ERKİN

Dehşet

Ben Dena Alef. Milyonların hakkında saçma salak efsaneler uydurduğu Dena. Ama evet 100 yıldır yerin altında intikam almayı bekliyorum. Gün geçtikte güçleniyorum. Yeryüzü beni unuttu fakat ben unutmadım. 100 yıl önce yapılanları ne ben unuttum ne de 18 yaşım. Ölen arkadaşlarım , erkek kardeşim Yega kimse bunları unutmamalı. Ama kimse benim intikam alacağımıda unutmamalı hazırlıksız ve vasat ırklarla savaşa girmek istemem.

Bugün yeryüzüne çıkacaktım. Ara ara yeryüzüne çıkmak gibi bir huyum vardı. Onların o sefalet yüzlerini görmek bana büyük bir zevk veriyor. 

Bugün bizim yok oluşumuzun 100. yılını kutlama amaçlı bir festival düzenlemişler. Ben olduğum sürece kimse dostlarımın ölümü arkasından sevinemez, kutlama yapamaz. Tıpkı benim hakkımda yazdıkları gibi sadece uğursuzluk ve dehşet getiriyorum etrafa. 

Kapüşonlu pelerinimi üzerime geçirdim ve dönüp  arkamdaki  cansız ve soğuk bedenlere baktım. Bir gün hepsinin ruhu bedenlerine kavuşacaktı.

Yeryüzü çok acımasız, yüz yıl önce evrenden eksilttikleri ırk için kutlama yapılıyor. Oysaki bizim onlara hiçbir zararımız yoktu, neden bizi yok ettiler. amaçları neydi, biz yok olunca ne değişecekti. Sokakta top oynayan Alef çocuklarının ne zararları vardı ki kafaların kopardılar.

Kadınları hamileyken bebeğiyle öldürmeleri, yetişkin erkekleri ateşe atmaları, çocukların ve bebeklerin kafasının  kopartılması, ne fayda sağladı bunlar. Hiçbir şey. Onlar sadece acımasızlıklarını bir kez daha ortaya koydular. Tanrı onları cehennemine kabul eder mi?  Onlar cehennemi bile hak ediyorlar mı? yoksa boşlukta mı yok olurlar?  Bunu sadece Tanrı bilir. 

Onlar yok olmalı hepsi, güçsüz olan insan ırkı bile. Bu diyar bana cehennemse onlara cennet olamaz.

.......

Şimdi yeryüzündeyim. Tek tek öldüreceğim ırkların bulunduğu yeryüzü. Büyük bir kutlama alanı oluşturmuşlar. Esnaflar mutlu, ırklar mutlu, hepsi gülüyordu. Bu manzarayı daha fazla görmek midemi bulandırdı. Hemen kalabalığa bulaştım. Alanın ortasında dans eden genç bir grup vardı, 17 ' li yaşlarındaydılar. Onlarda mutluydu. Dans eden grubu izleyip alkışlayanlar. Esnafların indirim bağırışları.

"Genç bayan bugünün şerefine size indirim yapabilirim, tatlılarımdan seçin lütfen." Nefretler. Ölüm onlar için var.

" Peki bugünün ne özelliği olduğunu merak ediyorum. İndirimin sebebini merak ediyorum."

"Ah nasıl bilmezsiniz o lanet ırkın yok oluşunun 100. yıl kutlamaları. Efendilerimiz sayesinde onlardan kurtulduk, temelli." 

"Efendiniz kim büyücüler mi yoksa liberler mi ? " Aptallar, sadece büyücülere güveniyor. Oysaki büyücüler sadece kendi çıkarlarını gözetiyorlar. Adam donuk bakışlarla bana bakıyordu. 

" Aaa her neyse şu tatlılarının tadına bakmak isterim." Elimi tezgaha attım ve bir tatlı aldım.

"Size hediyem olsun hanım efendi ." Ne ince bir davranış.

"Çok düşüncelisiniz. O halde yaşasın Aleflerin yok oluşu." Adam gülümseyerek baktı ona sahte bir gülümseme yolladım. Arkamı dönüp 5 6 adım uzaklaştım ve arkamdaki tezgahlar birer birer taşlanıp küle dönüyorlardı. Yazık oldu. Elimdeki tatlıyı da yere attım. Herkes az önce kül olan 3 tezgaha koştu. Tezgahlarla beraber o 3 esnafta küle dönüştü. 

Etraf birden dehşete düştü. Her yerden bir çığlık sesi geliyordu. Yandaki dans eden grup alevler içindeydi. Süslemelerde alevlerle kaplıydı, sokağın kenarları yanmaya başladı. Ama bir sorun vardı bunların hiçbirini ben yapmadım. Kül olayı benimdi evet ama. Ben ateşi kullanamazdım hele ki bu kadar ustaca, asla. 

Bir şeyler dönüyordu birileri var. Birden önümde bir kız belirdi.

"Fazla dikkat çekiyorsun. İntikam için sabır gerekir Alef kızı." Sarı ve uzunun saçları vardı. Ama birden ortadan kayboldu. Farkedildim ya da varlığımdan haberleri var. O kız kimdi.

Bir liber kızı.

......

Hikaye beğenildi mi ?