Onze Kinderen

17

'Kom binnen!', verwelkomde Caro de eerste gasten. Dat waren peter Yemi en nonkel Jonas. 'Waar is mijn achtjarig petekindje?', vroeg Yemi terwijl hij zijn jas op de kapstok hing. Caro trok haar schouders op, 'Spoorloos, net zoals de papa.' 'Op haar verjaardag?' Door Caro's stiekeme glimlach had Yemi al snel door dat Louise en Vince zich aan het verstoppen waren. 'Ja, bon, dan moeten we dat cadeau maar terug gaan brengen naar de winkel zeker, hé', Yemi knipoogde naar zijn beste vriendin. 'Ja, denk het wel', voegde Jonas er nog aan toe. 'Nee!', Louise kwam vanuit de keuken gelopen, 'Niet wegdoen!' 'Daar is mijn petekind!' ze sprong in Yemi's armen en gaf hem een knuffel, 'Gelukkige verjaardag, Wiske.'

Vince kwam al zuchtend tevoorschijn, 'Je moest je wel verstoppen hé!' Maar al snel begon hij te lachen. 'Sorry, papa', al had Louise niet zoveel spijt. Alle vijf gingen ze naar de keuken, waar het helemaal versierd was voor het feestje. 'Wauw!', zei Jonas. Louise glimlachte en nam zijn hand vast, 'Kijk!' ze nam hem mee naar haar verjaardagsstoel - die was ook helemaal versierd. Caro zette zich neer op één van de stoelen, haar rug begon zeer te doen door al dat rechtstaan tegenwoordig. 'Kussentje nodig, liefje?' Ze schudde haar hoofd en glimlachte, 'Nee, dankje.' Yemi keek zijn beste vriendin bezorgd aan. 'Geen zorgen, mijn rug doet tegenwoordig soms wat pijn als ik te lang blijf rechtstaan,' zei ze tegen hem toen Yemi naast haar kwam zitten, 'Zwanger zijn, hé.' Hij lachtte, 'Ben ik blij dat ik dat niet hoef te doen.' 'Vind je het niet jammer?' Yemi keek haar verward aan, 'Dat je niet op deze manier een kind krijgen..? Ik bedoel, de zwangerschap meemaken.'

'Ik weet niet, soms vind ik het wel jammer. Maar ik heb Jonas, en uiteindelijk zou ik alleen maar ongelukkig zijn als ik nu met een vrouw zou samen zijn. En Jonas en ik kunnen wel een adoptie doen, of nog iets anders, maar daar zijn we nu wel nog niet uit', vertelde Yemi. Het luchtte voor hem op om dit even kwijt te kunnen. Zeker door het aan zijn beste vriendin te kunnen vertellen. 'Dus jullie zijn wel al bezig over kinderen?', betrapt keek Yemi haar aan. 'Wat? Nee! Wat zeg jij nu?', nerveus begon hij te lachen, en dat Caro meteen door. 'Yemi,' ze gaf hem een blik die hij meteen ontwijkte, 'Ik ken je al tien jaar. Ik weet dus goed genoeg wanneer je liegt.' 'Ik moet dringend naar het toilet, ik ben zo terug!', en weg was Yemi. Caro lachtte terwijl ze hem achterna keek.

Vince was bezig in de keuken, terwijl Caro hem bewonderde. Ze lijkt wel een creep door zo naar hem te kijken achter zijn rug. 'Alles oké, mevrouw Dubois?', vroeg Vince, maar hij draaide zich niet om. 'Huh?', 'Ik voel dat je kijkt, alles oké?' Deze keer draaide hij zich wel om, en Caro voelde hoe haar kaken wat roos werden. Vince grijnste en ging naar zijn vrouw toe. 'Weet je dat je er prachtig uitziet?', ze werd rood nu. Maar Vince wist dit goed genoeg, hij houdt ervan om haar te plagen. Hij ging achter haar staan, legde zijn armen op haar bolle buik en zijn hoofd op haar kin. 'Ik zie er altijd prachtig uit, dat weet je nu toch wel?' Vince grinnikte, 'Dat weet ik zeer goed, liefje.' 'En alles is ook prima met mij, ik voel me heel goed', antwoorde ze ook nog op zijn vraag. 'Geen pijn?', 'Geen pijn.' Vince drukte een kus op haar wang, en net toen, ging de bel.

Voor Vince zelfs nog maar de gang in was, had Louise de deur al opengedaan, 'Tante Merel!' Verbaasd keek Vince de vrouw aan die voor de deur stond, 'Merel? Je kon toch niet komen?' Ze gaf hem een glimlach en lachtte, 'Ik kan ook niet. Maar ik wou deze prinses hier even persoonlijk een fijne verjaardag komen wensen. Dus bij deze, happy birthday Lou'tje!' Merel en Louise gaven elkaar een knuffel, en erna gaf Merel haar ook een klein cadeautje. 'Zo, veel plezier hé, prinses. Tot volgende?' Vince knikte, 'Dankjewel voor het cadeau', 'Geen probleem. Geef de groetjes aan iedereen, en tot de volgende!' Vince en Louise zwaaiden Merel uit en sloten dan de deur. 'Leg het cadeautje op de tafel in de living, straks doen we ze allemaal samen open', Lou knikte en Vince ging richting de keuken waar de andere drie waren.

'Oeh? Was er niemand?', vroeg Caro verward. 'Jawel, Merel was er. Ze wou Lou persoonlijk happy birthday zeggen en is daarna weer vertrokken,' hij zette zich neer naast zijn vrouw, 'Ze heeft ook een cadeautje gegeven.' 'Dat moest ze toch helemaal niet doen. Gewoon een verjaardag wensen was al goed genoeg', zei Caro. Vince trok zijn schouders op, 'Ik weet het, maar Merel kan je nu niet stoppen, hé.' Ze lachtten alle vier. 'Moet de rest nu niet stilaan gaan komen?', maar nog voor iemand kon antwoorden op Jonas, ging de bel weer. 'Ik ga wel', zei Caro en ze stond op, om dan samen met haar dochter naar de voordeur te wandelen.

'Mille!', de drie mannen die in de keuken zaten lachtten toen ze de jarige hoorde roepen. 'Ik denk dat Camille daar is', knipoogde Jonas naar de andere die weer lachtte. 'Hey, Lize! Happy birthday, hé!' Meter en metekind omhelsden elkaar, en daarna was het aan de rest van meter Camille's gezin. 'Scott!', 'Gelukkige verjaardag, prinses,' die twee gaven elkaar ook een knuffel voordat de drie kindjes elkaar een groepsknuffel gaven. Beide mama's keken met een grote glimlach toe, en daarna gingen ze met zen zessen naar binnen. 'Ik zal jullie jassen wel weghangen', probeerde Caro, maar zowel Scott als Camille gaven niet toe. 'Tutut, we hebben al gehoord van Vince dat je soms rugpijn hebt. En dat de gynaecologe heeft gezegd dat je daardoor beter zoveel mogelijk rust. Dus hop! Gaan zitten', zei Camille streng. Caro grinnikte, maar gehoorzaamde wel. Samen met Scott ging ze ook weer terug naar de keuken.