Onze Kinderen

28

Op woensdag 1 juli 2026, begon Caro's zwangerschapsverlof. Aangezien Vince zijn vakantie ook vandaag begint - net als die van Louise - begint zijn vaderschapsverlof pas op 1 September. Zo is hij toch nog even samen met Caro en hun nieuwe baby thuis. Nu zijn ze zich ook aan het klaarmaken om een week op vakantie te gaan naar de Belgische kust. Met dat Caro acht maand zwanger is, mocht ze niet meer met het vliegtuig reizen, en wouden ze het ook niet riskeren om met de auto op reis te gaan naar het buitenland. Daardoor hebben ze gekozen om deze vakantie weer eens in eigen land te besteden.

Terwijl dat Vince alle spullen in de auto stak, zat Caro samen met haar dochter nog even voor TV. 'Wanneer komt de baby, mama?' 'Bijna, je broertje of zusje moet ergens tegen het eind van de maand komen', Louise knikte. In het begin leek het voor haar dat ze snel een broer of zus zou krijgen, maar het duurt nu al eeuwen sinds haar ouders het haar hebben verteld. Hierdoor wordt ze naargelang de zwangerschap telkens ongeduldiger.

Vince kwam de woonkamer binnengewandeld en plofte naast Caro neer op de zetel. 'Vijf minuten, en dan kunnen we vertrekken', Caro grinnikte en ging met haar hand door zijn haren. Vince sloot zijn ogen even, hij vond het altijd rustgevend wanneer Caro dat deed. Louise had niet opgemerkt dat haar vader iets had gezegd, het programma op TV had op dit moment al haar aandacht. 'Ik zie je graag', fluisterde Caro terwijl ze haar man verliefd aankeek. Hij opende zijn ogen en glimlachte, 'Ik zie jou nog veel liever.' Ze schudde haar hoofd. Vince moest altijd zo competitief zijn als het op hun liefde aankwam. 'Wel, ik zie je even graag.' Daarop lachtte hij.

•-•-•

Na een rit van bijna drie uur, kwamen ze aan in De Haan. Daar gingen ze naar Center Parcs om er een weekje te verblijven. Louise is halverwege inslaap gevallen en vijf minuten voor hun aankomst weer wakker geworden. En hoe graag Caro ook hetzelfde had gedaan, is dat voor haar helaas niet gelukt. De autostoel was net te oncomfortabel voor haar. 'Huisje 211..' mompelde Vince. Samen met zijn vrouw en dochter keek hij uit voor hun huisje. 'Daar!' riep Louise luid. Vince grinnikte. 'Goed gevonden, vlinder.' Wanneer hij de auto had geparkeerd, stapte Caro meteen uit. De rit heeft langer geduurd omdat er file was, waardoor ze bijna drie uur heeft moeten stil zitten op die oncomfortabele stoel. En die rugpijn van haar maakte het ook niet beter.

'Mag ik de deur opendoen?' Louise sprong op en neer van enthousiasme. Vince knikte en gaf haar een groen armbandje. 'Neem je al je rugzak mee?' Ze deed haar rugzak op haar rug en nam ook meteen haar knuffels mee uit de auto. Erna liep ze onmiddelijk naar de deur om die open te doen. Caro nam haar handtas en ging naar Vince toe, die stond alle koffers uit te laden uit de koffer van de auto. Caro pakte een koffer met wieltjes vast en nam die ook mee naar binnen. Met een verwonderend gezicht keek Louise rond. Caro glimlachte, 'Vind je het mooi?' 'Blijven we hier voor altijd?' Caro lachtte. 'Dat gaat toch niet? Ons werk en school is in Antwerpen.' Ze lachtte nog meer toen Louise een pruillip trok. 'Ga papa nog helpen met de koffers naar binnen te brengen, ik kom er zo aan.'

Toen Caro weer naar buiten wou gaan, loopte ze haar man tegen het lijf. Hij glimlachte naar haar. 'Lou heeft hulp nodig.' Caro knikte en ging uit zijn weg voor ze naar haar dochter toeging. 'Lukt het?' Louise schudde haar hoofd. 'Geef maar hier.' 'Nee! Die is te zwaar', nog voor Caro de zak kon oppaken, was Louise ervoor gesprongen. 'Zo zwaar zal die wel niet zijn.' Maar ze bewoog niet. 'Lou, alsjeblieft.' Louise is zeker Vince zijn dochter, want beide zijn heel beschermend over de baby en Caro. 'Papa pakt het wel', zei Louise terwijl ze nog steeds voor de zak stond. Ondertussen was Vince ook al weer bij de auto gekomen. 'Alles oké hier?' 'Nee, mama wil deze zak pakken maar die is te zwaar en dat mag niet!' Caro keek hem aan met een licht geïrriteerde blik, hij gaf haar een kleine glimlach terug. 'Pak jij nog die zak, vlinder, en ga maar naar binnen.' Louise knikte en deed wat er van haar was gevraagd.

Vince nam Caro's hand vast en kneep er zachtjes in. 'Ze bedoelt het goed.' Caro knikte, 'Weet ik wel, maar jullie moeten ophouden met dingen voor mij te beslissen. Ik weet zelf wat ik kan en wat niet.' Hij zag hoe ze tranen in haar ogen kreeg. Zijn hart brak. Al de hele zwangerschap is Caro emotioneel en moe. En hoe graag Vince alles zou willen overnemen van haar, gaat dat niet. Het enige wat hij kan doen is er voor haar zijn. 'Kom hier, liefje.' Ze wandelde in zijn armen en begon daar te huilen. Vince wreef met zijn handen over haar rug en fluisterde troostende woorden. 'Ik ben op, Vince. Ik wil niet meer.' Snikte Caro plots. 'Nog minder dan een maand, liefje. En dan is ons baby'tje hier en heb je al dit gedoe niet meer.'

Na nog een paar minuten stuurde Vince Caro naar binnen en bracht hij zelf de zakken het huis binnen. Eenmaal ze allemaal binnen waren ging hij de auto op de parking zetten. 'Ga je mee, Lou?' Hun dochter stond meteen op en liep naar buiten. 'Ik zal anders ook met haar naar de winkel gaan, ga jij boven maar even slapen, oké?' Caro knikte dankbaar. 'Ik hou van je', fluisterde ze ook. 'En ik hou van jou.' Vince drukte een kus tegen haar voorhoofd voordat hij naar buiten ging. Caro ging naar boven en legde zich daar neer op het bed waar zij en Vince de komende week zullen overnachten.