Onze Kinderen

20

Caro was verrast dat ze geen ongeluk had veroorzaakt op weg naar huis. Ze is namelijk zo moe dat ze bijna in slaap viel tijdens het rijden. Haar collega's waren het dus niet vergeten dat ze jarig is, en hadden zo goed als een feest gegeven. Het spijtige was dat de energie bij Caro ontbrak, waardoor de mood zakte. Maar bijna iedereen begreep haar. Ze is zes maand zwanger, en krijgt amper slaap. Niet moeilijk dat ze dan naar het werk komt als een halve zombie. Ze heeft iedereen wel bedankt voor de moeite, en beloofde om zeker iets terug te geven aan al haar collega's.

Caro was de eerste thuis, dus moest ze niemand begroeten. Meteen ging ze de trap op, naar haar slaapkamer en legde zich daar neer op het bed. Binnen een kwartier zullen haar man en dochter thuis komen, maar tegen dan was ze niet meer wakker. Dat wist ze zo. Caro dacht om nog snel even een bericht te sturen naar Vince, maar zelfs daar was ze te moe voor. Zou ze beter niet eens volgende week vragen waarom ze zo moe is? Dit had ze toch niet zo hard met Louise, hoor.

Nadat Vince zijn auto had geparkeerd, sprong Lou uit de auto en liep ze naar de gang toe. 'Mama!' Vince lachtte, nam de boekentas van zijn dochter en ging ook naar de gang. 'Mama?', Louise keek verward naar haar vader. Caro reageerde niet, maar haar auto staat in de garage dus ze is er wel. 'Niet in de living?' Lou schudde haar hoofd. 'Keuken?' Terwijl Louise snel in de keuken ging kijken, zette Vince haar boekentas weg. 'Ook niet', beide keken elkaar verward aan. 'Kijk jij anders even in de tuin, dan ga ik boven kijken.' Vince ging dus naar boven, en terwijl hoorde hij de schuifdeur beneden open gaan. 'Caro?', maar geen antwoord. De paniek kwam begon naar boven te komen bij Vince. Wat als er iets is gebeurd? Wat als Caro nu bewusteloos op de grond ligt?

Hij opende de deur van de slaapkamer, en zag Caro op bed liggen. Er ontsnapte al een kleine zucht van opluchting, maar Vince was pas helemaal opgelucht als hij zag dat ze ademde. Het was heel duidelijk dat Caro echt moe is. Normaal is ze een lichte slaper, en wordt ze wakker van voetstappen die van beneden komen. Maar omdat ze zo moe is, hoorde ze Vince zelfs niet fluisteren naast haar. Hij legde een paar vlokken haar achter Caro's oor, stond weer recht en verliet de kamer dan weer. Eenmaal beneden, stelde hij Louise gerust: 'Mama slaapt boven. Gaan we je huiswerk maken?'

•-•-•

Tegen zeven uur 's avonds, kwam Caro de trap af. Dat dutje deed haar goed, maar ze voelde zich wat slecht omdat haar gezin heeft moeten wachten met eten. Ze hoorde de TV spelen, maar ging meteen naar de keuken. Caro verwachte niet dat er een schotel met groentelasagne in de koelkast ging staan, en al zeker niet dat er een bord voor haar in de microgolf stond. 'Goed geslapen, liefje?' Ze schrok en draaide zich om. 'Sorry, wou je niet laten schrikken', glimlachte Vince verontschuldigend. Caro gaf hem een glimlach terug en vroeg of het bord in de microgolf wel degelijk voor haar was. 'Die is voor jou, ja. Eet maar op.' Na het bord op te warmen zette ze zich neer aan het keukeneiland met Vince over haar.

'Waar is Louise?', vroeg Caro met haar mond vol. Voor ze het eten had opgewarmd, besefte ze niet hoeveel honger ze eigenlijk had. Sinds de middag heeft ze niets meer gegeten, wat ze beter wel had gedaan. 'TV aan het kijken', antwoorde Vince. 'Sorry dat ik geen eten kon maken,' begon Caro plots, 'Maar ik was echt te moe om nog te functioneren en-' 'Caro, dat geeft niet. Het is goed dat je op bed bent gaan liggen. We zagen het vanmorgen al hoe moe je was.' Caro gaf hem een kleine glimlach en at verder.

'Trouwens,' met interesse keek Caro Vince aan, 'Je papa is hier. Hij kijkt nu samen met Louise TV.' Hij begon te lachen toen hij Caro's grote ogen zag. Ze had duidelijk niet verwacht dat haar vader zou komen. 'Papa is hier? Nu?', Vince knikte. Caro stond meteen recht en liep de woonkamer in. 'Papa?', Caro's stem brak. Door de vermoeidheid en de zwangerschap is ze extra emotioneel vandaag. Op haar verjaardag was het altijd moeilijk voor Caro. Hoewel ze het nog met haar vader kon vieren, ging dat met haar mama niet meer. Ze gaat daardoor ook altijd op haar verjaardag naar het graf van Kristel, maar vandaag is het haar nog niet gelukt. 'Hey, Carootje.'

Vince wandelde de woonkamer ook binnen, net terwijl vader en dochter aan het omhelzen waren. Hij hoorde Caro snikken, en zijn hart brak. Vince wist dat Caro nog niet naar het kerkhof is kunnen gaan, daarom juist dat hij aan Peter had gevraagd of hij kon komen. Zo kan hij samen met zijn dochter naar het graf gaan. 'Moet jij niet in de Ardennen zitten?' 'Nee, ik bleef bij Karel en Titin overnachten, zeker tot jouw verjaardag en dan ging ik vertrekken. Ik kon deze dag toch niet missen?' Caro snikte en gaf haar vader weer een knuffel. 'Ook wou ik graag nog eens met jou naar mama gaan. Het is al een tijdje geleden sinds ik daar ben geweest.' Vince knikte toen hij Caro's vragende blik zag, 'Ga maar, liefje. Wij redden ons wel.' 'Dankje,' Caro gaf Louise een kus op haar voorhoofd, 'Slaapwel, vlindertje.' Erna gaf ze haar man nog een zoen en vertrok dan samen met Peter naar het kerkhof. Naar Kristel.