MASUM HAYAT

1.BÖLÜM

Yorum ve yıldız atmayı unutmayın lütfen.

Başlama tarihi bırakalım.:))

                               ○●○

Bir insanın canı kaç yaşında yanmaya başlar.
Bence gerçekleri fark ettiğinde canı yanar. Hep pencerenin önünde bir umut babamı bekledim.

Çünkü gelecekti bana söz vermişti, bana çikolata alacaktı. Belki pamuk şeker de alırdı mavi olandan hemde.

Ama kapımızın önüne gelen ambulanslar ve takım elbiseli adamlarla bana bir daha gelmeyeceğini söylediler.

Annem ağlıyordu, babamın adını bağırıyordu. Korkuyordum, abim gelmemişti daha okuldan.

Hasta olduğum için gidememiştim ben. Annem bayıldığında sadece hareketsiz bir şekilde uzaktan bakabiliyordum.

Babam nerdeydi, o neden gelmemişti.
Doktor ablalar geldi koşarak anneme bakarlarken en önde duran iri adamla göz göze geldik.

Saçları beyazdı, gözleri dolmuştu.
Yavaşça ve küçük adımlarla tam karşısında durdum.

"Babam nerde?"

iki kelimeden oluşan soru karşımdaki adamı yıkmaya yetmişti.
Bir gözünden aşağı gözyaşı süzüldü.
Önümde diz çöktüğünde üstündeki giysinin aynısında babamda da görmüştüm.

Yeşilin en güzel rengiydi, babama da çok yakışmıştı.
Göğsünün ordaki yazıya baktım ama daha tam okumayı bilmiyordum ki.

Tekrardan yaşlı adamın ormana benzeyen yeşil gözlerine baktım.

"Baban çok güzel bir yerde"

Güçlükle çıkan sesiyle kocaman gülümsedim.

"Nerde beni yanına götürür müsün?"

Arkada duran diğer abiler başlarını eğdiler.
Onlara bakıp tekrardan yaşlı adama baktım. Kollarımdan tutup kendine çektiğinde sıkıca sarıldı. Bende gülümseyerek boynuna kollarımı sardım.

iyi durmuyordu, babam da uykusuz olduğunda böyle oluyor dizime başını koyup bana ninni söyletiyordu.

"Babanı özlediğinde gökyüzüne bak küçük kız. Baban bir kahraman, elbet onun yanına bir gün gideceksin"

Babamın asla gelmeyeceğini ben o gün anladım. Abimi bahçenin orda gördüğümde omzundaki çantası yere düştü.
Daha kimse görmemişti, mahalledeki herkes dışarıdaydı.

"Baba"

Abimin sesini duyduklarında döndüler. Yaşlı adamdan ayrıldım yavaşça. Abimin gözlerinden de yaşlar düşüyordu. Ama abim ağlamayı sevmez ki.

Ayağımda ayakkabı olmamasını önemsemeden iri abilerin arasından geçip koşarak abime gittiğimde bana baktı.

Önünde durduğumda abimin ağlamasından dolayı benim de gözlerim dolduğunda abim kollarını sıkıca bana doladı.

"Abi babam kahramanmış"

Abimin beline sarıldım ama omuzları sarsılıyordu.

"Abi babam bir daha gelmeyecek mi?"

Başını omzumda iki yana salladığında gerçekliğe döndüm.
Hızla abimden ayrıldım, benim de gözlerimden yaşlar düşüyordu.

"Yalan söyleme, babam gelecek"

Abim yine başını iki yana salladığında etrafta bize acıyarak bakan insanlara baktım.

"Hayır, babam bizi bırakmaz, unuttun mu geleceğim dedi babam bize yalan söylemez"