Onze Kinderen

10

Het gezin Dubois had buiten Camille en Titin, niemand anders gezien voor drie weken na het verjaardagsfeest van Jonas. En dat omdat ze hun verrassing nog even wouden verstoppen tot vandaag. Want vandaag, op 15 februari 2026, gaan ze hun vrienden vertellen dat Dubois baby nummer twee opkomst is. Camille is niet meer de enige die het weet, Titin weet het nu al twee weken lang ook. Caro wou graag dat haar oma het toch ook als één van de eerste wist. Daarom hebben ze die twee alleen maar gezien de afgelopen tijd. Buiten die twee, en de toekomstige ouders, weet niemand het nog niet. Zelfs hun eigen dochter nog niet.

'Zeggen we het niet nu al aan haar? Dan voelt ze zich misschien niet zo overweldigend als we het met iedereen doen', vroeg Caro aan haar man. De twee zaten in de zetel, terwijl Louise boven zat te spelen. 'Wat als ze helemaal geen broer of zus wil?' Caro keek Vince met tranen in haar ogen aan. De laatste tijd waren dat de enige gedachten die ze nog had. Ze wilt niet dat haar eerste baby begint te denken dat mama en papa haar niet meer willen. Integendeel, ze zullen haar juist nog meer graag gaan zien. Samen met het nieuwe kleintje. 'Hey,' Vince wreef de tranen weg met zijn duim, 'Je ziet toch hoe ze speelt met Camille's kinderen? En hoe ze soms kijkt naar die twee. Ik denk dat het best wel duidelijk is dat ze dat zelf ook een beetje wilt, een broertje of een zusje. Iemand om thuis mee te spelen.'

Caro knikte, al had ze nog wel een beetje haar twijfels. Voor ze zich nog uit het idee kon praten, riep Vince al achter hun dochter: 'Louise! Naar beneden alsjeblieft!' Zonder een verbaal antwoord te krijgen, kregen ze wel een ander soort antwoord. Je hoorde hoe Louise vanuit haar kamer begon te lopen naar de trap, maar wel op de trap er rustig afging en dan weer verder liep naar haar ouders in de living. 'Ja? Is er iets?' 'Mama en papa moeten je iets zeggen, ga je even zitten?' Louise keek Vince met een vragende blik aan, maar beide ouders zagen de angstige blik in haar ogen. 'Het is niets erg. Normaal toch niet.' Caro nam het hand van haar dochter vast om haar wat te doen kalmeren. Het is iets wat bij Lou altijd al heeft gewerkt.

'Wat is er? Gaan.. gaan jullie uit elkaar?' Lou keek haar ouders aan. De tranen kwamen al in haar ogen bij die gedachte alleen al. 'Wat? Nee!' Caro schreeuwde bijna. Vince legde een hand op haar rug, voor hij verder ging, 'Het is eigenlijk het tegenovergestelde daarvan.' 'Trouwen? Maar jullie zijn toch al getrouwd?' De tranen waren weg, nu was het alleen maar vraagtekens in Lou's ogen. 'Ja, euhm.. dat ook niet, nee', Vince wreef even met een hand over zijn gezicht. Zijn dochter was even slim als de mama, misschien zelfs slimmer, en dat maakte gesprekken zoals dit soms echt moeilijk. 'Mama is zwanger. Er zit een baby in mijn buik die jouw broer of zus gaat worden', verbrak Caro haar man voor hij iets kon zeggen.

'Een baby?' De twee knikten, 'Ja, een baby.' Louise's ogen vielen meteen naar Caro's buik. Waarvan je nog niet veel zag. Louise stond op van de zetel, en even dacht Caro dat ze boos of al huilend ging weglopen, maar Lou stapte naar haar mama toe. 'Mag ik voelen?', vol verbazing keken zowel Caro als Vince hun dochter aan. 'Natuurlijk', Caro nam het hand van Lou en legde die op haar buik. Ze kreeg er tranen van in haar ogen. 'Ik voel geen baby..' Caro lachte, maar Vince antwoorde in haar plaats. 'Als mama's buik groter wordt en je die ook echt goed kan zien, dan ga je de baby kunnen voelen', hij wreef door de haren van zijn dochter, 'Maar nu nog niet omdat de baby nog wat aan het groeien is.' Louise knikte. 'Gaat de baby zoveel huilen als Noah? Want soms is dat niet echt leuk', ze keek haar ouders met zoveel hoop in haar ogen aan, dat beide snel naar elkaar keken.

'Lou, als een baby net is geboren kan die nog niet praten. Daarom gaat die beginnen huilen als die iets wilt. Al is het maar een knuffel van de mama of papa. Huilen is voor hen de enige manier om te vertellen wat ze voelen of willen', legde Caro uit, 'Maar hoe ouder ze worden, hoe minder ze zullen huilen. Dus in het begin zal de nieuwe baby misschien wel veel huilen, ja. Maar na een tijdje stopt die ermee, omdat de baby dan al wat woorden kan zeggen. Of omdat die andere manieren heeft gevonden om iets te vertellen.' Hoewel Caro net had uitgelegd waarom een baby zoveel huilt, hoopte ze dat hun nieuwe baby niet zo gaat zijn als de grote zus. Die was pas een huiler. Die was ook nooit stil, behalve dan als ze sliep. Alhoewel.. dan kon ze het soms toch ook wel uithangen hoor. Caro hoopt dus toch een ini-mini beetje dat baby nummer twee wat rustiger zal zijn voor de mama.

Louise keek haar mama even aan, voor ze uiteindelijk knikte. 'Oké, ik zal niet te boos worden op de baby,' zei ze dan met een grote glimlach, 'Beloofd!' Vince lachtte en wreef weer door de haren van zijn dochter. 'Ga nog maar even spelen, straks komt iedereen.' Lou stond op en liep meteen weer naar boven. Caro keek haar echtgenoot aan en glimlachte. 'Dat was speciaal', zei ze, waarop hij knikte. 'Inderdaad. Maar ze is blij, dat is het belangrijkste dat telt.' 'Gelukkig maar', Caro maakte een zucht waarna ze haar hoofd op de leuning van de zetel legde. 'Alles oké, liefje?', hij wreef over haar benen en daarna over haar buik. 'Ja hoor, ben gewoon nog een beetje moe.' 'Rust maar, ik zal straks alles beginnen klaarzetten.' Ze keek naar hem en glimlachte dankbaar. En zo gezegd, zo gedaan: Caro nam een dutje, terwijl Vince alle glazen en hapjes begon klaar te maken.