Onze Kinderen

23

Caro was zich aan het klaarmaken. Straks gaat ze namelijk naar Maria toe. Die zou blijkbaar geweldig nieuws hebben. Caro had een gevoel dat Yemi al wist wat, maar tot haar verbazing houdt hij voor deze ene keer zijn mond. Vince en Louise gaan deze keer niet mee. Die twee gaan naar een voetbalmatch kijken van Olivier's ploeg, dat stond namelijk al een tijdje langer vast dan deze plotse uitnodiging. Plus, Caro ging sowieso niet mee naar die match. Terwijl zij in de kleerkast iets zocht, lag Vince op hun bed. Beide deden hun eigen ding in een comfortabele stilte, terwijl hun dochter in haar kamer bezig was.

Vince keek op van zijn gsm toen hij zijn vrouw diep hoorde zuchten. 'Alles oké, liefje?' Caro trok haar schouders op, 'Ik heb niks om aan te doen.' Hij grinnikte, 'Voor mij hoeft dat ook niet.' Ze rolde met haar ogen en gooide een kussen naar hem. Vince lachtte, maar stond nu wel op van het bed. 'Je moet je toch niet op te maken? Draag gewoon waar jij je goed in voelt. Maria begrijpt dat heus wel.' Caro legde haar armen rond zijn middel. Hij legde zijn armen ook rond haar en drukte zijn lippen tegen haar hoofd. 'Ik wil gewoon weer mijn normale kleren aandoen. Deze buik zit bij alles in de weg.' 'Hola, wat zeg je nu?' Vince keek Caro half geschrokken en half meelevend aan. 'Die buik zorgt voor ons kindje! Maar ik begrijp ook wel hoe die soms weleens in de weg kan zitten', hij drukte deze keer een kus tegen haar voorhoofd.

Caro legde haar hoofd tegen zijn borstkas, juist op de plek waar zijn hart ligt. Ze kan ze even kalmeren voor ze dan haar uiteindelijke outfit zal kiezen. 'Ik wil gerust meegaan naar Maria. Dat weet je toch?' Caro knikte, 'Weet ik, maar ga jij nu maar met Lou naar die match kijken. Ze kijkt er al een paar weken naar uit.' 'Zeker?' 'Honderd procent.' Deze keer liet Caro hem los en stapte ze weer op hun kleerkast af. Al had ze nog geen stap gezet voordat Vince haar pols vast had. Ze keek hem met een vragende blik aan, waarop hij meteen zijn lippen uitstak, 'Mijn kus.' Caro lachtte en drukte haar lippen op die van hem. 'Nu goed?' Vince knikte, 'Ik zal eens naar ons klein voetballertje gaan kijken.'

Terwijl Vince naar hun dochter ging, kleedde Caro zich om in een comfortabele outfit. Wel een outfit die past voor haar bezoek aan haar vriendin natuurlijk. Erna ging ze nog even naar de badkamer. Je zag wel dat ze moe is. Met haar zwangere buik kan ze niet altijd comfortabel liggen in haar bed, wat maakt dat ze niet goed kan slapen. Of niet lang genoeg. Soms kan ze uren liggen te wiebelen in bed, voor ze eindelijk in slaap valt. Hiermee houdt ze niet alleen zichzelf wakker, maar ook Vince. Maar die klaagt daar niet over, hij begrijpt maar al te goed hoe zwaar het is voor zijn vrouw. Hij doet zijn best om Caro te helpen met alles waar hij kan helpen.

Vince hielp Louise beneden haar schoenen aan te doen, wanneer Caro de trap afkwam. 'Mama!' Caro glimlachte naar haar dochter. 'Heb je er zin in, vlinder?' Louise knikte, ze keek er al weken naar uit om naar deze voetbalmatch te gaan. Want hoewel ze familie zijn van Olivier, gaan vader en dochter amper naar een match. Puur omdat er bijna gewoon geen tijd is tussen alle plannen die worden gemaakt. 'Geniet er maar van', Caro wreef door haar dochters haren en deed erna zelf haar schoenen aan. Nadat Louise haar schoenen aan had, ging ze meteen naar de garage. 'Tot straks, liefje,' Vince gaf zijn vrouw een kus, 'Als er iets is, bellen hé.' 'Doe ik', knikte Caro.

•-•-•

'Welkom!' Caro glimlachte toen Maria de voordeur opende. De twee gaven elkaar een knuffel, waarna Maria Caro binnen liet. 'We zitten buiten, dus volg me maar.' Met zen tweeën gingen ze het huis door, om dan uiteindelijk bij de tuin uit te komen. 'Caro!' Yemi liep naar zijn beste vriendin toe en gaf haar dan ook een knuffel. 'Hoe gaat het met baby nummer twee?' 'Cava', antwoorde Caro met een kleine glimlach. Yemi knikte en nam haar mee naar de stoel waar hij daarnet zat. 'Zit maar', wees hij naar de stoel. Caro schudde haar hoofd, 'Maar nee, jij zat hier al. Ik sta wel gewoon even recht.' 'Doe niet zo koppig, Carootje. Ga nu maar gewoon zitten.' Maar Caro gaf niet toe. Doordat Yemi zei dat ze koppig deed, ging ze juist nog extra koppig doen. Hij rolde dan ook met zijn ogen toen hij doordat wat ze deed. 'Zit Caro, of ik bel naar Vince.' Caro rolde met haar ogen en zuchtte diep, maar ging deze keer wel zitten. Ze wou echt niet dat Yemi Vince ging bellen, want dan was de namiddag voor haar dochter zeker verprutst.

Na een halfuur vroeg Camille eindelijk de vraag waarop iedereen het antwoord wou weten: wat is het geweldig nieuws? Maria lachtte, 'Oké, oké. Ik heb de spanning er zo te zien lang genoeg ingehouden.' Lieven nam haar hand vast en glimlachte. 'Wij gaan trouwen', zei hij dan. Maria stak haar hand in de lucht zodat iedereen de ring kon zien. 'Oh my god!' Camille vloog meteen rond Maria's nek. 'Proficiat!' Erna gaf ze ook Lieven een knuffel. Met hulp van Yemi stond Caro ook recht en feliciteerde ze het koppel, 'Ik ben echt heel blij voor jullie, proficiat.' Lieven stond op en deed teken naar Caro dat ze op zijn stoel kon gaan zitten. Zo kan ze met haar vriendin praten zonder haar stem te moeten verheffen over het kabaal. Ze gaf hem een dankbare glimlach en zette zich neer.

'Je hebt een lieve man gekozen,' lachtte Caro, 'Ik ben echt blij voor jullie twee. Je verdient het.' Maria kneep eens in Caro's hand, 'Dankje, Caro. Ik weet dat ik in het begin niet zo lief was tegen jou. Het was echt nooit mijn bedoeling geweest om zo mijn rug tegen jou te keren.' 'Dat is je allang vergeven, Maria. Ik ben daarover echt niet meer boos,' Maria knikte, maar Caro zag dat ze na al deze tijd er nog steeds veel mee bezig was, 'En daarbij, niemand kon weten dat de persoon die het deed zo goed kon fotoshoppen. Het was gewoon een dieptepunt zodat de rest van onze vriendschap zijn hoogtepunt zou bereiken, en daar ook zal blijven.'

Zo dacht Caro erover. Zeker ook over haar relatie met Vince. Als ze samen waren gebleven verliep het misschien wel helemaal anders. En dan moest Louise nu leven op co-ouderschap. Dat zou Caro zichzelf nooit niet vergeven. Ze had aan zichzelf en aan Louise beloofd om er altijd als twee ouders te staan. Samen. Niet alleen. Niet apart. Nooit. Ze weet zelf hoe verschrikkelijk het is wanneer ouders er alleen voor staan. Dat wilt ze haar eigen kinderen nooit laten meemaken. Zeker niet op een jonge leeftijd. Dat verdienen die kleine kindjes niet. Ze verdienen juist de hele wereld.