BTS (YN)MAFYA ABİLERİM-2

BTS MAFYA ABİLERİM 14. BÖLÜM

#Hatırlatma #
Soo-jin'den

I.n doktorun yakasını bıraktıktan sonra gitmişti doktor. Biz ise çığlıklar içerisinde ağlıyoruz . Hastanede bizim çığlıkalarımız vardı sadece . Gitmişti artık o da bir melek olmuştu.

#Hatırlatma bitti#

[Yazarın anlatımıyla ]

Ölmüştü . Onların anneleri bu dünyadan gitmiş ve bir melek , gökyüzünde bir yıldız olmuştu . İnsan en çok sevdiği insanı kaybeden zaman hayattan soğur sanki . Artık bu dünyadan soğur. İster ki zamanı geri alsın ve onu tüm gücüyle kurtarsın. Ancak bazı şeylerin mümkün olmadığı gibi buda mümkün değil . İşte o zaman insanı hüzn duygusu esir alır . İnsanda ona esir olur . İşte onlardan biri ağlamaktır . Çığlıklar ile hıçkırıklar ile ve ya sessizce hiç fark etmez . O ağlar ister ki içindeki o hüzünden kaybolsun ,ister ki her şey birer rüya olsun . Ama işte buda mümkün değildir .

9 kardeş her biri farklı yerlerde duvara yaslanmış ağlıyorlar. Bu sefer hiç biri diğerini durdurmıyor sadece ağlıyorlar . Acıları büyüktü hem de çok büyük . Jeongin ile Soo-jin çığlıklar içinde hastanenin soğuk zemininde oturmuş ağlıyorlar . Abileri ise onlardan farklı olarak sessizce soğuk duvara yaslanmış ağlıyorlar. Kabul etmek istemiyorlar annelerinin öldüğünü ama yapacak bir şey olmadığını da biliyorlardı.

İşte hiç görmek istemedikleri manzarayı görme vaktiydi 9 kardeşin. İçeriden annelerinin cansız ,soğuk bedeni çıkmıştı . Kardeşler çaresizce sadece baktılar. Daha fazla bu manzaraya dayanamazdılar.

I.n: HAYIR . HAYIR GÖTÜRMEYİN ONU LÜTFEN . O ÖLMEDI . ANNE HADİ KALK BAK ŞAKA YAPTIĞINI BİLİYORUZ HADİ KALK . ANNE KALK !
Soo-jin: LÜTFEN LÜTFEN ONU GÖTÜRMEYİN BAKIN BİR AZ BİZİM YANIMIZDA KALSIN UYANACAK GERÇEKTEN BAKIN
Hemşire:Lütfen zorluk çıkarmayın.
Soo-jin: Bakın o bize şaka yapıyor . Birazdan uyanacak ve surpriz diyecek bakın lütfen götürmeyin onu .
Hemşire: Lütfen ama onu morga götürmeliyiz . Zorluk çıkarmayın .
I.n : Ne yapacak benim annem orada . Oraya ölüler gider . Benim annem ölmedi ki
Jimin : Çocuklar......... bakın o...... öldü..

Çaresizdirler hemde çok. Hayatlarında belki de ilk defa bu kadar çaresizdirler. Psikolojileri darmadağın olmuş bir durumdaydılar . Nasıl toparlayacaklardı kendilerini ? Nasıl tekrardan eski hayatta dönecekler? Jimin eliyle hemşireye götürmesini söylerken bitmiş mahvolmuş bi haldeydi . Tekrardan yere çömelip ağlamaya devam etdi. Sadece o değil diğerleri de aynı şekilde. Göz yaşlarını siliyordurlar ancak ne fayda yerini başka bir göz yaşı alıyordu. Ayrılık hüzn gözyaşları .

Ancak en azından biri bile olsa kendini toparlamak zorundaydı. Kardeşlerini tekrardan hayatta döndürmek zorundaydı. Ancak buna hiç birinin cesareti yoktu . Yürekleri sızlıyordur. Dayanacak güçleri yoktu. Sonunda buna biri cesaret etti o kişi Yoongiydi . Her ne kadar soğuk görünse bile . Onun da kalbi sızlıyordu. Belkide her kesten çok hemde . Ama bunu birinin yapması lazımdı .

Güç bela ile ayağa kalktı Yoongi. Göz yaşlarını sertçe elinin tersiyle sildi. Ve çığlıklar,hıçkırıklar içinde ağlayan Soo-jin ile Jeonginin yanına gitti. Ikisine birden sarıldı sanki tüm onların acılarını kendine çekmek ister gibi .

《Cenaze günü 》

O an gelmişti . Annelerini o soğuk toprağın altına verecekti bu 9 genç . İstemiyordular hiç biri istemiyordu. İstiyordurlar ki annelerini o kutunun içinden çıkarıp tekrar yanında dursunlar. Tekrar ona sarılıp doyasıya konuşsunlar. Ama olmuyordu.
7 genç annesinin o cansız bedeninin olduğu kutuyu kazdıkları o ıssız soğuk yerin içine koymuş üstünü toprakla örtüyordular . Bir taraftan da ağlıyordurlar. Jeongin ile Soo-jin ise kenarda hem ağlıyor hem de abilerine bunu yapmamaları için yalvarıyordular. Sanki şuan anneleri oradan çıkacakmış gibi hiss ediyordurlar. Ama olmuyordu hisleri boşuna bi kere .

2 saat sonra

2 saat artık 2 saat geçmişti annelerini o soğuk toprağın altına koymaktan . Ama anneleri hala geri gelmemişti . Hepsi bitik bi halde eve geldi . Hepsinin ağlamaktan gözleri şişmiş ve kıpkırmızı olmuştu. Soo-jin ile Jeongin sanki bir deli gibi bir hasta gibi hiç bir şeye tepki vermiyordular. Öyle sadece bir yere bakıyordur . İkisi de annesinin odasına gitmiş ve onun kıyafetlerini alarak kokusunu içine çekmiştiler . Yere çömelip hem kokluyor hem de
ağlıyordular . Birbirlerile asla konuşmuyordular. Sadece tepkisiz bir şekilde ağlıyorlar. Abileri ise sadece kenardan onları izliyordu gittikçe tükeniyordular.

《6 ay sonra》

6 ay tam 6 ay geçmişti annelerinin ölümünden . Her gün her gün annelerinin mezarını ziyaret ediyordurlar. 7 genç kendini toparlamışdı azda olsa . Soo-jin ile Jeongin ise 6 ay içinde kimseyle birbirleriyle bile konuşmamıştılar . Abileri onlara zor da olsa yemek yedirmeye çalışıyordu. Ama konuşturamıyordular . Hâla kabul etmek istemiyordurlar.

《2 ay sonra 》

Annelerinin ölümünden 8 ay geçmişti . Çocuklar azda olsa kendilerine gele bilmiştiler . Normal hayatta dönmüşdüler. Bu süreçte abileri onlara çok yardımcı olmuşdular . Onlara birer psikolog olmuştular ve onları normal hayatta döndürmeye başarmışdılar. Bu gün okula gideceklerdi. Yeni okula başlayacaklar dı. Bu onların belki de yeni hayata başlaması demekti . Okulun sonuydu yani onlar 8 ay okula gitmemişdiler . Bu yüzden artık okulun sonlarıydı. Bu yüzden de onlar yeni okul yıllarında yeniden aynı sınıfta okumak zorunda kalmıştırlar. Ama olsun onlar azda olsa mutluydular ve en önemlisi birlikteytiler .

~Bölüm sonu ~

Bir bölümün daha sonuna geldik . Yazım hatam varsa özür dilerim. Az olduğu için özür dilerim . Yarın yeni bölüm atmaya çalışacağım. Bölüme oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın . Ayni zamanda takip ederseniz sevinirim . Görüşürüz <3❤