmemem gerekirdi bunu biliyorum. Ama iddia ve verilen söz. Benim sadık bir insan olmanın verdiği bedel bu. Güven ve korku. Çılık atarsam beni bulurlardı.
Daha kapıdan çıkarken anneme söz vermiştim. "Belaya bulaşma ve gece geç saatte dışarı çıkma. " demişti bana babam arkasından sırıtıp " Benim kızım akıllı yapmaz . " demişti. Giderken kulağıma sadece " hayatta kal ve güvende olduğundan emin ol. " demişti ve ben sadece gülümsemek ile yetinmiştim.
Nereden bile bilirdim anne sözünün dinlemenin beni hayatta güvende tutacağını. Ellerimle ağzımı kapattım. Sokağın tam ortasında ceset ile karşı karşıya duruyordum. Etrafıma bana doğru yayılan kan ve ölüm sessizliği olan sokakta tek ben vardım.
Gözlerimin dolduğunu hissettiğim an bir ses duydum.
"Hey Sanzu cesedi nereye koydun? "
Bir adım geriye gittim normal olarak koşardım ama sesin sahibini merak ettim en kötü körüm diyip sıyırılırdım. Temiz ara sokak arasına saklandım çok şükür çıkmaz sokak değildi.
"Sokağın ortasında Ran! "
"Senin yapacağınız işin gelmişene . "
"Biri görürse ne bok yiyeceksiniz salaklar!Altı üstü bir şey haledin dedik! "
"Git sen o zaman Rindou!"
Olduğum yerde kırkırdadım. Gerçekten ne aptallıktı ama en kötüsüne dahasına geldik ben görmüştüm. Adım seslerini duyunca düşücek gibi oldum. Duvardan destek aldım ve yere baktım. Kan vardı ayaklarımın altında kan vardı ve yakalanma ihtimalim daha da artmıştı. Ne bok yiyecektim? Arkamı döndüm ve gitmek için bir adım attım. Bir ses duydum.
"Abi bizimki gelmiş! Ee napalım?"
𝐒𝐢𝐤𝐭𝐢𝐫 𝐯𝐞 𝐤𝐨𝐜𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐛𝐢𝐫 𝐒𝐈̇𝐊𝐓𝐈̇𝐑.
Yapabileceğim tek şey bomboş sokakta koşmak oldu. Bizimki dediği şahıs ben miydim? Ama bu çok mantıksızdı. Kim olduklarını göremedim sadece koşmaya devam ettim nefes nefese kalana kadar.
"Haa! Siktir nereye geldim ben? "
Nereye geldiğimi bile bilmiyordum. Neden dışarı çıktığımıda yarın okul vardı. Peki ben napıyordum? Gecenin on ikisinde dışarıda market arıyordum. Sebep mi? Sebep aramayın ben az önce ki olaylar yüzünden mantığımı kaybetmiştim. Lanet olası şu hayatta bir kere bile normal olmayı becerememiştim o yüzden kendimden yaptıklarımdan asla pişman olmadım.
