Onze Kinderen

18

Een halfuur later, en iedereen die kon komen was er. 'Eerst taart of cadeaus?', vroeg Vince al fluisterend nadat hij Caro een kus had gegeven. 'Taart?,' antwoorde ze terug, 'Baby heeft honger.' Vince lachtte, hij gaf Caro nog een kleine kus voor hij dan de taart uit de koelkast nam. 'Louise??', al snel kwam ze vanuit de speelkamer aangelopen, 'Ja, papa?' 'Haal je iedereen bij elkaar? We gaan taart eten', voor Vince er dan maar ook iets kon bijzeggen, was Louise al iedereen zijn of haar aandacht aan het opeisen. 'Iedereen graag in de keuken. We gaan taart eten!'

Zonder te treuzelen nam iedereen plaats aan de tafel. Louise ging aan het hoofd zitten, en meter Camille gaf haar een zelfgemaakte kroon. 'Speciaal gemaakt door Cleo en Casper', Louise glimlachte en keek vol wonder naar de kroon. 'Dankjewel,' Lou stond op van haar stoel om de twee te kunnen knuffelen, 'Dat is super lief van jullie!' Iedereen keek met een glimlach toe hoe de drie kleinste met elkaar omgingen. 'Happy birthday to you,' begon Titin te zingen toen ze Vince zag omdraaien met de taart in zijn handen, 'Happy birthday to you.' Nu begon al de rest ook mee te zingen. Iedereen die er was behalve Caro's papa, Peter. Hij kon er vandaag jammer genoeg niet bij zijn. Althans, dat dacht ze toch..

Halverwege tijdens het lied ging de deurbel. Het werd plots stil, terwijl Caro een verwarrende blik met Vince deelde. Hij trok zijn schouders op. Caro ging van haar stoel, wandelde naar de voordeur en opende hem. 'Papa?!', ze vloog in zijn armen. Het is al een lange tijd geweest sinds dat ze hem nog heeft gezien. Al zeker sinds haar trouw met Vince. 'Wat doe jij hier? Je kon toch niet komen?', Peter lachtte, hij nam zijn dochter weer in zijn armen en antwoorde dan, 'Ik kon dus toch wel komen. Ik heb je gemist Caroline'tje.' 'Ik jou ook, papa.' De twee bleven zo even in de gang staan, tot Caro's dochter en man even kwamen kijken. 'Opa!' Louise liep meteen naar hem toe, en Peter ving haar op in zijn armen. Vince kwam naast Caro staan en legde zijn arm om haar schouders.

'Ik ben blij dat je er bent geraakt, Peter', glimlachte Vince. Peter knikte, terwijl Caro Vince vol verbazing aankeek, 'Jij hebt dit geregeld?' 'Samen met Titin, want daar slaapt hij nu.' 'Zonder iets te zeggen tegen mij! Deugeniet!', Vince lachtte, maar drukte wel een kus tegen Caro's voorhoofd. Ze leunde naar hem toe en sloot haar ogen. Dit is het beste dat kon gebeuren vandaag. Haar papa na al die tijd weer eens zien.

•-•-•

Ondertussen is het al bijna zeven uur 's avonds. En hoewel het morgen geen school is (paasvakantie!), vertrok het gezin Klijnen toch richting thuis. 'Bedankt om te komen', zei Caro terwijl ze haar beste vriendin een knuffel gaf. 'Altijd voor mijn Lize.' Cleo en Louise waren elkaar aan het omhelzen, en de vier ouders keken elks met een grote glimlach toe. Vince had Casper in zijn armen, en bracht hem dichter naar Caro toe. Zij gaf Casper een kus op de kaak en gaf daarna Scott nog even een knuffel. Nadat Vince Camille dag had gezegd, en hij Casper ook aan haar had gegeven, nam hij zijn petekind even op. Caro opende terwijl de voordeur voor het gezin. 'Tot de volgende, prinses. En braaf zijn bij mama en papa, hé', Cleo knikte. 'Daaaag!'

Caro en Vince bleven nog even wachten. Hij sloeg zijn arm rond Caro's schouders en drukte ook snel een kus op haar haren. Beide zwaaiden hun gasten nog snel uit voor ze naar de andere gasten gingen. Louise zat naast haar opa te spelen met het speelgoed dat ze gekregen had vandaag. 'Ik ga sebiet ook doorgaan', zei Maria toen Caro naast haar kwam zitten. Zij knikte, 'Is goed.' Lieven kon er niet bij zijn vandaag; hij stond met de late shift. Degene die er nu nog waren, zijn: Yemi en Jonas, Titin en Karel, Peter, Olivier en Philippe, Maria, Kobe en Eline. Alle anderen die ze hadden uitgenodigd konden er niet zijn vandaag. Al had het niet veel invloed op de stemming, iedereen was content en er hing de hele middag een gezellige sfeer in het huis.

'Hoe gaat het nu met Lieven?', Maria keek naar Caro en glimlachte, 'Goed hoor. Het leven samen verloopt heel goed. We hebben wel eens kleine discussies, maar ik neem aan dat de meeste koppels hier het ook wel hebben.' 'Ja, da's waar', lachtte Caro. 'En hoe gaat het met jou? Met de baby?' 'Oh, goed. Ons baby'tje groeit goed en gezond, dus ik heb helemaal geen zorgen.' 'Vince ook niet?', ze had opgemerkt hoe Caro zei dat alleen zij geen zorgen heeft. Maar dit is natuurlijk haar tweede zwangerschap, terwijl het de eerste is voor Vince. 'Het is zijn eerste keer. Dus hij zal nu zeker altijd wel zorgen hebben. Ik neem het hem ook niet kwalijk,' vertelde Caro terwijl ze naar haar man keek, 'Hij doet zijn uiterste best, en dat is al wat ik nodig heb om te weten dat hij klaarstaat voor ons twee. Allez, ons drie.' Maria glimlachte.

'Weten jullie het geslacht nu al?' Een grinnikende Caro schudde met haar hoofd. 'Weet je dat jij de eerste bent die het heeft gevraagd vandaag? Ik was al zeer verrast dat Yemi er niet over begon', geschrokken keek Maria haar aan. 'Wat? Hij heeft niets gevraagd? Een mirakel!', de twee lachtte, en keken ook naar hun beste vriend. Hij zat te praten met Titin en Philippe. 'Maar nee,' ging Caro verder, 'We weten het nog niet. Pas als Dubois nummer twee geboren is.' 'Nog ongeveer 3 maand, hé?' Caro knikte, 'Zoiets.' 'En al voorbereidingen gedaan? Een kamer of kleren of..?' Maria leek zeer geïnteresseerd, en dat was ze ook. Hoewel de band tussen de twee niet meer zal zijn zoals het was, klikte het toch nog altijd tussen de twee. En beide hadden niets liever gehad.