Onze Kinderen

21

'Yemi! We moeten nu vertrekken!' 'Ik kom!!' Yemi kwam al snel de trap afgelopen. Het is nu bijna vijf uur 's morgens. Waarom? Wel, het koppel vertrekt vandaag met het vliegtuig naar Zuid-Afrika om eens naar de adoptiekinderen te gaan kijken. Ja, ja, je hebt het goed gehoord. De twee zijn al sinds maart 2025 bezig met een adoptie. Eerst moesten ze al hun papieren in orde brengen, en vandaag, 2 mei 2026, mogen ze eindelijk eens gaan kijken naar de kindjes. En binnenkort hebben ze misschien zelf een kindje in huis.

'Alles mee?' Yemi knikte, 'Top, en nu de auto in of we missen ons vliegtuig.' Jonas had daarnet al hun twee koffers in de auto gezet, zodat ze nu meteen konden vertrekken.

•-•-•

'We zijn er! Oh, ik kan niet wachten om die kinderen te zien.' Jonas was opzoek naar een bruinharige vrouw, die ging de twee ophalen om hen mee te nemen naar de B&B om dan erna naar het weeshuis te gaan. 'Is ze dat niet?' Yemi had haar eerder gevonden dan Jonas. Met zen tweeën stapten ze naar haar toe, 'Yemi, Jonas! Wat fijn dat jullie er zijn!' 'Hey!' reageerde Yemi enthousiast. 'Hoe was de vlucht?' 'Goed, we hebben nog wat geslapen. Dus tegen dat we wakker waren was de vlucht zo goed als gedaan', antwoorde Jonas. 'Niet te moe? Want dan kunnen we ons bezoek uitstellen tot morgen', stelde Iris voor. 'We stellen helemaal niets uit, Iris! We gaan die arme kindjes vandaag bezoeken!' Jonas glimlachte even naar de vrouw, die al lachend knikte.

Na ongeveer twee uurtjes, staat Iris samen met het koppel voor de ingang van het weeshuis. Yemi knijpt in Jonas' hand, nu voelt hij alle zenuwen opkomen. Wat als de kinderen hier hun niet leuk vinden? 'Rustig maar, liefje,' begon Jonas, 'Ze gaan je meteen leuk vinden.' Iris opende de deur en liet de twee eerst binnen. 'De jongsten liggen nu waarschijnlijk nog in hun bed, maar de oudsten zullen wel wakker zijn,' vertelde ze terwijl ze Yemi en Jonas door het gebouw begeleidde, 'Zullen we die eerst gaan bezoeken?' 'Graag.' Eenmaal ze bij de deur aankwamen waarop speelkamer in het Engels en Frans opstond, moest het koppel even wachten. Iris ging binnen vragen of iedereen er was, en of het oké was om nu even binnen te komen.

'Kom maar binnen', opende Iris weer de deur. Yemi ging eerst naar binnen, en was verbaasd over het aantal kinderen dat in de kamer was. 'Hier zitten nu tien kinderen, de leeftijden hier zijn tussen de vijf en elf jaar.' Het koppel keek rond in de kamer, alle kinderen hadden hun nog niet opgemerkt. Behalve het kleine meisje dat tegen de muur zat te spelen met auto's. Ze keek Yemi met een nieuwsgierige blik aan, maar als zijn blik de hare kruiste, keek ze verlegen weg. 'Welke talen spreken ze?' 'Ze spreken allemaal Frans, maar sommige ook Engels. Hangt ervan af of het kind de concentratie en zin had om Engels te leren.' 'En zij daar?' Yemi wees naar het meisje.

'Zij kan beide talen,' vertelde Iris, 'Beter nog, ze kan ook al wat Nederlands. Aangezien de meeste gezinnen vanuit België of Nederland komen, vroeg ze of we haar ook Nederlands konden leren.' De twee mannen keken elkaar met een nieuwsgierige blik aan, 'Wat is haar naam?' 'Imani', Yemi knikte en wandelde naar Imani toe. 'Hallo, Imani.' Ze lachte verlegen naar hem en probeerde zich wat te verstoppen. 'You don't have to be afraid', probeerde Yemi haar gerust te stellen. Jonas kwam naast hem staan, hurkte zich dan ook en groette het kleine meisje. 'Wat kan ze al verstaan?' 'Veel. Zolang ze geen vragende blik vormt, kan ze jullie verstaan. Dus praat maar Nederlands, zo leert ze ook.'

'Hey, Imani. Ik ben Jonas, en dit is mijn vriend Yemi', stelde hij zichzelf en Yemi voor. Jonas stak zijn hand ook uit, maar Imani reageerde er nog niet op. 'Hoe oud ben je?' Het duurde even voor ze een antwoord kregen, maar na een twintigtal seconden reageerde ze: 'Ik ben vijf jaar.' 'Dan ben je al een grote, sterke meid, hé', er kwam een kleine glimlach tevoorschijn op haar gezicht. 'Hoelang ben je hier al?' Dat was een goeie vraag, maar Imani wist het antwoord daar niet op. 'Weet je het niet?' vroeg Yemi opnieuw, waarop zij met haar hoofd schudde. Ze keken met drie naar Iris, die even glimlachte en dan antwoorde, 'Imani is hier al twee jaar, sinds de geboorte van haar zus. Allez, begin maart 2024.' Yemi keek Jonas snel even aan. Als ze een zus heeft, zou hij die ook wel even willen zien.

'Als jullie willen kunnen jullie samen met Imani straks haar zus, Zahra, gaan bezoeken. De twee hebben sebiet toch hun dagelijkse playdate.' 'Heel graag,' zei Yemi al snel, maar hij keek al snel naar Imani, 'Mag dat van jou? Mogen we mee naar je zus gaan?' Imani knikte en legde deze keer haar hand in die van Yemi's. Hij kneep er zachtjes in en keek met tranen in zijn ogen naar zijn lief. Jonas lachtte, 'Gaan we nog even naar de andere kinderen kijken?' Yemi knikte, maar voor hij het hand van het kleine meisje voor hem los liet, vroeg Yemi of hij haar een knuffel mocht geven. Ze aarzelde even, maar Imani zei uiteindelijk ja. En tijdens die knuffel, besefte beide dat ze dit nog eens wouden doen.