BTS (YN)MAFYA ABİLERİM-2

BTS MAFYA ABİLERİM 26. BÖLÜM

~YAZIM HATAM VARSA ÖZÜR DİLERİM

Yoongi'den

Şuan evdeyiz. Kardeşimiz de getirmiş ve evimize gelmiştik . O....o şuan masumca uyuyor yanımda . Nefesini his ede biliyordum . Onu o kadar çok seviyordum ki...... O benim bu  hayattaki herşeyimdi . Benim yaşamam tamamen ona bağlı bir şeydi . Ona ne olursa bana da olacaktı. Çok zorluklar çekmişti . Daha 15 yaşındaydı ama gördüğü , yaşadığı şeyler yaşından kat be kat fazlaydı. Ama o buna rağmen güçlüydü. Her şeye rağmen hayata kendini bağlıyor .  Onun böyle olmasında bizim o kadar çok suçumuz var ki . Keşke o işe hiç başlamasawydık. O zaman o piç çocuk prensesim'i kaçıramayacktı . Ama bunu onun yanıma bırakmayacağım .  Kardeşimin intikamını ondan söke söke alacaktım . Ama o hala niye uyanmıyor ? Bir sorun mu vardı? Bir kaç saniye yüzüne baktım tekrardan. Gerçekten onun o güzel kalbi yüzüne de yansıyor dedim kendi kendime . Tam o sırada gözlerini hareket ettirdi . Daha gözünü açmadan uykulu bir şekilde içini çekti . Sonra açtı o güzel gözlerini yanında beni görünce önce şaşırmış bir bakış attı . Ardından gülümseyerek baktı bana . O kadar güzel gülüyordu ki ....onu ağlatmaya nasıl gönlü el verir bir insanın . Hala bana gülümseyerek baktığında ona büyülenmiş bir ifade ile baktım. Sonra bir kahkaha attı . Eve gelmek onu mutlu etmişti anlaşılan . Ben hala ona o şekilde bakarken   yanıma eğildi tekrar gülümseyerek . Sonra yanağıma bir öpücük kondur du . Sanki olanları unutmuştu . Hastanede bize söylemediğini bırakmadı ama şimdi ? Şimdi ne oldu ona ? Yoksa ........yoksa hafızasını mı kaybetmişti ? Hemen yatakta doğruldum böyle bir şey olmamasını umarak .

Yoongi:
Soo-jin? İyi misin ? Beni hatırlıyor musun ? Bir yerin acıyor mu ? B-
Soo-jin:
Abi sakin ol . İyiyim ben . Evet hatırlıyorum . Hiç bir yerim acımıyor merak etme . Biz neden eve geldik ?
Yoongi:
Oh çok şükür. Doktor eve gide bilirsiniz dedi . Sende çok isteyince eve geldik .
Soo-jin:
Tamamm . Ama neden ben senin odanda yatıyorum .
Yoongi:
Şey ben .... ben şey ... ya senin odan soğuktur şimdi burası sıcak o yüzden .
Soo-jin :
Hmm anladım . Diğerleri nerede ?
Yoongi:
Aşağıda . Bir şey istiyor musun ?
Soo-jin:
Aslında bir az acıkmış ola bilirim .
Yoongi:
Tamam dur ben getireyim o zaman . Yemek hazırlamışlardır şimdi onlar   
Soo-jin:
Abi ben de gelsem olmaz mı ?  Orada yesem olmaz mı ?
Yoongi:
Tıch olmaz sen bekle ben getiriyorum .
Soo-jin:
Ama neden ki ?
Yoongi:
Aşkm yaranı falan incitirsin şimdi olmaz bak itiraz istemiyorum tamam ?
Soo-jin:
Of tamam

Ona gülümsetikden sonra odadan çıktım . Sevinç içinde aşağı indim . Bu duruma şaşırmadım değil yani . Sonuçta bize o kadar şey söylemişti ve bizim yüzümüzden sinir krizi geçirmişti . Ama şuan bunu düşünme vakti değil. Hemen mutfağa indim . Jin hyung ile J-hope hyung yemek yapıyordu . Diğerleri ise salonda sessiz ve bitmiş bir şekilde oturmuş telefonda bir şeyler kurcalıyor. Sevinç içinde mutfağa gittim .

Yoongi:
Hyunglarım yemek hazır mı ?
J-hope:
Hazırda ne oldu ? Neden bu kadar mutlusun ?
Yoongi:
Soo-jin uyandı da o yüzden .
J-hope ve Jin:
NE?
Jimin:
Ne oldu ya ? Neden bağırıyorsunuz ?

Dediğinde hepsi mutfakdaydı . Bende tekrar söyledim onlara mutlu bir şekilde .

Yoongi:
Soo-jin uyandı . Yemek istiyor .
Hepsi[Jin ile J-hope dışında ]:
NE ?

Dediğim zaman hepsi bir hız odama koşmuşdular . Onların bu haline gülerek bir tepsi çıkardım . Mutfak masasının üstüne koyup Soo-jin'e bir şeyler hazırladım . En sevdiği yemekleri yapıyorlardı. Bende hazır olanlardan koyup ve bir azda meyve suyu doldurduktan sonra tepesiyle birlikte yukarı çıktım. Hepsi mutlu bir şekilde Soo-jin'nin başına toplanmıştı. Soo-jin de onlara gülümseyerek bakıyordu . Onda bir gariplik vardı . Normalde onun bize şuan trip atması gerekirdi . Her ne kadar bunu düşünmek istemesem bile garip gelmişti onun bu hareketleri bana . Ve bir şey daha dikkatimi çekmişti . I.n ile Soo-jin . Onlar hiç konuşmuyorlar bir birileriyle . Neden acaba ? Neyse . Hemen Soo-jin'nin yanına gittim . Tepsiyi yatağın yanında olan çekmece'nin üzerine koydum . Soo-jin'e oturak vaziyet alması için yardım ettim . Sonra yavaş yavaş ona yedirmeye başladım . Her ne kadar itiraz etse bile onu kabul etmiyordum .

Soo-jin'den

Eve gelmiştik . Hastanede doktor her ne demişse geçirdiğim krizden sonra beni eve getirmiştiler. Gözlerimi açtığımda yanımda Yoongi abim vardı. Etrafa biraz baktıktan sonra onun odasında olduğumu anladım. Şimdi ise bütün hepsi yanımdaydı. Başımın üstünde duruyorlar dı. Yoongi abim ise bana yemek yediriyor . Her ne kadar kendim yemek için söylensemde  her seferinde itiraz ediyordu. Onları affetmiş değildim . Kalbimi kırmıştırlar . Madem evlenmek istiyorlar tamam o zaman evlensinler . Bunun için onlara kötü davranmayacağım . Ama kalbimin kırık olduğunu unutmasınlar . Onların evlenmesini her ne kadar istemesem de  eğer onlar mutlu olacaklar ise onlara engel olmayacağım . Çok zor şeylerdi yaşadığım şeyler . Ama hepsinin üstesinden gelmeyi başarmışdım. Bunu onlar sayesinde başarmışdım . Onlar benim bu hayatta değer verdiğim ilk ve tek insanlardı . Hepsini ayrı çok seviyordum . Benim için çok değerliler. Ama işte bazen insanın en çok sevdikleri kıra biliyordu kalbini insanın. Ve bu o insanı çok ama çok acıtıyor du . Dünyanın en büyük , en acı kurşunu bile bu kadar acıtmıyor insanı .

 

 

            ~Bölüm sonu ~

❗arkadaşlar lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın . Görüşürüz 🥰