je vader zou maar orkun kökcü zijn...

thuis

Pov feyen
Ik heb geprobeerd leo te bellen en alles maar hij neemt niet op, hij heeft me overal geblokt. Ik snap het niet, hoezo mag ik niet mijn verhaal doen. Ik ga vandaag heen en weer vliegen om mijn spullen in Nederland te halen. Maar eerst moet ik met papa praten, ik heb er op dit moment niet veel zin in maar het moet. "Kom mee." Ik volg hem naar buiten, we gaan zitten. "Het spijt me zo, we hadden het je moeten vertellen maar we wilde het vergeten en er niet meer mee bezig zijn. Ik wist niet dat er echt zo veel mensen er van wisten." "Maar waarom dumpte je mama?" "Ik weet het niet meer, ik maakte grote fouten maar ik dacht echt dat ik geen vader kon zijn." "Waarom niet?" "We hadden bijde een carrière, als mama weer was genezen zou ze terug gaan naar Parijs en was het allemaal maar drama." "Ik heb mama's oude je korte dagboekjes gevonden, wil je lezen?" "Ja graag." Ik geef hem de briefjes, hij leest ze. "Jeetje." "Ja dat deed jij mama gewoon aan." "Dat weet ik, ik heb daar super veel spijt van." "Nou kijk eigenlijk wilde ik nog niet terug komen maar ja." "Het spijt me echt feyen, je betekend super veel voor me geloof me." "Hoezo zei je me dit zelf dan niet." "Ik kon het niet." "Je wilde me geen pijn doen?" "Ja en ik wilde dat jij je geen zorgen hoefde te maken met vroeger." "Maar als je me dit zelf had verteld was het zo veel minder erg." "Dat weet ik, het spijt me echt. Please blijf weer hier wonen." "Ik moet wel." "Ow ja ik heb iets voor je." Ik volg hem, hij loopt naar mijn kamer mijn kast in. Ik zie veel Adidas campus staan

de schoenen die ik super graag wil en van leo zou krijgen. "Omg ik wil die al zo lang, hoe wist je dat?" "Ik ken mijn dochter wel, ik heb ze in elke kleur gehaald." "Doe normaal." "Nee echt." "Dankje." Ik geef hem een knuffel "is het weer goed." "Ja." "Fijn, maar uhm succes met school en je modelen werk." "Ja dat ga ik morgen doen." "Oké als je hulp nodig hebt horen we het wel." Hij loopt weg "feye." Hoor ik Celine roepen, ik loop naar der toe. "Kom." Ze heeft der jas aan en heeft een kleine kinderwagen vast met een beer er in. "Wat?" "Wij lopen." "Ow oke." Ik ga met der mee een stukje lopen. "Is mijn baby." "Hoe heet tie?" "Uhm guus." "Hey guus." Zeg ik tegen de beer. Ik maak een foto van der en plaats hem op mijn verhaal

"Heb je nog au?" "Nee." Ze trekt der broek op, ik zie nog steeds wondjes zitten. Arm kind "kindjes waren gemeen he." "Ja." Zegt ze, we lopen door. We zijn na een poosje weer thuis, ik word gebeld door een onbekend nummer. Ik neem op "met fe-" "Ja we weten wie je bent, hoe kan je onze zoon zo behandelen. En wij maar denken dat je goed bent maar we wisten het al, jullie Turken zijn maar niets." Zegt de moeder van leo boos. "Maar Mevrouw sauer geloof me, mario deed het niet ik. Ik hou zo veel van leo echt." "We geloven er niets van." Er word opgehangen, ik zucht. "Ze zei nou dat wij Turken maar niets zijn." Vraagt papa. "Uhm ja." "Echt waar wat een wijf." Zegt tie. Ik kan er wel om lachen, na poosje ga ik naar nederland. Ik blijf een nachtje bij opa en oma heb ik afgesproken. Daarna gaat opa halis mee om weer keer naar wedstrijd van papa te gaan. "Oké tot overmorgen." "Doei feye." "Doei kleintje." Ik ga, als ik aankom is het 15.25. Als het goed is, is leo nog in Slowakije. Hij komt morgen terug weet ik, ik heb nog sleutel maar laat die na zometeen achter. Ik loop naar binnen en zucht effe, ik loop naar boven en pak alles in. Ik had best veel hier dus het duurt even, ik loop naar beneden. Ik snap nog steeds niet hoe het opeens over was, ik mis hem zo. Ik voel tranen, hou je sterk hou je sterk.