Onze Kinderen

22

Drie dagen later vertrokken Jonas en Yemi weer naar België. Over deze dagen hebben ze heel veel gepraat. Zowel met elkaar als met Iris. Maar hun beslissing lag vast. Binnenkort mogen ze hopelijk twee meisjes verwelkomen in hun huis: Imani en Zahra. Yemi kon het niet over zijn hart krijgen om alleen Imani te adopteren. Daarom dat ze veel met Iris hebben gepraat om te zien of ze ineens twee kinderen konden adopteren. En gelukkig dat het kan. Anders wist Yemi niet wat hij zou gedaan hebben. Zijn hart verwarmde toen hij voor de eerste keer zag hoe goed Imani met haar zusje omging. Omgekeerd ook. Zahra was elke keer zo gelukkig toen ze haar grote zus weer zag.

Pas over drie weken minimum, zouden ze de zussen kunnen gaan ophalen. Maar dat kan nog tot 8 weken maximum worden verlengd. Eerst moeten alle papieren in orde komen, worden gecheckt en dan pas zijn de twee geadopteerd. Het koppel staat dus nog voor een lange rit, maar één met een prachtig einddoel.

•-•-•

Het was nu ongeveer twee uur 's nachts als het koppel thuis kwam. Beide dood op van de vlucht. Yemi wou hun koffers al mee naar boven nemen, maar Jonas hield hem tegen. 'Doe dat straks, liefje. We gaan nu eerst slapen.' Yemi knikte en wandelde achter Jonas naar hun slaapkamer toe. Daar deden ze beide hun pyjama aan, gingen ze nog eens naar toilet en kropen dan hun bed in. 'Slaapwel, liefje', fluisterde Jonas terwijl hij zijn armen om Yemi legde. 'Slaapwel.'

Yemi was de eerste die wakker werd. Hij keek naar de klok en die gaf aan dat het bijna twaalf uur 's middags was. Jonas sliep nog, dus kroop Yemi het bed uit om een goeie warme douche te nemen. Ondertussen begon hij over alles te denken. Over de kamers die ze in orde zullen moeten brengen, over hoe ze het hun vrienden moeten gaan vertellen. Maar vooral over hoe spannend hij het allemaal vindt. Yemi wordt gewoon papa! Samen met Jonas, de liefde van zijn leven. Het is alles wat hij ooit gedroomd zou kunnen hebben. Hopen dat die papieren maar snel in orde komen!

Na de douche, kleedde hij zich om en ging erna naar beneden. Honger had Yemi nog niet, dus zette hij zichzelf voor de TV en keek zijn favoriet programma verder. Middenin de tweede aflevering die hij aan het kijken was, ging de bel plots. Yemi vloekte intern. Jonas sliep nog. Zijn lief heeft altijd al last gehad van een jetlag, dus de slaap komt heel goed van pas. Maar natuurlijk niet als ze gaan aanbellen. Yemi zette de TV op pauze en luisterde eerst of Jonas was wakker geworden. En toen hij niets hoorde van voetstappen, wandelde hij naar de voordeur. 'Maria? Hey, wat doe jij hier?' Hij liet haar nog niet binnen. Alle koffers stonden nog in de gang, en hoewel de vrienden wisten dat ze een paar dagen weg waren, wou hij niet dat Maria vragen ging stellen.

'Stoor ik?' Yemi schudde zijn hoofd. 'Zou ik dan even binnen mogen komen?' Hij zag aan haar gezicht dat er iets scheelde. Heel traag opende hij de deur en liet Maria dan toch binnen. Ze gaf hem een dankbare glimlach en wandelde meteen de woonkamer binnen. Naar de koffers had ze niet eens omgekeken, ze had ze waarschijnlijk niet zien staan. Yemi ging naast haar neer zitten op de zetel, en keek haar dan met veel vragen aan. 'Sorry dat ik zo onaangekondigd ben gekomen,' begon ze, 'Maar ik wist niet naar waar ik anders moest gaan.' Yemi werd ongerust. 'Wat is er?'

Maria keek hem even aan, ze wist niet zo goed hoe ze moest beginnen. 'Is.. heeft Lieven iets gedaan?' Aan haar gezicht te zien, had Lieven duidelijk iets gedaan. Maar wat? 'Wel euhm.. Lieven heeft niets verkeerd gedaan. Hij heeft mij gewoon overvallen met.. met euhm..' 'Met wat? Als ik hem de les moet gaan spellen, zeg maar hé. Ik vertrek nu meteen!' Maria lachtte zachtjes, ze was blij dat Yemi haar zo kon opvrolijken. Al wist ze dat hij het ook echt meende. 'Hij heeft mij ten huwelijk gevraagd.' Yemi's mond viel open. 'Wat??' Maria knikte, 'Lieven heeft mij ten huwelijk gevraagd en ik ben weggelopen.' 'WAT??' Nu was Yemi rechtgesprongen uit de zetel. Hij was helemaal in shock. 'Weggelopen? Wat-waarom?' Ze trok haar schouders op, 'Hij overweldigde mij ermee, en mijn eerste gedachte was om weg te lopen en dus deed ik dat. Mijn confrontatievermogen was op dat moment verdwenen.'

'Wanneer is dit gebeurd?' 'Gisteren, toen we door het park wandelde', vertelde Maria. Ze kon het allemaal nog zo zeggen. Ze waren net op het midden van de witte brug, wanneer Lieven plots op zijn knie ging en een doosje uit zijn zak viste. Maar nog voor hij de vraag deftig kon stellen, was ze al weg. Lieven was haar nog achterna gelopen, maar vanaf dat ze uit het park was, was hij haar kwijt. Ze heeft wel vijf voicemails en meer dan twintig berichten van hem. Maar zoals eerder al gezegd, is ze nu plots bang voor confrontatie. 'Wil je met hem trouwen?' vroeg Yemi plots. 'Ja', antwoorde ze meteen. Ze besefte vrijwel meteen na haar weglopen dat ze wel met hem wil trouwen, en dat het zo helemaal niet overkwam.

Yemi gaf haar een blik en Maria rolde al meteen met haar ogen, 'Ik weet het wel! Ik was gewoon zo overweldigd dat ik de eerste beste gedachte deed dat in me opkwam.' 'Misschien moet je nu met hem gaan praten? En hem dit allemaal uitleggen?' Het was eerder een bevel dan een vraag, maar Maria knikte. 'Dat ga ik ook doen, maar ik wou eigenlijk.. ik was aan het denken om hem nu zelf ten huwelijk te vragen,' Yemi keek verbaasd, maar met een grote glimlach op, 'Als teken dat ik het ook echt wil.' 'Doen!' Maria lachtte, 'Echt?' 'Ja, jullie twee verdienen elkaar. Dus hop hop! Je moet een huwelijksaanzoek gaan maken!' Beide stonden op en liepen samen naar de voordeur. 'Dankje, Yemi. Ik kom deze week zeker nog eens langs', ze gaf hem een dankbare knuffel, die hij graag teruggaf. 'Laat me weten wat hij zei!' Maria knikte nog eens, voor ze dan uiteindelijk haar auto in verdween.