Kendimi boşlukta gibi hissediyordum. Bir başıma,çaresiz,kimsesiz... Düşünce yetim kaybolmuş gibiydi. Duygularım ise ölüydü. Canım yanıyordu hen ruhsal hem duygusal.
İyi değildim,bunu da kimse anlamıyordu. Herkes ayakta durmamı bekliyordu ama ben sandıkları kadar güçlü bir kadın değildim. Çocuklarım için sadece ayakta duruyordum. Onlar için kendimi tutuyordum.
Artık kendimi sevilecek bir insan gibi görmüyordum. Kimse beni gerçekten sevemezdi artık. Beni koşulsuz seviyor dediğim adam beni ortada öylece bıraktığında anlamıştım. 25 yaşındaydım daha ama hayat bana yaşamadığım ne varsa yaşatmıştı. Kabuk bile bağlayamayacak yaralar açmıştı.
Elif...Onu suçlu buluyor muydum? Tüm bu yaşanılanlar onun yüzünden demiyordum ama evet suçluydu. Evli ve iki çocuklu bir adamın metresi olmayı kabul ettiği ve bunu benden saklamasına izin verdiği için suçluydu.
Firuze...Bizi yıllarca o Ahmet denen manyağın evinde büyüttüğü için suçluydu. Bize sahip çıkmadığı için aslında en çokta o suçluydu.
Narin...Bunca sene sustuğu için,gözünün önünde defalarca hakarete maruz kaldığımızda sesini bile çıkaramadığı için,bana sahip çıkmadığı için suçluydu.
Abim...Suçluydu.Ortadan kaybolduğum beş sene için de beni bir kere aramadığı merak etmediği için ona çok öfkeliydim. Ama asla söyleyemezdim yüzüne bunu. Onu bir daha kaybetmeye cesaretim yoktu.
Bu hikayedeki en suçsuzlar ise Ateş ve çocuklardı. En masumlardı. En temizler.
Islak ellerimi havlu ile kuruttum ve mutfaktan çıkıp salona oturdum. Karnımda hissettiğim minik ağrı ile yüzümü buruşturdum."Annem benim." Diye mırıldandım sessizce. Onu hissedince tüm öfkem diniyor,tüm acım azalıyordu. Derin bir nefes aldım.
"İlk anne diyeceksin değil mi?" Kendi kendime kıkırdadım. Aklıma Azize'nin ilk kez 'kuş' demesi geldi. Onun doğumu ile eve bir kuş almıştık ve 2 yıl bizimle kalmıştı. Hem bebek ağlaması hem kuş ötüşü hayatımın en çekilmez iki senesi diyebilirdim.
Atlas ise 'baba' demişti çünkü hep kna çok düşkün olmuştu. Asil'im ise 'anne' diyecekti buna çok emindim. Çünkü beni anliyordu.
Zilin çalması ile ayağa kalktım. Abim çocukları alıp yemeğe götürmüştü. Hafta sonunu dayıları ile geçirmeyi seve seve kabul etmişti onlarda. Belim ağrıya ağrıya kapıyı açtım.
Karşımda gördüğüm kişi ise şu sıralar en son görmek isteyeceğim kişiydi. Firuze...Kapıma gelmişti.
Kapıyı tekrar kapatacakken durdu,ayağını araya koydu."Kapatma kızım. Lütfen konuşalım."
"Konuşacak bir durumumuz yok."
"Yüreğimdeki yangını söndürmeme izin ver kızım. Lütfen."
Anne olmasaydım keşke,diye geçirdim içimden. O zaman vicdanimla yüzleşmek zorunda kalmazdım. Anne olmak üstümdeki tüm fevriliği,acımasızlığı,empati yoksunluğunu atmıştı.
Şimdi ise Firuze'nin önünden cekildiysem eskiden sahip olmadığım bu duygulara artık sahip olduğum içindi.
Durdum. Gözlerinin içine baktım. Sesli bir nefes verdim. Kapıyı açık bırakıp salona ilerledim ve koltuğa oturdum.
Gelmesini bekledim. Oturup karşıma her şeyi anlatmasını.
O sırada Firuze'nin bağırış sesini duyduğum an hemen kalktım ve kapıya doğru koştum. Ardından silah patladı. Adam,Firuze'yi bacağından vurduğunda güçlü bir çığlık attım.
"Hakan!" Diye bağırdı Firuze. Elini bacağından akan kana bastırdı. Korku ile baktım karşımdaki adama. Silahın namlusunu bana çevirdi. Olduğum yerde donakaldim.
"Sen Ali'nin piçlerinden birisin değil mi?" Diye bağırdı. Firuze koltuktan destek alarak ayağa kalktı. Aksayarak yanıma yürüdü."Hakan hayır,hamile. Ne olur,yapma!" Diye bağırdı.
"Sen sus! Kes çeneni. İki tane çocuğunu benim başıma atıp o Ali ile fingirdeşmeyecektin." Kahkaha attı."Geri geldim. Yapılan her şeyi herkese bir bir ödeteceğim." Gözlerindeki vahşeti gördüm.
"Git Hakan!" Firuze,adamın üstüne atıldı.
"Cekil be kadın!" Firuze'yi tuttu koltuğa fırlattı. Elimi karnıma götürdüğüm an silahı ateşledi.
Bir küçücük aslancık varmış
Bir küçücük aslancık varmış
Çöllerde ko ko koşar oynarmış
Çöllerde ko ko koşar oynarmış
Babası onu çok severmiş
Babası onu çok severmiş
Sen benim ca ca canımsın dermiş
Sen benim ca ca canımsın dermiş
Aslan baba harbe gidince
Aslan baba harbe gidince
Küçüğü ra ra rahatı bitmiş
Küçüğü ra ra rahatı bitmiş
Aslan baba harpte vurulmuş
Aslan baba harpte vurulmuş
Küçüğü çö çö çölden kovulmuş
Küçüğü çö çö çölden kovulmuş
Bu öykünün sonu pek hoştur
Bu öykünün sonu pek hoştur...
Arkadaşlar merhaba hepinize. Sezon finalimiz ile karşınızdayım. Gerçekten tam olarak istediğim gibi oldu. Sizi biraz merakta bırakalım. Ayrıca finale de sayılı bölümler kaldı. Çok heyecanliyim.
Bölümler aceleye gelmesin diye böyle bir ara veriyorum. Çünkü stok bolumum bitti. Sizleri alelade yazılmış şeylerle boşa vakit harcatmak gibi hedeflerim yok.
Size sorularım var:
-Sizce Hakan yıllar sonra neden çıktı geldi?
-Ali nerede?
-Bebek ve Ahu iyi olacak mı?
-Bundan sonra sizce neler olacak?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sadece Beni Sev
Romanzi rosa / ChickLit'Aldatmanın affı da izahı da yoktur Ayaz,bitti.' Henüz 25'inde genç bir anne: Ahu Yılmaz. Sevdiği adam tarafından ihanete uğramış,hayata yeniden başlayan bir kadın. Bir insan onca kalp kırıklığına rağmen yeniden aşık olabilir mi?
